มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1761

หลังจากนั้นไม่นานสถานที่นี่ก็เงียบลงอีกครั้ง...

เนื่องจากไม่มีลูกธนูถูกยิงออกมาอีกแล้ว จึงสามารถสรุปได้ว่าในที่สุดกลไกอันน่าสะพรึงกลัวก็สิ้นสุดลงสักที…

เลคถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดอย่างหวาดกลัวว่า “ไม่นึกเลยว่าที่นี่จะมีกับดักแห่งความตายอยู่ทุกหนทุกแห่งแบบนี้ คุณคลอฟอร์ด…!”

ไม่มีใครคาดการณ์ถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้เลย… แต่ทว่านั่นไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้มีสาเหตุมาจากการที่คนของเลคหาเรื่องถูกฆ่าด้วยลูกธนูหลายสิบลูกเช่นนั้น และตอนนี้ชายคนนั้นก็กำลังนอนบนกองเลือดที่ค่อย ๆ ไหลซึมไปทั่ว… ช่างเป็นความตายที่เลวร้ายเสียจริง…

แต่นี่คือสิ่งที่จะเกิดขึ้นหากมีใครสัมผัสสิ่งต่าง ๆ ที่ตั้งอยู่ที่นี่โดยพละการ ด้วยเหตุนี้เลคจึงจ้องมองไปที่คนของเขาก่อนจะตะโกนว่า "ทุกคนจงฟัง! พวกนายที่เหลือไม่ได้รับอนุญาตให้เคลื่อนไหวจนกว่าจะมีคำสั่งจากฉัน!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น คนของเลคทั้งหมดก็พยักหน้าและยังคงยืนอยู่ในจุดที่พวกเขาอยู่ในปัจจุบัน… ไม่มีพวกเขาคนใดกล้าพอที่จะสัมผัสอะไรอีกแล้ว นั่นเพราะพวกเขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าจะเผลอไปเปิดกลไกอะไรตรงไหนอีก กับดักต่อไปที่พวกเขาหาเรื่องใส่ตัวนั้นอาจเป็นจุดสิ้นสุดของพวกเขาก็ได้!

เมื่อเห็นว่าคนของเขาไม่ได้คัดค้าน เลคจึงหันไปเผชิญหน้ากับเจอรัลด์อีกครั้งก่อนจะถามว่า “คุณคิดว่าเราควรทำอย่างไรดีเจอรัลด์? ทางออกถูกปิดไปแล้ว!”

เป็นอย่างที่เลคว่าไว้ ขณะนี้มีหินขนาดยักษ์ขวางทางออกอยู่ ซึ่งหมายความว่าไม่มีทางที่พวกเขาจะสามารถออกจากทางที่พวกเขาเข้ามาได้ ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงทำได้แค่มองหาทางออกอื่นเท่านั้น...

“…ที่นี่มีโครงสร้างคล้ายถ้ำ ย่อมต้องมีทางออกมากกว่าหนึ่งทางอย่างแน่นอน แม้เราจะไม่รู้เลยว่าทางออกที่ว่านั่นจะหายากเพียงใด!” เจอรัลด์ตอบ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เลคก็สั่งออกไปว่า “เอาล่ะ ฟังนะพวก! มันต้องมีทางออกไปจากที่นี่แน่ ดังนั้นเรามาเริ่มหาทางออกกันเถอะ!”

ด้วยเหตุนี้ ทุกคนในทีมของเลคจึงเริ่มสอดส่ายสายตาทั้งข้างบนและข้างล่างเพื่อหาทางออกจากปราสาทใต้ดินแห่งนี้ไป...

ในทางกลับกัน เจอรัลด์และพรรคพวกของเขา ยืนอยู่หน้ากงล้อ และศึกษาเพื่อดูว่าจะมีวิธีใดที่จะสามารถพาพวกเขาออกไปจากที่นี่ได้บ้าง...

เมื่อหันหน้าไปทางแหล่งที่มาของเสียง ทุกคนได้แต่เฝ้าดูช่องทางบนผนังซึ่งอยู่ตรงกับทิศทางที่กงล้อชี้ไปค่อย ๆ ปรากฎออกมา กรงล้อหันเข้าหาช่องทางนั้นเมื่อมันหยุดเคลื่อนไหว หลังจากนั้นแผ่นหินก็ถูกยกขึ้นจนสุด ทุกคนได้แต่จ้องมองไปที่ทางเข้าใหม่ที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

เจอรัลด์รีบสลัดความตกใจออกไปแล้วพูดขึ้นว่า “เราไปกันเถอะ!”

ด้วยเหตุนี้เขาและพรรคพวกจึงเข้าสู่ช่องทางใหม่ทันที แน่นอนว่าเลคและคนของเขาก็ตามไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

ขณะที่พวกเขาคาดหวังว่านี่เป็นตั๋วที่จะพาพวกเขาออกไปจากที่นี่ แต่ทว่ามันก็ไม่มีอะไรนอกจาก... ทางเข้าของปราสาทใต้ดินอีกทางหนึ่งเท่านั้น!

มีเสาหินสูงตระหง่านอยู่ทั้งสองข้างของปราสาทใต้ดินที่เพิ่งเปิดขึ้นใหม่ และด้านข้างเสาแต่ละต้นก็มีแท่น ตรงกลางของแต่ละพื้นเปล่งแสงสลัว ๆ สว่างพอให้ทุกคนเห็นว่าพวกเขากำลังจะไปที่ไหน...