มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1701

พอพูดจบแล้ว เจอรัลด์และเพื่อนของเขาก็หันหลังกลับ...ท

หญิงสาวจ้องมองขณะที่พวกเขาเดินออกไปอย่างช้า ๆ จนไกลสายตา ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็กำเหรียญทองไว้ในมือก่อนจะจากไปเช่นกัน

เมื่อถึงตอนเย็น เจอรัลด์และทุกคนก็หาโรงแรมเพื่อนอนพักค้างคืน

ในค่ำคืนนี้ ทั้งห้าคนตัดสินใจนอนห้องเดียว ทุกคนจึงเริ่มพักผ่อนทันทีที่พวกเขาเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน เรย์ซึ่งนั่งอยู่บนเตียงนอนของเขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “…พูดตามตรงนะพี่คลอฟอร์ด ผมคิดว่าเราควรออกจากเมืองเลือดมังกรโดยเร็วที่สุด พวกสหภาพฮัลเกอโรอิกจะต้องตามล่าตัวพวกเราอย่างแน่นอน ถ้ารู้ว่าเราฆ่าลูกน้องของพวกมัน!”

เนื่องจากสหภาพฮัลเกอโรอิกมีอิทธิพลเป็นอย่างมากในเมืองเลือดมังกร จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะรู้เรื่องที่สมาชิกทั้งสี่ถูกใครบางคนสังหารได้อย่างรวดเร็วแล้ว และนั่นก็ทำให้เรย์รู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก

เมื่อเข้าใจว่าพวกเขากำลังอยู่ในสถานะที่เสียเปรียบต่อศัตรู และมันจะเป็นการเสี่ยงหากพวกเขาอยู่ที่นี่นานเกินไป เจอรัลด์จึงพยักหน้าและตอบว่า "ฉันเข้าใจประเด็นของนาย เราจะอยู่ที่นี่แค่คืนเดียวเท่านั้น แล้วออกจากเมืองนี้พรุ่งนี้เช้า!”

เจอรัลด์เองก็ไม่ต้องการเสียเวลาและพลังงานมากเกินไปกับสหภาพฮัลเกอโรอิก ท้ายที่สุดแล้ว การเข้าไปพัวพันกับคนเหล่านั้นจะทำให้ภารกิจสำคัญของเขาต้องล่าช้า ด้วยเหตุนี้ ยิ่งพวกเขาออกจากสถานที่แห่งนี้เร็วเท่าไร ก็จะทำให้พวกเขามีโอกาสที่จะหลีกเลี่ยงปัญหาได้มากขึ้นเท่านั้น

ในขณะนั้น เสียงกระจกแตกก็ดังขึ้นจากภายในสถานที่พำนักของสหภาพฮัลเกอโรอิก...

เสียงนั้นดังมาจากถ้วยชาที่ถูกไทเกอร์ เลย์ฟีลด์ ผู้นำของสหภาพฮัลเกอโรอิกโยนลงพื้นจนแตกละเอียด

ไทเกอร์จ้องมองไปที่เศษแก้วชาที่แตกพร้อมกับกัดฟันกรอด ก่อนจะคำรามอย่างโหดเหี้ยมว่า “พวกมันกล้าฆ่าสาวกทั้งสี่คนของฉันได้ยังไง?! ฉันไม่ทางปล่อยพวกมันให้รอดไปได้อย่างแน่นอน!”

ในที่สุด เสียงเอิกเกริกจากด้านนอกก็ส่งผลให้เจอรัลด์และทุกคนซึ่งนอนหลับพักผ่อนอยู่ในห้องของพวกเขาตื่นขึ้นทันที

เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เรย์ก็เห็นภาพของคนกลุ่มหนึ่งกำลังตรวจสอบพื้นที่บริเวณนั้นอย่างละเอียดถี่ถ้วน

เมื่อสังเกตเห็นว่าเรย์กำลังหน้าซีด เจอรัลด์จึงถามว่า “มีอะไรหรือเปล่า?”

“มะ มันคือคนของสหภาพฮัลเกอโรอิก…! พวกมันน่าจะกำลังตามหาพวกเราอยู่!” เรย์ตอบ ขณะที่เขาหันไปเผชิญหน้ากับเจอรัลด์

“ฮะ…? ถ้าอย่างนั้น… เราควรทำอย่างไรกันดี…?”