มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1370

เมื่อมองดูขณะที่เธอเผยยิ้มจาง ๆ หลังจากที่พูดแบบนั้น เจอรัลด์จึงหยิบจี้ออกมาก่อนจะพูดขึ้น “คุณ... อยากอยู่ในจี้นี้เหรอ?”

“ใช่ เพื่อให้ท่านหาข้าเจอจริง ๆ ข้ารู้สึกว่าต้องมีคนบอกให้ท่านนำศพของข้าไปฝังร่วมกับลีมิสใช่หรือไม่? จุดหมายของที่ฝังศพอยู่ในจี้หยกโลหิตมังกร ดูเอาเถิด มีพื้นที่บริสุทธ์และธรรมชาติเหมาะแก่ข้า เพื่อให้ปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมภายในจี้ หรือกล่าวอีกนัยคือ ข้าฝึกตนในที่แห่งนั้นได้!” ไซล่าอธิบาย

“...ผมเข้าใจแล้ว! จะว่าไป ไซล่า คุณรู้ไหมว่าบุคคลลึกลับนั่นเป็นใคร...?”

“ข้ารู้ว่าเขาเป็นใคร แม้ว่าข้าจะไม่มั่นใจเรื่องนี้มากนัก ส่วนเรื่องที่เจาะจงยิ่งกว่านั้น ท่านจงต้องรอจนกว่าจะได้พบกับลีมิส เมื่อท่านทั้งสองผสานเข้าด้วยกันโดยสมบูรณ์แล้ว โดยพึ่งพลังจากจี้หยกโลหิตมังกร คงใช้เวลาไม่นานนักเพื่อฟื้นพลังสุดยอดของท่าน” ไซล่าตอบ

“ฟื้นพลังสุดยอดของผมงั้นเหรอ...?” เจอรัลด์ถามด้วยความรู้สึกสับสน แม้ว่าเขาพอจะเข้าใจในสิ่งที่เธอพยายามจะสื่อ

‘เธอต้องการจะบอกว่า เธออยากให้ฉันกลับไปในยุคของลีมิส เทพเจ้าแห่งสงครามใช่ไหม...? ถ้าอย่างนั้น ฉันเป็นร่างจุติของเทพจริง ๆ ใช่ไหม...?’ เจอรัลด์คิดในใจด้วยความรู้สึกสับสน

ตอนนี้เขามาไกลถึงขนาดนี้แล้ว เขารู้สึกว่ามันค่อนข้างยากที่จะยอมรับเรื่องทั้งหมดนี้ได้

‘ถ้าสุดท้ายแล้วฉันหวนคืนสู่ร่างที่แท้จริง ถ้าอย่างนั้น... ฉันจะยังเป็นฉันที่เป็นอยู่ตอนนี้หรือเปล่า...?”

“แต่ที่จริงแล้ว! เพราะท่านแยกจากกันนานเกินไป! ด้วยเหตุนี้ ข้าทำได้เพียงให้วิญญาณบรรพกาลของท่านกลับสู่แหล่งกำเนิดของมัน แม้ท่านจะได้ความทรงจำบางส่วนของลีมิสกลับคืนมา แต่ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่ท่านจะฟื้นคืนความทรงจำได้ทั้งหมด!”

“ถ้าอย่างนั้น...ก็หมายความว่าผมจะยังเป็นตัวผมในตอนนี้ได้ใช่ไหม ถึงวิญญาณบรรพกาลจะกลับเข้าร่างของผมแล้วก็ตาม?” เจอรัลด์ถามพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ท่านจะว่าอย่างนั้นก็ย่อมได้ แล้วทำไมล่ะ? ท่านหลงใหลร่างนี้ของท่านจนไม่อยากหวนกลับไปเป็นลีมิสดังเดิมแล้วหรือ...?” ไซล่าเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ที่จริงแล้วก็ใช่ แม้ว่าผมจะต้องผ่านประสบการณ์มามากมายจนมาถึงจุดนี้ แต่ผมยังรู้สึกว่าตัวเองชอบสิ่งที่เมื่อย้อนกลับตอนที่ผมยังเป็นนักเรียนจน ๆ พูดง่าย ๆ ก็คือ เมื่อเทียบกับการได้เป็นเทพแห่งสงคราม ผมเต็มใจที่จะเป็นแค่คนธรรมดามากกว่า!” เจอรัลด์ตอบ ในขณะที่เขาแสดงความคิดเห็นของเขา แล้วฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ข้าเข้าใจแล้ว... ถึงอย่างไร โปรดรู้ไว้เถิดว่ามีบางสิ่งที่ท่านไม่อาจต่อกรได้ ไม่ใช่ทุกสิ่งที่แปรผันได้... ไม่ว่าในตอนนี้ท่านจะต้องเผชิญกับเรื่องมากมาย แต่ท่านจำต้องเดินหน้าต่อไป!” ไซล่าตอบกลับ

ไซล่าเผยยิ้มน้อย ๆ จากนั้นจึงกล่าวเสริมขึ้น “ฉันอยากจะขอบคุณพวกคุณทุกคน... เพราะฉันคงกลับมาไม่ได้ถ้าไม่ได้ความช่วยเหลือจากทุกคน... ถ้าอย่างนั้นจากนี้ไปเรามาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ!”

“ยินดีมากครับ แองเจลิก้า! ผมทำแค่สิ่งที่ถูกต้องเท่านั้น และผมยังรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้ช่วยเหลือทั้งคุณและเทพเจ้าแห่งสงคราม!” ลีโอตอบด้วยรอยยิ้มเขินอาย

“ฉันดีใจที่ได้ยินอย่างนั้นค่ะ... แต่เราจะอยู่ที่นี่ต่อไปนานกว่านี้ไม่ได้... ราชาแห่งประตูมิติแห่งการพิพากษารู้แล้วว่าเจอรัลด์ช่วยฉันออกมา และด้วยความเฉลียวฉลาดของเขา ฉันเชื่อว่าในไม่ช้าเขาจะตามหาพวกเราเจอ รีบไปกันเถอะ! ในเมื่อรู้แล้วว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป!” ไซล่าอธิบาย

“ผมคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนั้น นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงสั่งให้ลีโอและโมนิก้าเคลื่อนย้ายทุกคนที่อยู่แถวนี้ออกไป ผมแค่รู้สึกสังหรณ์ใจว่ามีคนสะกดรอยตามเรามาที่นี่!” เจอรัลด์ตอบ

“ดี รีบไปกันเถอะ!” ไซล่าพูดขึ้น

ขณะที่พวกเขากำลังจะออกเดินทาง ไซล่าดูเหมือนว่าจู่ ๆ เธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “จะว่าไปแล้ว เจอรัลด์ ฉันยังมีเรื่องบางอย่างที่อยากจะบอกคุณ!”