มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1387

“ฮ่าฮ่าฮ่า! นายท่าน ผมบอกแล้วว่าไอ้หนุ่มคนนี้เป็นคนบ้า เขาคงจะบ้าไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว!”

ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นพร้อมใจกันหัวเราะเสียงดัง

แม้แต่ยีลีนเองก็ยังมองเจอรัลด์ราวกับเขาเป็นคนโง่

ต้องมีบางอย่างผิดปกติกับสมองของชายคนนี้แน่

เขาน่าจะฉลาดกว่านี้อีกหน่อย และคุกเข่าอ้อนวอนไทล่าเพื่อขอความเมตตาจากเขา แต่ถึงกระนั้น เขากลับพูดเรื่องไร้สาระโดยไม่ใช้สมองคิดไตร่ตรองเลยสักนิด ไม่ อันที่จริงเขากำลังพูดเหมือนเขาเป็นคนบ้าเสียด้วยซ้ำ

เขาใกล้จะตายอยู่แล้ว! เดิมทียีลีนรู้สึกสงสารเขา แต่ตอนนี้เธอกลับไม่รู้สึกเห็นใจเขาอีกต่อไปแล้ว

'มันเป็นคนโง่ และมันก็สมควรตายจริง ๆ!' ยีลีนคิดกับตัวเอง

“อาจารย์ดาริโอ ฉันหัวเราะมามากพอแล้ว ตอนแรกฉันคิดว่าการฆ่าเขาควรจะเป็นเรื่องที่โหดร้าย อย่างไรก็ตาม ฉันไม่เคยคาดคิดเลยว่าไอ้หนุ่มคนนี้จะเปลี่ยนเรื่องที่น่ากลัวนี้ให้กลายเป็นเรื่องที่น่าขบขันไปได้ ลืมมันซะเถอะ! ฆ่ามันซะเดี๋ยวนี้ แล้วให้ยีลีนเป็นพยานการตายของมันด้วยตาของเธอเอง!”

ไทล่าส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวบนใบหน้าของเขา

ปากของดาริโอโค้งเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย ในตอนนี้เอง ดาริโอเดินตรงไปหาเจอรัลด์และเอามือจับไหล่ของเขา

เขาพร้อมที่จะโยนเจอรัลด์ลงไปในน้ำมันเบนซิน

แต่ในไม่ช้า เขาก็ต้องรู้สึกตกใจและประหลาดใจ

เพราะเขาพบว่าไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ชายหนุ่มตรงหน้าเขาก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

ดาริโอรู้สึกราวกับว่าสิ่งที่เขากำลังดึงไม่ใช่คน แต่เป็นภูเขาขนาดใหญ่

ความแข็งแกร่งของเขาดูเหมือนจะกลับกลายเป็นเพียงความอ่อนแอ และดูจะไม่มีความสำคัญอะไรต่อเด็กหนุ่มคนนี้เลย!

นี่อาจจะเป็นแค่ภาพลวงตาหรือเปล่า?

ดาริโอตกใจมาก

เขาเป็นยอดอาจารย์ในบรรดาอาจารย์ทั้งหมด และฝ่ามือเหล็กพิฆาตของเขาก็ยากที่จะหาใครเทียบได้

เขาสามารถทุบวัวตัวหนึ่งให้ตายได้ง่าย ๆ ด้วยฝ่ามือเพียงข้างเดียว

แล้วทำไมเขาถึงจัดการชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้ล่ะ?

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” เจอรัลด์หัวเราะเบา ๆ ขณะมองดูเขา

เสียงหัวเราะของเจอรัลด์และโดยเฉพาะแววตาของเขา ทำให้ดาริโอรู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง

“แก… แกหัวเราะทำไม?!” ดาริโอ้ถามด้วยความประหลาดใจ