มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1348

ยิ่งไปกว่านั้น การที่คนธรรมดาทั่วไปจะหยิบยื่นเช็คเงินสดให้กับใครสักคน อีกทั้งยังบอกเขาอีกให้เขากรอกตัวเลขลงไปมากเท่าไรก็ได้ตามที่ต้องการ... เขาต้องร่ำรวยแค่ไหนกันถึงได้พูดแบบนั้นออกมาได้

เมื่อรู้ว่าก่อนหน้านี้เขาเกินทำให้ชายผู้แข็งแกร่งผู้นี้ต้องขุ่นเคือง ในตอนนี้ไททัสจึงรู้สึกเหมือนกำลังจะตายจริง ๆ

ถึงอย่างนั้นก็ตาม แม้ว่าเจอรัลด์จะแค่เมินเฉยต่อไททัส ขณะที่มือของเขาจับลูกบิดประตู ทันใดนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงใครอีกคนร้องเรียกดังขึ้นจากด้านหลัง “พี่ชาย!”

นั่นคือฮิโระ และชายที่ได้รับบาดเจ็บที่พยายามลุกขึ้นยืนให้ได้ ในที่สุดก็ล้มลงกับโซฟา ก่อนจะพูดเสริมขึ้น “ผม... ผมใช้พละกำลังทั้งหมดที่ผมมีต่อสู้กับคุณก่อนหน้านี้ เพราะคิดว่าคุณคงไม่อาจต้านทานการโจมตีของผมได้... แต่เมื่อสักครู่นี้คุณทรงพลังมากเหลือเกิน...! บอกผมทีเถอะพี่ชาย ก่อนหน้านี้คุณใช้พละกำลังกับผมไปเท่าไรกัน...?”

เมื่อหันกลับไปมองฮิโระอย่างไม่สนใจนัก เจอรัลด์เพียงตอบกลับไป “พละกำลังเหรอ...? ผมแทบไม่ได้ใช้เลย! บอกตามตรงว่าผมแค่โบกมือเท่านั้นเอง!”

“...อะไรนะ?!” ฮิโระอุทานออกมาด้วยความตกใจ ขณะที่เจอรัลด์เดินออกจากประตูไปโดยไม่ได้หันหลังกลับมา

ในตอนนั้นเอง ในที่สุดโรซี่ก็เต็มใจจะเชื่อว่าชายที่ดูจริงใจคนนี้เป็นคนน่าเชื่อถือ เก่งกาจ และเป็นปรมาจารย์ผู้ลึกลับ พูดตามตรงว่าเขาทรงพลังมาก จนโรซี่รู้สึกว่าเธออดไม่ได้ที่จะต้องเชื่อถือเขา

ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงต้องการยืมตัวเธอไปสามวัน... เขา...คิดจะทำอะไรเธอหรือเปล่า...?

อีกทั้งเขายังจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อตอบแทนเธอ และเขายังยินดีจะรักษาแม่ของเธอ... ทำไมเขาถึงทำทุกสิ่งทุกอย่างเพียงแค่ให้เธอสละเวลาให้...? บางที...

เมื่อความคิดฟุ้งซ่านแล่นผ่านเข้ามาในหัวของโรซี่ เธอจึงรีบตื่นจากภวังค์นั้นทันที นี่เธอคิดเรื่องบ้าอะไรอยู่เนี่ย!

ในตอนนี้ใบหน้าสวยของเธอแดงก่ำ โรซี่จึงวิ่งตามเจอรัลด์ไป

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ย้อนกลับไปยังคฤหาสน์กันเทอร์ อีเร็ตกำลังเผชิญหน้าอยู่กับลูกน้อง ขณะที่เธอเอ่ยพูดขึ้น “ห๊ะ? แกติดต่อเฟลตันได้หรือยัง? เขาออกไปตามจับเจอรัลด์ไม่ใช่หรือไง? ทำไมเขายังไม่กลับมาอีก?”

“ถึงจะจริงที่เขาออกไปตามจับเจอรัลด์ คุณเฟลตัลได้ส่งข้อความมาให้เราก่อนหน้านี้ โดยระบุว่าเจอรัลด์หลบหนีเข้าไปในถูเขาครับ ท่านหญิงกันเทอร์! เมื่อเรารีบติดต่อเขาไปหลังจากนั้น เราจึงได้รู้ว่าเราติดต่อเขาไม่ได้! จากสิ่งที่เราคาดการณ์เอาไว้ เขาไล่ล่าเจอรัลด์ไปไกลถึงภูเขาจนไปถึงพื้นที่ที่ไม่มีสัญญาณครับ!” ลูกน้องคนหนึ่งอธิบายด้วยความเคารพ

“เฮอะ! แกตกหลุมรักมันเข้าแล้วจริง ๆ! ฉันนึกไม่ออกเลยว่าเจ้าเด็กนั่นมีเวทมนต์ประเภทไหน... ตั้งแต่แกยังเด็ก แกมักจะรังเกียจและปฏิเสธผู้ชายทุกคนที่เข้ามาหาแก ทั้ง ๆ ที่คิดว่าแกจะตกหลุมรักเขาหลังจากที่ได้รู้จักเขาเพียงแค่ไม่กี่วัน!” อีเร็ตตะคอกใส่ เห็นได้ชัดว่าโมโหเพราะเธอรู้สึกว่ายูเมะไม่ได้ทำตามที่เธอคาดหวังเอาไว้

“...ระ รักเหรอคะ...? หนูไม่ได้...!” ยูเมะตอบกลับ ใบหน้าแดงเห่อ ขณะที่เธอดึงเสื้อผ้าด้วยความประหม่าเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง

“แกคิดว่าแกกำลังล้อเล่นอยู่กับใคร? ไม่ว่ายังไง ฉันก็อยากให้แกรู้เอาไว้ว่า นอกเหนือจากการทำตามเป้าหมายของตระกูลกันเทอร์ให้สำเร็จแล้ว ย่ายังกังวลเรื่องตามหาเขาให้แกอีกด้วย! ฉันจะบอกให้แกรู้เดี๋ยวนี้แหละว่า การตกหลุมรักมันก็มีแต่จะจบลงด้วยโศกนาฏกรรม! มันถูกลิขิตเอาไว้แล้วว่าแกจะอยู่กับมันไม่ได้! มันไม่ใช่คนที่แกจะได้ครอบครอง! แกยังไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันพยายามพูดอยู่อีกเหรอ...?” อีเร็ตพูดขึ้น รู้สึกอารมณ์เสียมาก อย่างไรก็ตาม เธอก็อายุมากและมีประสบการณ์ ซึ่งเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอจึงเปลี่ยนจากสีหน้าดุเป็นยอมจำนนเมื่อมองไปที่หลานสาว

“...ทำไม... ทำไมทุกคนถึงเอาแต่พูดว่าหนูจะไม่มีวันลงเอยกับเขาด้วยความสุข...? พวกคุณย่ามั่นใจถึงขนาดนั้นได้ยังไงคะ?!” ยูเมะถามกลับด้วยความวิตกกังวล ภายในใจของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ และความไม่พอใจ ขณะที่เธอนึกถึงคำพูดของเจ้าแห่งวิญญาณในตอนนั้น

“...จำไว้เถอะ ฉันไม่ควรบอกแกเรื่องนี้ แต่ถ้าฉันไม่บอก ฉันเกรงว่าแกจะโง่เขลาจนทำเรื่องโง่ ๆ ลงไปในอนาคต! ช่างมันเถอะ! วันนี้ฉันจะบอกทุกอย่างกับแกเอง!” อีเร็ตบอก ขณะที่เธอสูดลมหายใจเขาลึก

ในตอนนี้สีหน้าของเธอดูเคร่งขรึม อีเร็ตหันกลับมามองยูเมะก่อนจะเอ่ยถามขึ้น “บอกย่ามา... แกรู้เหรอว่าเจอรัลด์เป็นใคร...?”