มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 152

เจอรัลด์ประหลาดใจ เขาหยุดเพื่อดูว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่

“คุณ! แสดงบัตรผ่านประตูของคุณเดี๋ยวนี้!”

ความโกรธของเท็ด โลเปสนั้นท่วมท้น

เอาตามตรง เจอรัลด์ไม่ได้ดูเหมือนชายหนุ่มที่ร่ำรวยเลย

ก่อนหน้านี้เขาสงสัยว่านี่อาจจะเป็นความผิดพลาด แต่หลังจากที่ได้มองไปที่เสื้อผ้าของเจอรัลด์

นี่ไม่ใช่ความผิดพลาดอย่างแน่นอน!

เท็ดเกลียดเขาไปถึงกระดูกเลยทีเดียว

“คุณตรวจบัตรผ่านประตูของผมไปก่อนหน้านี้แล้วไม่ใช่หรือไง!” เจอรัลด์ชี้ไปที่พนักงานต้อนรับหญิง

“ถ้าฉันไม่ได้ตรวจ ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าคนขี้แพ้เพิ่งจะแอบเข้ามาที่นี่!”

“คุณซิมเมอร์แมน นี่คือคนนั้น ฉันคิดว่าเขาได้เก็บบัตรผ่านประตูของคุณไป!” แฮดลีย์ตะคอกใส่เขาอย่างหยาบคาย

หลังจากพูดเช่นนั้น เธอก็เข้าไปหาเจอรัลด์และฉกบัตรผ่านประตูไปจากมือของเขา

“โธ่ โลกนี้ช่างกว้างใหญ่จริง ๆ และมีคนหลากหลายประเภท และคนอย่างนายคิดว่านายสามารถเข้าร่วมปาร์ตี้ล่องเรือในคืนนี้ได้จริง ๆ!”

หญิงสาวสองสามคนปิดปากขณะที่พวกเธอหัวเราะเยาะ สายตาของพวกเธอเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน

ตอนนั้นเองเจอรัลด์ก็ได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เขามีความรู้สึกว่าที่พวกเขาตะโกนร้องเรียกเขาก็เพราะว่าพวกเขาสงสัยว่าเขาเก็บตั๋วเข้างานของคนอื่นได้ และมันแค่บังเอิญว่ามีบางคนทำตั๋วหายพอดี ดังนั้นคนแรกที่พวกเขาสงสัยก็คือเขาเอง!

เจอรัลด์ถึงกับพูดไม่ออก

“คุณโลเปส เรียกตำรวจเถอะค่ะ คน ๆ นี้ต้องกำลังพยายามจะวางแผนบางอย่างที่ไม่ดีแน่!” พวกผู้หญิงพูดขึ้น

แฮดลีย์ได้หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาแล้วและพร้อมที่จะโทรเรียกตำรวจ

“คุณคลอฟอร์ด คุณอยู่นี่เอง!”

และในขณะนั้นเอง เอเดน เบเกอร์และคนอื่น ๆ ก็มาถึง

พวกเขารีบวิ่งมาที่นี่

“ห๊ะ? เอเดน เป็นนาย!”

ยานซีพูดในเวลาเดียวกัน

“ยินดีที่ได้พบค่ะ เอเดน!”

สาวสวยสองสามคนข้าง ๆ ยานซีกล่าวทักทายเขาอย่างเคารพ

ทรัพย์สินของตระกูลเบเกอร์มีมูลค่ารวมกว่าร้อยล้านดอลลาร์

“โอ้ ยานซี เป็นพวกนายเองเหรอ!”

กลุ่มนี้ เช่นเดียวกับเอเดน ต่างก็เป็นนักเรียนชั้นปีที่สามที่มหาวิทยาลัยจอนห์เฮิร์ท

แน่นอนพวกเขาทั้งหมดรู้จัก เอเดน เบเกอร์ อันธพาลตัวยงของมหาวิทยาลัยจอนห์เฮิร์ท

“คุณคลอฟอร์ด คุณก็รู้จักพวกเขาหรือ?”

เอเดนหัวเราะและถามเจอรัลด์

“ผมไม่รู้จักพวกเขาเลยสักคน พวกเขากล่าวหาผมว่าขโมยตั๋วของพวกเขาไปและแอบเข้ามาในนี้ พวกเขายังจะโทรเรียกตำรวจให้มาจับผมด้วยซ้ำไป!”

เจอรัลด์ยิ้มอย่างเจ็บช้ำ

“ว่าไงนะ? ขโมยตั๋วของพวกเขางั้นหรือ? คนสารเลวคนไหนพูดแบบนั้น?”