มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1641

“ผู้บัญชาการหวัง เรา… เราทั้งคู่เป็นแค่คนธรรมดา! เราก็กลัวตายเป็นเหมือนกันนะรู้ไหม…?!” คาเลบพูดติดอ่าง ขณะที่เขาก้มหน้าลง ไม่กล้าแม้แต่จะมองเข้าไปในดวงตาของแพทริค

"แก…!" เควสคำราม ทวีความเดือดดาลยิ่งขึ้นทุกวินาที

“ดังนั้น… นี่ก็หมายความว่าพวกคุณทั้งคู่พยายามแอบหนีแค่เพราะกลัวตายงั้นเหรอ?” เจอรัลด์พูด ในขณะราดน้ำมันลงกองไฟ เพราะเหนือสิ่งอื่นใด เขาไม่ได้ชอบขี้หน้าคู่หูคู่นี้มากนัก

เมื่อได้ยินคำพูดของเจอรัลด์ คาเลบและมัลคอล์มก็รู้สึกอายจนต้องก้มหน้าลง

เควสกำลังโมโหขึ้นอีก เขาเสนอว่า “คนอย่างสองคนนี้… พวกเขาต้องถูกจับนะ ผู้บัญชาการหวัง!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แพทริคก็หยุดไปครู่หนึ่ง เมื่อหันกลับไปมองที่เควส จากนั้นเขาก็พูดอย่างเป็นกันเองว่า “…ฉันว่า… เราช่างมันไปเถอะ… คนเราจะกลัวตายก็ไม่ผิดนี่!”

พวกเขาไม่จำเป็นต้องจับคนทั้งคู่มาด้วยซ้ำ เพราะทั้งคู่ไม่ได้ทำอะไรผิด

ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด แพทริคไม่อยากบังคับให้ทั้งคู่ตามไปด้วย ดังนั้นเขาจึงหันกลับไปมองพวกเขาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ยังไงก็เถอะ ถ้าพวกนายกลัวตายขนาดนั้น ก็ไสหัวไปซะ!”

เมื่อพูดเช่นนั้น แพทริคจึงเริ่มเดินนำหน้าคนอื่น ๆ โดยทิ้งคาเลบและมัลคอล์ม ซึ่งตอนนี้เป็นอิสระแล้วไว้ข้างหลัง

สำหรับแพทริค การปล่อยพวกเขาไปก่อนเวลานั้นดีกว่า การปล่อยให้ผู้ชายที่ขี้ขลาดตาขาวอย่างพวกเขาจากไปก่อนกำหนดจะส่งผลดีในระยะยาวมากกว่า การกำจัดภาระออกไปได้ไวหน่อย ก็จะช่วยหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็นในอนาคตได้อย่างแน่นอน