มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1367

ดังที่ปีเตอร์ได้บอก คนกลุ่มนั้นกำลังเดินทางมาด้วยความเร็วสูง และเป็นความจริง ในไม่ช้าจัสมินก็ได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว!

หลังจากนั้นไม่นานนัก ผู้คนมากกว่าสิบคนก็เดินออกมาจากป่า และเมื่อคนที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่มมองเห็นคนทั้งคู่ เขาก็รีบตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น “เราเจอพวกเขาแล้ว! ล้อมพวกเขาเอาไว้เดี๋ยวนี้!”

ก็สมควรแล้วที่เขาจะตื่นเต้น ถ้าทุกอย่างไปได้สวย พวกเขาจะได้รับการยกย่องที่ได้สร้างผลงานอันยิ่งใหญ่แน่นอน เพราะพวกเขาเป็นพวกแรกที่ตามหาจัสมินเจอ แม้แต่ดวงตาของชายทั้งสิบเอ็ดคนยังเป็นประกาย เมื่อคิดว่ารางวัลแห่งความสำเร็จของพวกเขาได้ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

“ระ เราควรทำยังไงดีคะคุณลุง?! พวกมันทรงพลังมาก!” จัสมินพูดด้วยความวิตกกังวล เพราะเธออยู่กับควีนน่ามานาน เธอรู้ดีว่าคนของควีนน่าแข็งแกร่งแค่ไหน

“ฮ่า ๆ! พวกมันทำอะไรเราไม่ได้หรอก ถ้าลุงหยุดพวกมันไว้ตรงที่ที่พวกมันอยู่ตอนนี้! ถอยออกมาเดี๋ยวนี้จัสมิน!” ปีเตอร์ตอบพร้อมกับเผยยิ้มออกมาจาง ๆ ขณะที่เขาเปิดกระเป๋าที่เขาพกติดตัวอยู่ตลอดเวลาออก แล้วหยิบคันธนูที่ดูราวกับว่าทำมาจากทองคำโบราณที่มีเนื้อสีดำ ลูกศรก็เช่นเดียวกัน

เมื่อปีเตอร์เล็งธนูไปหาชายทั้งสิบเอ็ดคน โดยมีระยะห่างจากพวกเขาเพียงแค่สามร้อยเมตรเท่านั้น

ทันทีที่ปีเตอร์ยิงลูกศรออกไป จัสมินที่มองดูอยู่เบิกตากว้างขึ้น เมื่อลูกศรกลายเป็นแสงสว่างจ้าก่อนจะพุ่งเข้าใส่พวกที่เข้ามาโจมตีพวกเขา! พวกเขามองตาค้างอย่างไม่เชื่อสายตา ขณะที่ลำแสงพุ่งเข้าใส่พวกเขาแต่ละคน กว่าม่านฝุ่นละอองที่ก่อตัวขึ้นจากพลังมหาศาลของลูกศรลำแสงจะจางหายไปในที่สุด ชายทั้งสิบสองคนก็นอนหมดสติอยู่กับพื้นแล้ว!

ลำแสงนั้นย้อนกลับมาที่มือของปีเตอร์อีกครั้ง ก่อนจะกลายเป็นธนูอีกครั้ง

จัสมินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และพบว่าตัวเองกำลังบ่นพึมพรำ “...ทรง ทรงพลังมากเลยค่ะคุณลุง...! พวกเขาตายแล้วเหรอคะ...?”

“ไม่หรอก ลุงแค่ทำให้พวกเขาหมดสติไปเท่านั้น เพราะไม่มีใครทำร้ายอะไรเธอเลย พวกเขาจะยังไม่ฟื้นอย่างน้อยก็สามวัน! ไม่ต้องไปสนใจหรอก ไปกันเถอะ! ลุงมั่นใจว่าเจอรัลด์จะต้องตื่นเต้นที่ได้เจอเธออีกครั้ง!” ปีเตอร์ตอบพร้อมกับเผยยิ้มอ่อนโยน

เมื่อทั้งคู่ไปถึงที่หมายก็พลบค่ำเสียแล้ว

ในตอนนั้น เจอรัลด์กำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมการอัญเชิญวิญญาณในค่ำคืนนี้ เมื่อเจอรัลด์ได้รู้ว่าชายผู้นี้ช่วยจัสมินเอาไว้ อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที

“...ท่าน! ...จัสมิน... นั่นเธอเหรอ...?” เจอรัลด์พึมพำด้วยความแปลกใจ ไม่รู้ว่าจะเริ่มถามจากตรงไหนดี

เรื่องที่เขาสามารถหนีเอาตัวรอดพันจากเงื้อมมือของควีนน่ามาได้ ขณะที่จัสมินถูกจับเอาไว้ ทำให้เขารู้สึกทั้งเป็นห่วงและกังวลใจถึงความปลอดภัยของเธอมาโดยตลอด ตอนนี้เธอถูกช่วยออกมาแล้ว เจอรัลด์จึงวางใจลงได้บ้าง

“อ๋อ ก็เห็นนายเอาแต่พูดถึงเธอ ฉันเลยคิดว่าฉันสามารถขจัดหนึ่งความกังวลของนายไปได้ด้วยการไปช่วยเธอออกมา!” ชายคนนั้นตอบ ขณะที่เขามองไปที่เจอรัลด์พลางยิ้มออกมา

“ฟังดูดีมากเจอรัลด์! ตอนนี้นายมีหมากสำหรับต่อรองไว้ในมือแล้ว!”

“ใช่! ส่วนชายร่างใหญ่ผู้นี้ เขาชื่อลีโอ เขาเป็นเพื่อนที่ผมได้รู้จักตอนอยู่ที่คิงวัลเลย์!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว ปีเตอร์เปลี่ยนจากสายตาแปลก ๆ ขณะที่เขามองลีโอด้วยรอยยิ้มก่อนจะพูดขึ้น “...ฉันเข้าใจแล้ว! ท่าทางเขาจะเป็นคนเก่งที่แข็งแกร่งไม่ธรรมดา! ดูเหมือนว่าคุณจะมาไม่เสียเที่ยวซะแล้ว! พูดถึงเรื่องนี้ คุณตั้งใจจะทำอะไรกับของพวกนี้เหรอ?”

ปีเตอร์ที่สังเกตเห็นถามถึงแท่นบูชาที่ตั้งเอาไว้ เจอรัลด์จึงอธิบายว่า เขาตั้งใจจะอัญเชิญวิญญาณของผู้หญิงในชุดขาวมาที่นี่

เขาดีใจที่ได้ยินความคืบหน้าทุกอย่างของเจอรัลด์ จากนั้นปีเตอร์จึงพูดขึ้น “อ๋อ พิธีจะเริ่มขึ้นตอนเที่ยงคืนเท่านั้น ทำไมเราไม่กินข้าวเย็นด้วยกันสักหน่อยล่ะ? เพราะตอนนี้ยังหัวค่ำอยู่เลย ไม่ใช่เรื่องง่ายนะที่เราจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้!”

“ฉันเห็นด้วย! มันจะเป็นงานเลี้ยงอาหารค่ำ!” จัสมินพูดเสริมด้วยรอยยิ้ม

“งาน...เลี้ยงอาหารค่ำเหรอ...?” เจอรัลด์ถาม รู้สึกงงเล็กน้อย