มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1264

แม้แต่เจซเองก็กำลังร้องไห้ด้วยความดีใจ ความสุขที่แท้จริงของพวกเขาเกิดจากการได้เห็นเด็กทารกทั้งหมด กำลังจะมีชีวิตรอดปลอดภัยในตอนนี้!

หลังจากตรวจดูทารกทุกคนอย่างถี่ถ้วนอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ชายทั้งสองก็จับมือกัน ในขณะที่ถอนหายใจอย่างโล่งอกเฮือกใหญ่ เพื่อระงับอาการตื่นเต้นของตัวเอง ช่างเหลือเชื่อจริง ๆ!

"คุณคลอฟอร์ดสามารถชุบชีวิตคนตายได้จริง ๆ!” ชายทั้งสองส่งเสียงเชียร์ด้วยความชื่นชม

เจอรัลด์ยิ้มอย่างอ่อนแรงให้กับเสียงเชียร์ให้กำลังใจของพวกเขา

คำชมเชยและชื่นชมไม่ได้มีความหมายสำหรับเขามากนัก ตราบใดที่เด็กทารกเหล่านั้นอาการดีขึ้นแล้ว นั่นก็หมายความว่าเขาสามารถบรรลุเป้าหมายได้สำเร็จ

เมื่อแก้ปัญหาเรื่องนี้เสร็จแล้ว จิตใจของเขาก็คิดถึงเรื่องสำคัญอีกเรื่องขึ้นมาทันที ใครคือตัวการที่กระทำเรื่องโหดร้ายทั้งหมดนี้ในเมืองเมย์เบอร์รี่? และคนผู้นั้นจะแข็งแกร่งหรืออ่อนแอกว่าเขา? หากเขายังหาตัวคนคนนั้นไม่เจอ เขาอาจจะเริ่มทำร้ายผู้อื่นอีกต่อไปอย่างแน่นอน!

เขาจำเป็นจะต้องจัดการทุกอย่างด้วยความรวดเร็ว เพราะเขาได้ใช้กำลังภายในของเขาไปแล้วก่อนหน้านี้ ถึงเขาจะไม่แน่ใจว่าควีนน่าจะสามารถตรวจจับสัญญาณของเขาได้หรือไม่ เนื่องจากเธออยู่ในภาวะอ่อนแอที่สุดในขณะนี้ แต่เจอรัลด์รู้ดีว่า เขายังต้องรีบไปที่เมาน์เทนท็อปวิลล่าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ตราบใดที่เขาอยู่ใกล้หินเซอคอบไซท์ ควีนน่าก็คงจะหาสัญญาณของเขาเจอไม่ง่ายนัก ด้วยเหตุนี้ เขาจึงรีบออกจากห้องกักกันทันที

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาออกมาข้างนอก เขาก็ได้รับการต้อนรับจากผู้คนที่มีท่าทางตื่นเต้นและชื่นชม เมื่อพวกเขาได้ยินว่าเจอรัลด์ช่วยชีวิตเด็ก ๆ ได้สำเร็จ

เมื่อแพทย์สูงอายุบางคน รู้ว่าเขาเชี่ยวชาญเทคนิคการรักษาด้วยการฝังเข็มบำบัดขั้นเทพ พวกเขาถึงกับคุกเข่าต่อหน้าเจอรัลด์ โดยหวังว่าจะให้เจอรัลด์รับพวกเขาไปเป็นลูกศิษย์ด้วย!

ในขณะนั้น วอลบริดจ์ที่กำลังมีสีหน้าเย็นชา ก็พูดขึ้นมาว่า “ติดว่าตัวเองน่าทึ่งมากนักเหรอ นายน่ะ? นายก็แค่โชคดีเท่านั้นแหละ เด็กน้อย!”

แม้ว่าในตอนแรก เจอรัลด์วางแผนที่จะไปจากที่นี่ทันที แต่เมื่อได้ยินคำพูดของวอลบริดจ์ เขาก็หันไปมองหน้าชายผู้หยิ่งยโส ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “...พูดถึงเรื่องนี้ นายจำสัญญาที่ให้ไว้ก่อนหน้านี้ได้ไหม”

“…อะ อะไรนะ” วอลบริดจ์กล่าวด้วยความตกตะลึง

“ฉันจำได้ชัดเจนว่า นายพูดว่าจะทำทุกอย่างที่ฉันขอให้ทำ ถ้าฉันสามารถรักษาเด็กทารกเหล่านั้นได้!”

“ถูกต้อง คุณหมอลัมบ์! พวกเราทุกคนก็ได้ยินว่าคุณสัญญาเช่นกัน!” แพทย์คนหนึ่งกล่าว