มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 151

“นายกำลังล้อเล่นหรือเปล่า ฉันเพิ่งเห็นนายกำลังถือมันอยู่ไม่ใช่หรือไง?”

พวกเขามาถึงตรงทางเข้า และชายหนุ่มที่ร่ำรวยคนอื่น ๆ ก็ได้แนะนำเขา

“ใช่ แต่เมื่อครู่ฉันไปเข้าห้องน้ำใช่ไหมล่ะ? รถหยุดที่ไหนสักแห่งระหว่างทางและฉันไปฉี่ในป่าด้วยอ่ะ โธ่เว้ย ฉันถือบัตรผ่านประตูและหลังจากที่ฉันทำธุระเสร็จ ดูเหมือนว่าฉันจะจำได้ว่าไม่ได้ถืออะไรไว้ในมือแล้ว ฉันคิดว่าตอนนั้นแหละที่ฉันทำมันหาย!”

กลุ่มคนเริ่มกระทุ้งเขาเล่น แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาแค่ล้อเล่นในฐานะเพื่อนกัน

ทุกคนเริ่มกระวนกระวายใจขึ้นมานิด ๆ แล้ว

“ไปหาดูมันอีกครั้งกันเถอะ แต่ถ้าพวกเราไม่สามารถหามันเจอได้ เราค่อยกลับไปและเอามัน…”

“ที่นั่นค่อนข้างไกลจากนี่นะ!”

พวกเขาหารือกันและอธิบายเกี่ยวกับว่าเขามีตั๋วแต่เขาทำมันหายไปให้พนักงานต้อนรับหญิง และถ้าเขายังคงได้รับอนุญาตให้เข้าไปและเช่นนั้น

พนักงานต้อนรับหญิงปฏิเสธการเข้าของพวกเขาอย่างตรงไปตรงมา

“มีเรื่องอะไรเหรอ?”

ในเวลานี้เอง ชายวัยกลางคนที่แต่งกายด้วยชุดสูทเดินมาทางกลุ่มของชายหญิงกลุ่มนี้

“โอ้ คุณต้องเป็นคุณยานซี ซิมเมอร์แมน แน่”

เดิมทีผู้จัดการวัยกลางคนมีสีหน้าที่เฉยเมย แต่เมื่อเขาเห็นคนที่ทำตั๋วหาย ใบหน้าของเขาก็สดใสขึ้นมา

“คุณยังคงจำผมได้ไหมครับ? ผมทานมื้อค่ำกับพ่อของคุณ คุณเทย์เลอร์ ซิมเมอร์แมน ที่ร้านอาหารในรัฐมณฑล คุณก็อยู่ที่นั่นกับเรา!”

ผู้จัดการวัยกลางคนยิ้ม

“โอ้ ผมจำได้ คุณคือ เท็ด โลเปส ผู้จัดการของบริษัททัวร์ใช่ไหมครับ?”

“ใช่ ใช่ ใช่ครับเป็นผมเอง แล้ว ความวุ่นวายทั้งหมดนี้เกี่ยวกับอะไรครับ?”

เท็ดถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม

ตามปกติ ยานซีมีบุคลิคที่ง่าย ๆ สบาย ๆ และทุกคนชอบที่จะล้อเขาเล่น แต่ทรัพย์สินเป็นพันล้านดอลลาร์ของครอบครัวของเขาก็ถือได้ว่าใหญ่มากในรัฐมณฑล

และมันชัดเจนว่ายานซีคือจุดสนใจหลักในกลุ่มชายหญิงกลุ่มนี้

ดังนั้น ไม่ว่าพวกเขาจะทำเป็นเล่น ๆ ยังไง แต่เมื่อพวกเขาได้ยินว่ายานซีกำลังมีปัญหา ก็ไม่ได้มีใครที่จะทิ้งเขาไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกสาว ๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า เอาล่ะ คุณโลเปส ผมทำบัตรผ่านประตูหาย แต่ถ้าผมกลับไปค้นหามัน นั่นคงจะไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่ ดังนั้น มันจะเป็นไรไหมถ้าผมจะสามารถเข้าไปข้างในได้โดยไม่มีตั๋วนั่น?”

ยานซียิ้ม คิดอยู่ในใจ ว่าทุกอย่างคงไม่เป็นไร

เขาพยายามที่จะเลิกใส่ใจเกี่ยวกับมันและพร้อมที่ก้าวไปด้านใน

“ไม่ได้ ยานซี!” เท็จหยุดเขาไว้ “หากเป็นเมือก่อน คุณสามารถจะทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ แต่คราวนี้ มันเป็นโอกาสพิเศษ ผมแค่จะให้คำอธิบายคุณอย่างตรงไปตรงมาเลยนะ ดูผิวเผิน ดูเหมือนว่างานปาร์ตี้ล่องเรือนี้จัดโดยคุณโฮลเดนเพื่อให้กลุ่มคนหนุ่มสาวที่ร่ำรวยได้สนุกสนานและปาร์ตี้กัน แต่ในความเป็นจริงแล้ว จริง ๆ แล้วคุณโฮลเดนต้องการจะเชิญคุณคลอฟอร์ดจากเมย์เบอร์รี่ต่างหาก!”

“คุณคลอฟอร์ดงั้นหรือ?”

ยานซีและคนอื่น ๆ มองกันและกัน

“อะแฮ่ม ผมไม่คิดว่าคุณจะรู้ว่าคุณคลอฟอร์ดเป็นใครตามคำอธิบายตรงไปตรงมาของผม แต่คุณต้องรู้เกี่ยวกับย่านการค้าเมย์เบอร์รี่แน่ ใช่ไหม?”

“ไร้สาระ ถนนนั่นรู้จักกันในชื่อบ่อน้ำพุทองคำแห่งเมย์เบอร์รี่! ถนนสายนั้นมักจะคึกคักและแออัดอยู่เสมอ ผมเคยต้องการจะไปที่เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้น แต่ผมเกือบจะจ่ายมันไม่ไหวด้วยซ้ำ!” ยานซีพูด

“อะแฮ่ม ลืมเกี่ยวกับเวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้นไปก่อน จริง ๆ แล้ว ย่านการค้าเมย์เบอร์รี่ทั้งหมดเป็นของคน ๆ เดียว และคน ๆ นั้นก็คือคุณคลอฟอร์ด!”

“อะไรนะ!”

ยานซีตกใจมาก

สาวสวยทั้งหลายที่ยืนอยู่ข้างเขาต่างก็ตกตะลึงเช่นกัน

ทายาทรุ่นที่สองที่ร่ำรวยบางคนร่ำรวยอย่างแท้จริง แต่พวกเขาได้รับเงินนั้นมาจากพ่อแม่ของพวกเขา แต่สำหรับใครบางคนเช่นเจอรัลด์ คลอฟอร์ด ที่มีอุตสาหกรรมใหญ่เป็นของตัวเอง เขาเพียงแค่อยู่สูงมากเกินไป พวกเขากำลังสงสัยว่าใครคือคนที่สนับสนุนเขาจากเบื้องหลัง