มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1342

“โอกาสอย่างนั้นเหรอ? คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?” เจอรัลด์ถาม

ขณะที่เขาจ้องมองไปที่เฟลตันที่ยังคงนอนอยู่กับพื้น ก่อนจะตบมือ

“เอาแบบนี้ ถ้าวันนี้แกปล่อยฉันไป ฉันจะบอกคุณย่าไม่ให้มาสร้างความเดือดร้อนให้กับผู้คนที่อาศัยอยู่ในชุมชนแออัดแห่งนี้! ถ้าแกไม่ทำตามนี้ล่ะก็... คุณย่าจะต้องทำให้เกิดการนองเลือดขึ้นที่นี่แน่นอน!” เฟลตันตอบ

“ผมไม่มั่นใจว่าอะไรทำให้คุณเข้าใจผิดแบบนี้ แต่ผมแค่บอกลีโอไม่ให้ฆ่าคุณทันที เพราะการปล่อยให้คุณตายแบบนี้ จะทำให้คุณย่าของคุณเจ็บปวดทรมานน้อยเกินไป แบบนั้นคงจะน่าสมเพชน่าดู!” เจอรัลด์เยาะเย้ยพลางยิ้มออกมา

ทันทีที่เขาเห็นรอยยิ้มน่ากลัวของเจอรัลด์ เฟลตัลก็รู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขา หรือบางทีแม้กระทั่งจิตวิญญาณของเขา ยังเยือกแข็งไปด้วย

วินาทีต่อมา เขาพูดขึ้นตะกุกตะกัก “...กะ แกหมายความว่ายังไง...?”

“เชื่อผมเถอะ ถ้าผมบอกว่า ผมคิดว่าผมจะจัดการกับคุณยังไงตลอดการเดินทางมาที่นี่ แต่สุดท้ายแล้ว ผมก็คิดได้ว่าคุณยังคงมีประโยชน์กับผมอยู่บ้าง เพราะแบบนี้ ผมถึงยอมให้คุณตายง่าย ๆ ไม่ได้ยังไงล่ะ! ยังไงก็ตาม ไปทำความสะอาดที่เกิดเหตุก่อนลีโอ! นายทิ้งเด็กนี่เอาไว้กับฉัน!” เจอรัลด์สั่งลีโอ ขณะที่ลีโอเริ่มจัดการกับศพที่เพิ่งตายจำนวนมากให้เรียบร้อยทันที

อีกด้านหนึ่ง เจอรัลด์เดินเข้าไปดึงดอกเด้ด แอนนี่ ออกมาจากมือของเฟลตัน ไม่เหมือนกับตัวอย่างดอกไม้ก่อนหน้านี้ ถึงอย่างไรก็ตาม ดอกไม้ดอกนี้ดูเหมือนกับว่าทำมาจากทองคำบริสุทธิ์

“นี่คืออะไรคุณกันเทอร์?” เจอรัลด์ถาม

“มันคือเด้ด แอนนี่ มาเธอร์!” เฟลตันตอบพลางจ้องมองไปที่เจอรัลด์ แม้ว่าเขาจะโกรธ แต่เขาไม่ได้แสดงท่าทางเย่อหยิ่งและวางอำนาจอย่างที่เขาเคยทำก่อนหน้านี้

“เฮอะ! ก่อนหน้านี้แกอยากจะฆ่าฉันใช่ไหมเจ้าคนสารเลว? ฉันจะเป็นคนฆ่าแกแทนเดี๋ยวนี้แหละ!” โมนิก้าพูดตะคอกออกมาทันที ขณะที่เธอเดินมาหาเฟลตันก่อนจะตบหน้าเขาอย่างแรง!

ดวงตาเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ เฟลตันมองไปที่มีดสั้นที่โมนิก้า แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น ขณะที่เขาแผดเสียงออกมา “แก... นังสารเลว! แกคงไม่อยากมีชีวิตอยู่จริง ๆ! แกไม่รู้หรือไงว่าฉันเกลียดการโดนตบหน้าที่สุด?!”

แม้ว่าวันนี้ความโกรธของเขาจะชัดเจนเพียงใด แต่เพราะก่อนหน้านี้ลีโอได้ตัดเส้นลมปราณของเฟลตันไปหลายเส้น เฟลตันจึงไม่สามารถแม้แต่จะรวบรวมพละกำลังลุกขึ้นยืนได้!

ในขณะที่เขายังพยายามลุกขึ้น เจอรัลด์นั่งลงข้างเขา ก่อนจะตบหน้าเขาอีกข้าง!

เมื่อหันไปมองมีดสั้นที่อยู่ถัดไปจากเจอรัลด์ เขาโดนตบอย่างแรงนับครั้งไม่ถ้วน!

เมื่อในที่สุดเจอรัลด์ก็ให้เขาได้พักหายใจ เฟลตันรู้สึกว่าเขาขบฟันด้วยความโกรธที่พลุ่งพล่าน ขณะที่เขาพูดขึ้น “...พวกแกไม่กลัวตายจริง ๆ ใช่ไหม? ฉันจะให้คุณย่าฆ่าพวกแกทุกคน แน่นอน ถ้ามันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันทำได้!”

แม้กระทั่งเมื่อครั้งเขายังเด็ก ไม่มีใครเคยกล้าทำกับเขาแบบนี้เลย! คิดดูแล้วกันว่าคนเหล่านี้กำลังตบหน้าเขาอย่างแรง ทั้งที่รู้ดีว่าเขาเป็นคนจากตระกูลไหน!

“ผมปลุกให้คุณรู้สึกตัว คุณกันเทอร์ ถ้าคุณไม่ทันได้สังเกต ตอนนี้คุณอยู่ในเงื้อมมือของผมแล้ว คุณคิดอย่างนั้นเหรอว่าคุณจะมีชีวิตอยู่ได้นานพอที่จนได้คุยกับย่าของคุณอีกครั้ง? พูดถึงยัยแก่นั่น ผมก็จะไม่ปล่อยเธอไปเหมือนกัน!” เจอรัลด์ตอบ ขณะที่เขาฉุดเฟลตันขึ้นจากพื้น ก่อนจะลากเขาไปที่สนาม

เมื่อพวกเขาไปถึงที่นั่น เขาทิ้งเฟลตันลงกับพื้น ก่อนจะเตะเฟลตันออกไปไกลหลายฟุต!

หลังจากนั้น เจอรัลด์จึงเริ่มเติมน้ำลงไปในชามทั้งสามใบ ก่อนจะค่อย ๆ วนน้ำสะอาดที่อยู่ในแต่ละชาม

ด้วยความไม่เข้าใจ โมนิก้าที่ติดตามเขาอย่างใกล้ชิดมาโดยตลอดจึงเอ่ยถามขึ้น “...คุณกำลังจะทำอะไรเจอรัลด์...?”

“อ๋อ ผมกำลังปรุงยาพิษอยู่! รู้จักกันในคาถาไร้ปราณี!”

“...แล้วต้องใช้น้ำด้วยเหรอ?”

“ไม่ต้องก็ได้ แต่ฤทธิ์ของมันจะยิ่งทวีคูณเมื่อรวมกับน้ำ!”

เมื่อได้ยินดังนั้น เฟลตันที่ยังคงจ้องมองมาด้วยสายตาเย็นชา แม้ว่าในตอนนี้แววตาแห่งความหวาดกลัวจะสะท้อนมาที่พวกเขาแล้วก็ตาม เขาจึงเอ่ยถามขึ้น “...คาถาไร้ปราณีเหรอ? ...มันทำอะไรได้กันแน่?”

“ผมดีใจที่คุณถามนะ! รู้ไหมในกระบวนวิชาลับทั้งหมด นี่คือคาถาที่โหดร้ายที่สุดคาถาหนึ่ง! เมื่อมันเริ่มขึ้น ทั่วทั้งร่างของคุณจะเริ่มรู้สึกคัน จนในที่สุด อาการคันจะทวีความรุนแรงขึ้นจนคุณต้องเริ่มเกา แต่อย่าคิดว่ามันจะจบลงแค่นั้น โอ้ ไม่หรอก คุณจะเกาและเกาต่อไปจนกระทั่งผิวหนังถลอกออก และในที่สุด คุณก็จะเกาจนตาย!” เจอรัลด์อธิบาย

ดวงตาของเขาเบิกกว้างยิ่งขึ้น จากนั้นเฟลตันจึงเตือนขึ้น “กะ แก สารเลว! ฉันท้าแกเลย...! แกจะไม่ทำหรอก!...ฉะ ฉันบอกได้เลยว่าแกกำลังขู่...!”

เจอรัลด์ไม่สนใจเขา ยังคงปรุงยาพิษต่อไป เมื่อเขาปรุงยาเสร็จแล้ว เขาจึงคุกเข่าลงข้างร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของเฟลตัน ก่อนจะโน้มตัวลงไปร่ายคาถาไร้ปราณีที่ร้ายกาจใกล้ ๆ เขา

เมื่อรู้ว่าเจอรัลด์เอาจริง เฟลตันจึงรีบอ้อนวอน “...ดะ ได้โปรด ผมผิดไปแล้วครับคุณคลอฟอร์ด...! ผมเป็นคนผิดเอง เพราะฉะนั้น ได้โปรด ได้โปรดอย่าร่ายคาถา คุณคลอฟอร์ด...! ช่วยเข้าใจด้วยว่าผมมาที่นี่เพื่อจับคุณตามคำสั่งของคุณย่าเท่านั้น...! บ้าเอ้ย ท่านไม่ได้เป็นแม้กระทั่งหุ่นเชิดของเรื่องทั้งหมดนี้ด้วยซ้ำ! เพราะแบบนี้ คุณไม่ควรถือโทษโกรธท่าน! อย่างไรก็ตาม ให้ผมพูดย้ำอีกครั้งว่าผมโดนบังคับให้ทำแบบนี้! ก่อนหน้านี้ คะ คุณบอกว่าผมมีประโยชน์กับคุณมากใช่ไหม? ให้ผมพิสูจน์ว่าผมมีค่าพอตามคำพูดนั้นสิ! ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังเลย ผมสาบาน!”

“โอ้? เป็นอย่างนั้นเหรอ? แล้วทำไมคุณถึงไม่บอกผมเรื่องเด้ด แอนนี่ มาเธอร์ให้มากขึ้นอีกสักหน่อยล่ะ?”

“คะ คุณย่าบอกผมว่าเพราะดอกเด้ด แอนนี่ โดยทั่วไปใช้เพื่อยับยั้งและควบคุมการทำงานของพลังงานหยินของคุณ ส่วนเด้ด แอนนี่ มาเธอร์ จะทำให้ผมเอาชนะคุณโดยไม่ต้องใช้ความพยายามเลย นอกจากนี้มันยังเป็นสมบัติที่มีค่ามากที่สุดของตระกูลกันเทอร์อีกด้วย ถึงอย่างนั้น ทำไมเราไม่เจรจาต่อรองเรื่องนี้กันล่ะ? ถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่ใช้ยาพิษนั้นกับผม ผมก็จะสอนวิชาลับในการใช้เด้ด แอนนี่ และนั่นรวมถึงวิธีการใช้เด้ด แอนนี่ มาเธอร์ด้วย! เพราะฉะนั้น ได้โปรด ได้โปรดเถอะ ไว้ชีวิตผมด้วย...! คุณคิดว่ายังไง...?” เฟลตันถาม ขณะที่เขากลืนน้ำลาย