มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1707

“ไปหาที่หลบก่อนเมลานี! ผมจะจัดการกับพวกมันเอง!” เจอรัลด์สั่ง

เมื่อเข้าใจว่าการที่เธออยู่ที่นี่มีแต่จะทำให้เจอรัลด์ต้องเดือดร้อน เนื่องจากเธอไม่มีความรู้ด้านศิลปะการต่อสู้เลย เมลานีจึงทำได้เพียงพยักหน้าก่อนจะวิ่งออกไป อย่างน้อยที่สุดเธอก็สามารถไปตามหาคนมาช่วยเขาได้...

เมื่อเขาแน่ใจว่าเธอไปแล้ว เจอรัลด์ก็หันไปมองชายชราทั้งสามคนอีกครั้ง… และด้วยเหตุนี้ การต่อสู้ของพวกเขาจึงเริ่มต้นขึ้น!

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีจากคนสามคนที่เข้าสู่อาณาจักรอวตาร์แล้ว เจอรัลด์ก็ยิ่งต้องออกแรงมากขึ้นเพื่อที่จะต่อกรกับพวกเขา ด้วยเหตุนี้ เจอรัลด์จึงทำได้เพียงรอเวลา และมองหาช่องว่างในการโจมตี...

อย่างไรก็ตาม ในที่สุดการต่อสู้แบบสามต่อหนึ่งก็มากเกินไปสำหรับเขา และในที่สุด ลิดอร์นก็สามารถโจมตีเจอรัลด์ได้สำเร็จ!

หลังจากที่พวกเขาปะทะกัน เจอรัลด์ก็กระเด็นไปข้างหลังทันที ก่อนจะมีเลือดพุ่งออกมาจากปากของเขา! เจอรัลด์ตระหนักดีว่าการโจมตีของลิดอร์นทำให้เกิดความเสียหายอย่างใหญ่หลวงต่อเกราะป้องกันระบบการหายใจภายในของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อมองไปที่สภาพอันน่าสมเพชของเจอรัลด์ ลิดอร์นก็เยาะเย้ย “ไม่คิดเลยว่าแกจะสามารถเข้าสู่อาณาจักรอวาตาร์ได้ตั้งแต่อายุยังน้อย ไอ้หนู! แต่ถึงแกจะเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้อย่างแท้จริง แต่ก็น่าเสียดายที่แกดันไปแตะต้องคนที่แกไม่ควรไปยุ่งด้วย! มันเป็นเรื่องที่น่าเสียดายจริง ๆ แต่แกคงจะต้องตายในวันนี้!”

ลิดอร์นหมายความอย่างที่เขาพูด ท้ายที่สุดแล้ว มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถเข้าสู่อาณาจักรอวาตาร์ได้เมื่ออายุเท่าเจอรัลด์ ผู้ที่มาถึงอาณาจักรนี้มักจะเป็นผู้อาวุโสที่ฝึกฝนมาอย่างหนักเป็นเวลาหลายปี… ช่างน่าเสียดายที่อัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้คนนี้ต้องจบชีวิตลงในวันนี้…

ลิดอร์นสลัดความคิดออกไปแล้วยกดาบขึ้นเล็งไปที่เจอรัลด์...

เมื่อเห็นเช่นนั้น เจอรัลด์ก็รู้ดีว่าชีวิตของเขากำลังจะจบสิ้นแล้ว จากนั้นเขาก็หลับตาลงอย่างช้า ๆ เพื่อรอความตาย

อย่างไรก็ตาม เพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่ดาบของลิดอร์นจะแทงลงมาที่หัวใจของเขา เจอรัลด์ก็นึกถึงถุงผ้าไหมที่คณบดีซุเมรุมอบให้เขาก่อนออกเดินทาง จากนั้นเขาก็หยิบถุงผ้าไหมขึ้นมาแล้วเปิดมันออกทันที!

ทันใดนั้นเอง ถุงผ้าไหมนั้นก็ปล่อยแสงสีทองส่องสว่างไปทั่วทั้งสวนหลังบ้าน! แสงนั้นเจิดจ้าจนทำให้มองไม่เห็น ลิดอร์นและชายชราอีกสองคนจึงจำเป็นจะต้องก้าวถอยออกไป เนื่องจากพวกเขามองไม่เห็นสิ่งใดเลย