มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1391

หลังจากนั้นไม่นาน เจอรัลด์ ซึ่งกำลังนั่งอยู่บนรถที่เวสสันให้คนของเขาขับไปส่ง ก็รู้สึกว่าจู่ ๆ รถได้หยุดอย่างกะทันหัน เมื่อเขาหันไปมองคนขับ เจอรัลด์ก็เห็นว่าเขากำลังจุดบุหรี่และชำเลืองมองที่กระจกมองหลัง ก่อนจะยิ้มให้เจอรัลด์อย่างเย็นชา เมื่อเห็นท่าทางที่แปลกประหลาดของคนขับรถ เจอรัลด์จึงถามเขาว่า “เรามาถึงครึ่งทางแล้วใช่ไหม? นายหยุดรถทำไมกัน?”

“โอ้ ผมทราบครับ ผมก็แค่รู้สึกเหนื่อย ผมขอพักสักหน่อยก็แล้วกันนะครับ!” คนขับตอบกลับด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

"เหนื่อยงั้นเหรอ? ขอร้องล่ะ นายไม่ได้ขับรถมานานขนาดนั้น ฟังนะ นายจะทำอะไรก็ได้ตอนที่ไปส่งฉันจนถึงที่หมายแล้ว แต่จนกว่าจะถึงตอนนั้น นายควรจะขับต่อไปให้ดี!” เจอรัลด์พูด ขณะที่เขาส่ายหัว

หากจะให้พูดตามตรง เจอรัลด์ไม่ได้อยากฆ่าคนโดยที่ไม่มีเหตุจำเป็นนัก เพราะทุกชีวิตล้วนมีคุณค่าด้วยกันทั้งนั้น หากเขาไม่ได้มีมุมมองเกี่ยวกับชีวิตแบบนั้น เขาก็คงใช้เวลาน้อยลงในการพูดจาไร้สาระกับคนพวกนี้ และฆ่าพวกเขาให้หมดเท่าที่เขาจะทำได้

“ฮะ! คุณคิดว่าคุณใหญ่โตมาจากไหนเหรอ?” คนขับเยาะเย้ย ในขณะที่เขาหันไปมองกระจกมองหลังอีกครั้ง

ในตอนนั้นเอง เขาก็หันไปเห็นร่างที่ดูน่าสะพรึงกลัวหกร่างเดินเข้ามาใกล้รถอย่างช้า ๆ

เมื่อสังเกตเห็นการปรากฏตัวของร่างที่ดูเหมือนปีศาจเหล่านั้น เจอรัลด์ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนที่เขาส่ายจะหัวและพูดว่า “นั่นคงจะเป็นเหตุผลว่าทำไมนายถึงอวดดีนัก… เวสสันสั่งให้นายหยุดรถกลางคัน เพื่อให้พวกเขามาฉันฆ่าใช่หรือไม่?”

"ก็ใช่น่ะสิ! คุณแซนด์ทอสวางแผนเอาไว้หมดแล้ว! ดูเหมือนคุณจะโชคไม่ค่อยดีเลยนะ แต่ผมก็คงจะไม่สามารถฝ่าฝืนคำสั่งของเจ้านายได้ ดังนั้นคุณควรจะรีบออกไปจากรถแล้วถูกฆ่าซะ!” คนขับเยาะเย้ย และกระโดดลงจากรถก่อนจะยืนห่างออกไป เขากอดอกและเตรียมพร้อมที่จะเพลิดเพลินไปกับความโชคร้ายของเจอรัลด์

เมื่อเห็นเช่นนั้น ไทล่าซึ่งนั่งเงียบ ๆ ข้างเจอรัลด์ตลอดเวลาก็พูดอย่างกระวนกระวายว่า “เราจะทำอย่างไรกันดี คุณคลอฟอร์ด…? คนพวกนั้นดูเหมือนปีศาจเลยครับ…!”

“จะไปกลัวอะไร? แม้ว่าพวกมันจะเป็นปีศาจจริง ฉันก็จะเป็นผู้ที่สังหารปีศาจเหล่านั้นเอง!” เจอรัลด์ตอบด้วยรอยยิ้มก่อนที่เขาจะก้าวออกจากรถ

เมื่อมองไปที่คนทั้งหก รอยยิ้มของเจอรัลด์ยังคงปรากฏบนใบหน้า จากนั้นเขาก็ถามว่า “ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี เวสสันส่งพวกคุณมาฆ่าผมงั้นเหรอ? และพวกคุณยังตั้งใจจะจัดการกับเพื่อนของผมหลังจากที่ฆ่าผมเสร็จแล้ว ใช่หรือไม่?”

“นายพูดถูก ดูเหมือนว่าเราจะไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน! อนิจจา เป็นเรื่องน่าเสียดายที่พวกเราจะต้องฆ่าชายหนุ่มที่ฉลาดอย่างนาย แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้จริง ๆ!” ชายชราผู้ซึ่งดูเหมือนจะเป็นผู้นำของทั้งหกคนกล่าวพร้อมกับส่ายหัว

“ฉันต้องยอมรับว่าเขาหล่อมากจริง ๆ! ฉันสงสัยว่าฉันควรจะสนุกกับเขาก่อนที่เราจะฆ่าเขาหรือไม่…” หญิงคนหนึ่งในกลุ่มพูด ขณะที่เธอแลบลิ้นออกมาอย่างหื่นกระหาย