มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1745

จากนั้นแซนรี่ก็คว้ากระเป๋าเงินของเขามาก่อนที่จะหาเงินหนึ่งร้อยห้าสิบดอลลาร์เพื่อมอบให้เจอรัลด์

แน่นอนว่าเจอรัลด์ไม่ได้คิดจะปฏิเสธเงินนั้น นั่นเพราะเขาสมควรได้รับมัน แต่เขาก็ไม่อายที่จะต้องรับมันด้วย

เมื่อเกมจบลงเจอรัลด์ก็โบกมืออำลาแซนรี่ ก่อนที่จะกลับไปกับจูโน่

เมื่อเห็นว่าในที่สุดเขาก็กลับมา จูโน่กลับถึงถามเขาว่า “ทำไมคุณถึงใช้เวลานานขนาดนั้น?”

“ผมก็เล่นไปเรื่อยนั่นแหละ พอเริ่มเหนื่อย ผมก็เลยกลับมา!” เจอรัลด์อธิบายด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

แน่นอนว่าเธอเชื่อคำพูดของเจอรัลด์ แต่เธอไม่มีทางรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเจอรัลด์และเงินได้ อีกอย่าง แม้ว่าเธอจะรู้เรื่องนี้ เธอก็คงไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ให้ตายเถอะ เธออาจจะรู้สึกว่าเจอรัลด์ทำดีที่ได้สอนบทเรียนให้แก่แซนรี่เสียด้วยซ้ำ

แต่หลังจากนั้นไม่นานทั้งคู่ก็ได้เห็นแซนรี่เดินมาหาพวกเขาพร้อมกับไวน์สองสามขวด และสิ่งที่ดูคล้ายจะเป็นลูกเต๋าในมือ

แซนรี่ซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าเจอรัลด์เผยรอยยิ้มก่อนจะพูดว่า "ผมว่าก่อนหน้านี้เราไม่ค่อยได้ใช้เวลาดีๆร่วมกันเสียเท่าไหร่เลยนะคุณคลอฟอร์ด คิดได้แบบนั้นผมว่าเรามาหาอะไรสนุก ๆ เล่นกันอีกดีกว่าไหม”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จูโน่ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะที่เธอมองไปที่แซนรี่ และสงสัยว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรกันแน่

เจอรัลด์เองก็ทำได้แค่คิดอย่างดูแคลนว่า 'แหม หลังจากที่เอาชนะผมไม่ได้ก็ยังคิดที่จะมาสร้างปัญหาเพิ่มให้ผมอีกงั้นสิ? เป็นคนไม่รู้จักแพ้ขนาดนี้เชียวหรือ? เดาว่าวิธีเดียวที่จะทำให้นายรู้จักพอคงจะเป็นการที่แสดงให้นายเห็นถึงความจริงอันเลวร้ายเข้าสักที!'

เนื่องจากแซนรี่ยังคงรบกวนเขาไม่เลิก เจอรัลด์จึงไม่คิดจะซ่อนความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาอีกต่อไป หากนี่เป็นเกมที่แซนรี่อยากจะเล่นกับเขา เจอรัลด์ก็จะเล่นอย่างสุดฝีมือเพื่อแสดงให้แซนรี่เห็นว่าตัวเขาเองอ่อนด้อยเพียงใด แซนรี่จะต้องได้เรียนรู้ถึงความยากลำบากเมื่อได้ค้นพบว่าเจอรัลด์ไม่ใช่คนที่เขาจะมาล้อเล่นด้วยได้

“ไม่มีปัญหาหรอกคุณประธานรุ่น! แต่ผมกำลังสงสัยว่าคุณคิดจะทำอะไรกันแน่” เจอรัลด์ถามด้วยรอยยิ้มอันละเอียดอ่อนหลังจากหยุดไปเล็กน้อย

เมื่อได้ยินว่าเจอรัลด์ตอบตกลง แซนรี่ก็วางลูกเต๋าลงต่อหน้าเจอรัลด์ก่อนจะพูดว่า "จะเล่นเกมทายลูกเต๋ากัน คุณเคยเล่นมาก่อนหรือเปล่า”