มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1680

หลังจากนั้นป้ายไม้สีทองก็ลอยออกมาจากกระเป๋าของสุเมรุ ก่อนจะลอยไปอยู่ตรงหน้าเจอรัลด์...

“นี่เป็นป้ายไม้ประจำตัวเธอ มันคือสัญลักษณ์ประจำตัวของเธอภายในสำนักศึกษาไลคอม นอกจากนี้ เนื่องจากเธอเป็นศิษย์เพียงคนเดียวของฉัน เธอจะสามารถเข้าถึงแหล่งข้อมูลการศึกษาทั้งหมดของสำนักศึกษาได้!” สุเมรุอธิบาย ในขณะมอบสิทธิพิเศษต่าง ๆ ให้แก่เจอรัลด์อย่างเป็นทางการ

ด้วยความที่เป็นศิษย์ประจำตัวของคณบดี เจอรัลด์สามารถทำทุกอย่างที่เขาต้องการในสำนักศึกษาได้ นี่ถือเป็นตำแหน่งอันสูงส่งอย่างแท้จริง...

ถึงกระนั้น เจอรัลด์ก็ไม่ได้สนใจในชื่อเสียงเรียงนามของตัวเองมากนัก เขากลับรู้สึกตื่นเต้นที่เขาสามารถใช้ทรัพยากรทางการศึกษาของสำนักศึกษาได้ตลอดเวลาและทุกอย่างตามที่เขาพอใจ ด้วยสิทธิพิเศษดังกล่าว เจอรัลด์จะสามารถบ่มเพาะทักษะและวิชาลับได้มากขึ้นอย่างแน่นอน ดังนั้นมันทำให้เขาสามารถพัฒนาตัวเองได้เร็วขึ้นมาก

เมื่อพูดเช่นนั้นจบ สุเมรุก็ออกคำสั่ง “คาร์สเตน! ทำความสะอาดตำหนักทิศตะวันออกด้วย! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นั่นจะเป็นที่พักส่วนตัวของเจอรัลด์!”

“รับทราบครับคณบดี! ผมจะพาเจอรัลด์ไปที่นั่นทันที!” คาร์สเตนตอบโดยไม่ต้องคิดแม้แต่วินาทีเดียว

หลังจากที่คาร์สเตนนำเจอรัลด์ออกจากห้องโถงใหญ่ไป ปรมาจารย์ทั้งสี่ก็หันไปมองสุเมรุอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับการตัดสินใจของเขา

“ทำไมคุณถึงเลือกรับเจอรัลด์เป็นศิษย์ของคุณล่ะ คณบดี…?” อาจารย์จิโซถามด้วยน้ำเสียงสงสัย

ตามปกติแล้ว ไม่เคยมีคณบดีสำนักศึกษาคนใดรับศิษย์เป็นการส่วนตัวเลย เพราะเหตุนี้ การที่คณบดียกเว้นให้เจอรัลด์เป็นกรณีพิเศษ จึงเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่ออย่างที่สุด

สุเมรุหัวเราะคิกคักก่อนตอบกลับไปว่า “พวกท่านไม่รู้หรอกหรือ? เขาไม่ได้อยู่ในระดับจิตวิญญาณขั้นที่ห้าในอาณาจักรแห่งนักปราชญ์เลยสักนิด! แต่เขากำลังกดพลังของตัวเองอย่างขะมักเขม้นทีเดียว!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ปรมาจารย์ทั้งสี่ก็เริ่มอยากรู้อยากเห็นขึ้นทันที

ในเวลาต่อมา เจอรัลด์ก็มาถึงตำหนักทางทิศตะวันออกภายใต้คำชี้แนะของอาจารย์อิคินก์

แม้ว่าตำหนักแห่งนี้แต่เคยถูกใช้เป็นห้องเก็บของธรรมดา ๆ แต่สุเมรุได้สั่งให้ทำความสะอาดเพื่อเปลี่ยนมันให้เป็นที่พักส่วนตัวของเจอรัลด์แล้ว ในฐานะศิษย์ของคณบดี ไม่มีทางที่เขายอมให้เจอรัลด์อยู่รวมกับบัณฑิตคนอื่น ๆ ที่อยู่ในระดับต่ำกว่าได้ นั่นถือเป็นเรื่องเสื่อมเสียอย่างมาก!

เมื่อได้เห็นว่าฝุ่นภายในตำหนักหนาขนาดไหน เจอรัลด์ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า "ผมเดาว่าที่นี่คงร้างมาสักพักแล้ว อาจารย์อิคินก์..."

อาจารย์อิคินก์พยักหน้าแล้วตอบว่า “ก็ใช่น่ะสิ! ต่อจากนี้เธอไม่จำเป็นต้องเรียกฉันว่าอาจารย์อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เธอเป็นถึงศิษย์ของคณบดี สถานะของเธอไม่ใช่เล่น ๆ เลย!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็หัวเราะเบา ๆ ก่อนที่จะพูดอย่างถ่อมตัวว่า “คุณพูดเกินไปแล้ว อาจารย์อิคินก์! ไม่ว่าตอนนี้ผมจะเป็นศิษย์ของคณบดีก็จริง แต่อันที่จริงแล้วผมก็ยังคงเป็นบัณฑิตของที่นี่! ด้วยเหตุนี้ ผมก็ยังต้องเคารพคุณ ซึ่งเป็นอาจารย์ของสำนักศึกษาอยู่ดี!”