มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1763

“…ขอบคุณพระเจ้าที่คุณพาผู้หญิงคนนี้มาด้วย เจอรัลด์…! ไม่งั้นวันนี้เราได้กลับบ้านเก่ากันหมดแน่…!” เลคพึมพำโดยที่ยังหวาดกลัว ขณะที่เขาแสดงความขอบคุณต่อทั้งจูโน่และเจอรัลด์

หากจูโน่ไม่นำยาฆ่าแมลงกระป๋องนั้นไปด้วย วันนี้คงเป็นคราวตายของพวกเขา...

หลังจากนั้น เจอรัลด์ก็เปิดกระป๋องออกก่อนที่จะถูของเหลวที่อยู่ภายในกับเสื้อผ้าของเขา

“ทามันบนเสื้อผ้าของพวกคุณซะ! หากโชคดี มันน่าจะช่วยไล่แมงมุมให้เราได้!” เจอรัลด์เอ่ยปาก

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็เริ่มทำแบบนั้นอย่างรวดเร็วโดยต้องทำให้แน่ใจว่าได้ป้ายยาฆ่าแมลงลงบนเสื้อผ้าและรองเท้าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หวังว่านี่จะช่วยกันแมงมุมได้จริง ๆ...

ตอนนี้วิกฤตสิ้นสุดลงแล้ว ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยขึ้นว่า"...ฉันเดาว่าพวกแวมไพร์เลี้ยงแมงมุมพวกนี้ไว้ หากฉันวิเคราะห์ไม่ผิด หยดเลือดที่แมงมุมดูดกลืนไปสามารถถูกแวมไพร์ดึงกลับไปใช้ดื่มกินได้ด้วย…”

“ช่างน่ารังเกียจจริง ๆ! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเขาจะเลี้ยงสัตว์ที่น่ากลัวแบบนี้เอาไว้!” เจอรัลด์หน้าบึ้ง

แต่คิดไปแล้วก็ฟังดูสมเหตุสมผล มีเพียงแวมไพร์เท่านั้นที่จะสามารถคิดกลยุทธ์ชั่วร้ายเช่นนี้ได้...

หลังจากนั้นเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็เริ่มตรวจสอบพื้นที่อีกครั้ง...

ต่อมา ลูกน้องคนหนึ่งของเลคก็วิ่งจากส่วนลึกของปราสาทใต้ดินเข้ามาหาพวกเขา ขณะที่ตะโกนออกมาว่า “กัปตัน! เราพบประตูหินในส่วนลึกของปราสาท!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทั้งสองฝ่ายก็รีบเร่งไปยังสถานที่นั้นทันที และไม่นานนัก พวกเขาก็พบกับประตูหินบานใหญ่ที่รอพวกเขาอยู่...

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้!” เลคตะโกน

เมื่อประตูหินเปิดออกจนสุด ทุกคนอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง เมื่อผ่านประตูไปแล้ว มีเรือนกระจกหลังใหญ่หลังหนึ่ง ข้างสะพานหินสองแห่ง นอกจากพื้นที่ถูกปูด้วยบลูสโตนแล้ว ทิวทัศน์บริเวณนั้นก็ไม่มีอะไรพิเศษเลย...

เมื่อพวกเขาออกจากที่นั่น ทุกคนก็รีบรีบไปยังสะพานหินแห่งหนึ่ง ยามเมื่อมองลงไปยังเบื้องล่าง สิ่งที่รอคอยพวกเขาอยู่ไม่ใช่แม่น้ำหรือสระน้ำ… แต่กลับกลายเป็นเหวลึกไร้ก้นบึ้งซึ่งทำให้ใครที่ได้เห็นรู้สึกหวาดกลัว…

อย่างไรก็ตาม คนทั้งกลุ่มก็เดินข้ามสะพานไปได้อย่างปลอดภัยและหยุดยืนหยุดตรงหน้าเรือนกระจก

“…บ้านหลังนี้ดูเก่าแก่มาก… ถ้าฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ นี่หน้าจะเป็นศูนย์กลางอาณาเขตของแวมไพร์!” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยขึ้น ขณะที่ถอนหายใจอย่างมีอารมณ์

เมื่อตระหนักได้ว่าในที่สุดพวกเขาทั้งหมดก็มาถึงส่วนที่ลึกที่สุดของอาณาจักรแวมไพร์ได้แล้ว… การเดินทางที่ผ่านมาล้วนยากลำบากอย่างแท้จริง ทั้งยังต้องเสียสละครั้งใหญ่มากมายอย่างไม่อาจเลี่ยงเพื่อให้มาได้ไกลเช่นนี้…