มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1641

“ผู้บัญชาการหวัง เรา… เราทั้งคู่เป็นแค่คนธรรมดา! เราก็กลัวตายเป็นเหมือนกันนะรู้ไหม…?!” คาเลบพูดติดอ่าง ขณะที่เขาก้มหน้าลง ไม่กล้าแม้แต่จะมองเข้าไปในดวงตาของแพทริค

"แก…!" เควสคำราม ทวีความเดือดดาลยิ่งขึ้นทุกวินาที

“ดังนั้น… นี่ก็หมายความว่าพวกคุณทั้งคู่พยายามแอบหนีแค่เพราะกลัวตายงั้นเหรอ?” เจอรัลด์พูด ในขณะราดน้ำมันลงกองไฟ เพราะเหนือสิ่งอื่นใด เขาไม่ได้ชอบขี้หน้าคู่หูคู่นี้มากนัก

เมื่อได้ยินคำพูดของเจอรัลด์ คาเลบและมัลคอล์มก็รู้สึกอายจนต้องก้มหน้าลง

เควสกำลังโมโหขึ้นอีก เขาเสนอว่า “คนอย่างสองคนนี้… พวกเขาต้องถูกจับนะ ผู้บัญชาการหวัง!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แพทริคก็หยุดไปครู่หนึ่ง เมื่อหันกลับไปมองที่เควส จากนั้นเขาก็พูดอย่างเป็นกันเองว่า “…ฉันว่า… เราช่างมันไปเถอะ… คนเราจะกลัวตายก็ไม่ผิดนี่!”

พวกเขาไม่จำเป็นต้องจับคนทั้งคู่มาด้วยซ้ำ เพราะทั้งคู่ไม่ได้ทำอะไรผิด

ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด แพทริคไม่อยากบังคับให้ทั้งคู่ตามไปด้วย ดังนั้นเขาจึงหันกลับไปมองพวกเขาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ยังไงก็เถอะ ถ้าพวกนายกลัวตายขนาดนั้น ก็ไสหัวไปซะ!”

เมื่อพูดเช่นนั้น แพทริคจึงเริ่มเดินนำหน้าคนอื่น ๆ โดยทิ้งคาเลบและมัลคอล์ม ซึ่งตอนนี้เป็นอิสระแล้วไว้ข้างหลัง

สำหรับแพทริค การปล่อยพวกเขาไปก่อนเวลานั้นดีกว่า การปล่อยให้ผู้ชายที่ขี้ขลาดตาขาวอย่างพวกเขาจากไปก่อนกำหนดจะส่งผลดีในระยะยาวมากกว่า การกำจัดภาระออกไปได้ไวหน่อย ก็จะช่วยหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็นในอนาคตได้อย่างแน่นอน

ยังไม่รวมว่าในตอนที่คนทั้งสองได้ยินว่าแพทริคอนุญาตให้พวกเขาจากไปได้ ชายทั้งสองก็โค้งคำนับอย่างดีใจ ก่อนที่จะเงยหน้าและตะโกนไปว่า “ขอบคุณครับ ผู้บัญชาการหวัง…! ขอบคุณ!"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เควสก็จ้องมองพวกเขาอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะกลับไปที่เต็นท์

เจอรัลด์เองก็ไม่ได้สนใจอะไรกับสองคนนี้ ดังนั้นเขาจึงสะพายกระเป๋าเป้ก่อนจะเข้าไปในเต็นท์เดียวกับเควส

เมื่อสังเกตเห็นการปรากฏตัวของเจอรัลด์ เควสซึ่งยังคงโกรธกับเหตุการณ์ที่กลับตาลปัตรก็ทำหน้าบึ้ง “น่าโมโหจริง ๆ…! ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะกลัวตายขนาดนี้!”

เจอรัลด์ตอบกลับด้วยการหัวเราะเบา ๆ ว่า “แหม ไม่ใช่ว่าผมไม่เข้าใจหรอกนะว่าทำไมพวกเขาถึงเป็นแบบนี้ เพราะยังไงซะทั้งคู่ก็มีประสบการณ์ไม่เท่าไหร่ แถมยังไม่เคยออกผจญภัยอีกต่างหาก! เพราะฉะนั้นก็ไม่น่าแปลกที่พวกเขาจะหวาดกลัวกับเหตุการณ์อันตรายแบบนี้!”

"…หืม? คุณพูดอย่างกับคุณไม่เหมือนพวกเขา? ทำไมคุณไม่หนีไปพร้อมกับพวกเขาล่ะ?” เควสถามด้วยความค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น เนื่องจากเควสก็คิดว่าเจอรัลด์คงไม่ต่างอะไรกับคนอย่างคาเลบและมัลคอล์ม แต่ปรากฏว่าเขาคิดผิด

“ผมไม่เหมือนพวกเขาสักหน่อย! เพราะว่าผมเป็นคนที่บ่มเพาะตนเพื่อบรรลุทิพยญาณ!” เจอรัลด์ตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เควสก็ลุกขึ้นยืนทันทีก่อนที่จะจ้องมองที่เจอรัลด์ด้วยความประหลาดใจ หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็พูดว่า “…ผมไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมคุณถึงไม่หนีไป! ดูเหมือนว่าคุณกำลังฝึกฝนเพื่อบรรลุทิพยญาณจริง ๆ!”

"แน่นอน ยังไงก็ตาม และในเมื่อผมมีเพื่อนร่วมทีมที่ดี ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร ผมก็จะต้องไปช่วยเขาให้ได้! ต่อให้จะต้องเสี่ยงชีวิตแค่ไหนก็ตาม!” เจอรัลด์อธิบาย ขณะที่เขามองไปที่เควสอย่างมุ่งมั่น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เควสก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ก่อนที่จะยื่นมือไปหาเจอรัลด์