มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1328

รูเพิร์ทขมวดคิ้ว ขณะที่เขาพูดแบบนั้นออกไป โดยธรรมชาติแล้ว เขาคงไม่มีทางเต็มใจที่จะแบ่งทรัพย์สินของเขาให้ใครง่าย ๆ อย่างแน่นอน แต่หากเขายังต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป อย่างน้อยเขาก็ต้องพยายามเจรจาต่อรอง

เจอรัลด์จับจ้องไปที่รูเพิร์ท และตอบเพียงสั้นๆ ว่า “หนึ่งในสาม!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหล่าผู้อาวุโสก็หันไปมองหน้ากันด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ตอนนี้รูเพิร์ทก็เหมือนคนที่มีมีดจ่ออยู่ที่คอ ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่เขาควรจะพยายามต่อรองกับเจอรัลด์อีกต่อไป จากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในขณะนี้ ผู้อาวุโสทุกคนเห็นว่ามันมีความเป็นไปได้สูงที่รูเพิร์ทอาจจะต้องสูญเสียหุบเขาทั้งหมดให้กับเจอรัลด์ เมื่อทุกอย่างจบลง

รูเพิร์ทหายใจเข้าลึก เขายังไม่เต็มใจที่จะตอบตกลงเช่นนั้น เขากล่าวว่า “ได้โปรดอย่าเอาเปรียบเราทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเรากำลังตกที่นั่งลำบากเลยพ่อหนุ่ม! เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน! ฉันจะมอบหนึ่งในห้าของหุบเขาให้ตามที่นายเคยขอมาก่อนหน้านี้! ตกลงไหม?”

“ครึ่งหนึ่งของคิงวัลเลย์! ไม่น้อยไปกว่านี้ ถ้าคุณยังต้องการให้ผมช่วยคุณจริง!” เจอรัลด์ตอบด้วยรอยยิ้ม

รูเพิร์ทเข่าทรุดลงกับพื้นทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เขาตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริง ๆ เพราะการที่เขาจะต้องยอมรับข้อเสนอของเจอรัลด์แบบนั้น ก็ดูจะไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องนัก

หากจะให้พูดตามตรง เขาเองก็ยังสงสัยว่าเจอรัลด์จะมีประโยชน์จริงหรือไม่ เพราะท้ายที่สุดแล้ว แม้แต่อาจารย์ทั้งสามคน และมือปืนอีกสองคนที่เขาจ้างมาก่อนหน้านี้ก็ไม่สามารถจัดการกับพวกแฟร์ลีห์ได้ อย่างไรก็ตาม เขาก็รู้ว่าเจอรัลด์คือแสงแห่งความหวังสุดท้ายของเขา และเขาไม่สามารถปล่อยให้เจอรัลด์จากไปได้ เพราะความตายได้คืบคลานเข้ามาใกล้เขาเต็มที่แล้ว

ตอนนี้เขารู้ดีกว่าที่จะพยายามต่อรองอะไรกับเจอรัลด์อีก เพราะหากเขาพยายามอีกครั้ง เจอรัลด์จะต้องได้หุบเขาทั้งหมดไปครอบครองอย่างแน่นอน หากเขารู้ว่าเรื่องทุกอย่างจะจบลงแบบนี้ เขาคงจะพยายามสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเจอรัลด์ตั้งแต่แรก เมื่อกลับมาคิดดูอีกที เจอรัลด์ก็แค่ต้องการสมุนไพรสามชนิด… เขามีสมุนไพรอย่างน้อยหนึ่งล้านชนิดที่เก็บไว้ในคิงวัลเลย์หลังจากที่ใช้เวลารวบรวมมาหลายร้อยปี! เหตุใดเขาถึงไม่ยอมมอบสมุนไพรเพียงสามชนิดนั้นให้กับเจอรัลด์ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป?

ตอนนี้รูเพิร์ทรู้สึกกระวนกระวายใจเป็นอย่างมากจนแทบจะบ้าคลั่ง แต่เขาก็พยายามที่จะอดกลั้นมันเอาไว้ เพราะเขารู้ดีว่าถึงเขาจะโกรธหรือไม่ก็ตาม เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว

เมื่อคำนึงถึงเรื่องนี้แล้ว ผู้นำแห่งหุบเขาก็กัดฟัน และกระทืบเท้าลงบนพื้นอย่างแรงก่อนจะพูดว่า “… งั้นก็ได้! ฉันจะ… ฉันจะแบ่งคิงวัลเลย์ให้นายครึ่งหนึ่ง! ได้โปรด ได้โปรดช่วยฉันกำจัดศัตรูเหล่านั้นด้วย!”

“มันจะไม่ดีกว่าหรือไงถ้าคุณไม่เล่นแง่กับผมตั้งแต่แรก…?” เจอรัลด์ตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปมองแบรดลีย์และคนอื่น ๆ

จากสิ่งที่เขาสามารถบอกได้ ความแข็งแกร่งของแบรดลีย์นั้นใกล้เคียงกับระดับกลางของอาณาจักรโลกแห่งวิญญาณ ซึ่งเป็นระดับเดียวกันกับเจอรัลด์ แม้ว่าในทางเทคนิคแล้ว นั่นจะบ่งบอกว่าเขาและเจอรัลด์มีความแข็งแกร่งพอๆ กัน แต่เจอรัลด์นั้นเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพูดถึงเรื่องระยะเวลาและประสบการณ์ในการฝึกปรือฝีมือ

“…อย่าอวดดีจนเกินไปนักเลย! จากที่ฉันสัมผัสได้ เราทั้งคู่มีกำลังภายในที่แข็งแกร่งพอ ๆ กัน! นอกจากนี้แล้ว ฉันยังมีพี่ชายและหลานชายอยู่ที่นี่กับฉันด้วย!” แบรดลีย์คำราม แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก แต่ความโกรธของเขาก็มักจะครอบงำการใช้เหตุใช้ผลของเขาเป็นส่วนใหญ่ ตอนนี้เขารู้สึกโกรธมาก และเลือดก็เริ่มไหลซึมออกมาจากรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขา ซึ่งมันทำให้เขาดูดุร้ายมากยิ่งขึ้น!