มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1329

“… พ พระเจ้า… นี่เขา… เขาเป็นมนุษย์หรือเทพกันแน่…?”

แม้ว่าไมลส์จะอ้าปากค้างอยู่ตลอดเวลา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องภาพลักษณ์ของตัวเองสักเท่าไรในตอนนี้ เขาได้แต่ยืนตัวสั่น และพึมพำประโยคนั้นออกมา

แม้แต่อาจารย์ทั้งสามคนก็ยังตกตะลึงเป็นอย่างมากกับสิ่งที่เห็น ท้ายที่สุด แม้ว่าแบรดลีย์จะมีพละกำลังที่มากกว่า เร็วกว่า และเก่งกว่าคนทั่วไป แต่ความสามารถของเขาก็ยังคาดเดาได้และเข้าใจได้ แต่ในทางกลับกัน พลังของเจอรัลด์ช่างเป็นอะไรที่ดูแตกต่างจากคนทั่วไปอย่างสิ้นเชิง

เขาเพิ่งแยกแผ่นดิน และหินก้อนใหญ่ออกจากกันด้วยการโบกมือในอากาศเพียงครั้งเดียว! สิ่งที่เขาทำอยู่เหนือความคาดหมายของทุกคน! และหลายคนที่เห็นเหตุการณ์ก็คิดเช่นเดียวกัน

หลังจากที่เงียบไปนาน อาจารย์หนึ่งในสามคน ที่จ้องมองรอยแยกบนพื้นตลอดเวลาก็บ่นพึมพำ “… นั่นไม่ใช่เทคนิคจากสรวงสวรรค์… แต่กลับกัน มันเป็นศิลปะการต่อสู้ที่แปลกประหลาด… มัน… มันคือวิชาจิตควบคุม…! ความจริงที่ว่าเด็กคนนั้นได้พิชิตอาณาจักรหมอกเพลิงแห่งเนบิวล่าแล้ว และยังสำเร็จวิชาพลังเทพเจ้าร้อยหมัดอีก มันก็คงไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าเขาสามารถฆ่าคนที่ยืนอยู่ห่างออกไปเป็นสิบเมตรได้อย่างง่ายดาย! ฉันคิดมาตลอดว่าทั้งหมดนั้นเป็นเพียงเรื่องเล่าในตำนาน… แต่ตอนนี้ฉันได้เห็นมันกับตาของตัวเองแล้ว ฉันพูดได้อย่างเต็มปากเลยว่า ฉันคงจะนอนตายตาหลับอย่างแน่นอน…”

แต่ก่อนที่ใครจะทันได้ตอบโต้เขา ทุกคนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนทุกคนถึงกับต้องหันกลับไปมอง… และเห็นว่าแบรดลีย์กำลังล่าถอย!

"รีบถอยก่อน! เร็วเข้า!" แบรดลีย์ตะโกน

"…อะไรกัน? นั่นเขา… เขากำลังจะหนีอย่างนั้นเหรอ…?!”

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังทำแบบนั้นจริง ๆ หลังจากที่เห็นว่าเจอรัลด์ได้เปิดการโจมตีอันทรงพลังด้วยการกระดิกนิ้วของเขาเพียงเท่านั้น แบรดลีย์ก็รู้ทันทีว่า เขาเพิ่งจะขุดหลุมฝังศพให้ตัวเอง

เขารู้สึกตกตะลึง เพราะเจอรัลด์ไม่เพียงแต่แสดงสัญญาณของการฝึกฝนที่ยอดเยี่ยมเท่านั้น แต่เขายังมีทักษะทางด้านศิลปะการป้องกันตัวที่ทรงพลังอย่างยิ่ง! เมื่อเข้าใจเช่นนั้นแล้ว แบรดลีย์ก็รู้ว่าเขาไม่คู่ควรที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเจอรัลด์อีกต่อไป

ช่างมีฝีมือที่ร้ายกาจยิ่งนัก! แบรดลีย์รู้ดีว่า ถึงแม้เขาจะสร้างตัวเองขึ้นมาอีกสักสิบคน พลังของแบรดลีย์ทั้งสิบคนรวมกันก็ไม่มีทางที่จะเอาชนะเจอรัลด์ได้เลย!

“ไม่คิดเลยว่าเขาจะบรรลุอาณาจักรนี้แล้วตั้งแต่อายุยังน้อย! ช่างเหลือเชื่อจริง ๆ! แม้แต่อัจฉริยะอย่างอาจารย์ผู้ฝึกสอนวิชาให้ฉันก็ยังไม่สามารถเข้าถึงอาณาจักรนั้นได้จนกระทั่งเขามีอายุได้ประมาณห้าสิบปี เขายังเป็นถึงอาจารย์ระดับแนวหน้า และเป็นฮีโร่ของทุกคนอีกด้วย! นักสู้ที่มีพื้นเพธรรมดา ๆ อย่างเขาจะมีทักษะระดับเทพแบบนี้ได้อย่างไร?!” แบรดลีย์พึมพำภายใต้ลมหายใจของเขา ขณะที่เขายังคงพยายามที่จะหนีออกไปจากตรงนั้น โดยหวังว่าการที่เขาเริ่มเคลื่อนไหวก่อนจะช่วยให้เขาหลบหนีไปได้