มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1776

แวมไพร์พวกนั้นจ้องมองเจอรัลด์และจูโน่ตาไม่กะพริบ พวกมันส่งเสียงออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน

ทั้งสองตกเป็นเป้าหมายของแวมไพร์พวกนั้นไปแล้ว

ในช่วงวินาทีถัดมา แวมไพร์สองสามตัวก็โจมตีพวกเขาสองคนทีละตัว พวกมันวิ่งเข้าหาพวกเขาทั้งสองทั้งแยกเขี้ยวและกวัดแกว่งกรงเล็บไปมา

เจอรัลด์ดึงดาบแอสตราบิซออกมาอย่างเด็ดเดี่ยวและฟาดฟันออกไปอย่างรวดเร็ว

ในไม่ช้าแวมไพร์ที่กรูกันเข้ามาหาพวกเขาก็ถูกดาบแอสตราบิซในมือของเจอรัลด์ฟันขาดเป็นสองท่อนทันที เลือดพุ่งกระจายออกไปทุกหนแห่ง

เมื่อเห็นเหตุการณ์นั้น แวมไพร์ที่เหลือก็ล่าถอยไปทีละตัว ไม่มีใครกล้าก้าวออกมาข้างหน้า

เมื่อสหายของพวกมันถูกผ่าครึ่ง พวกมันก็จะหนักได้ว่าดาบแอสตราบิซในมือของเจอรัลด์นั้นทรงพลังเพียงใด

"เข้ามาสิ! ถ้าไม่กลัวตายก็เข้ามาได้เลย!”

เจอรัลด์จ้องไปที่แวมไพร์อีกสามตัวที่เหลือตรงหน้าเขาแล้วพูดอย่างเย็นชา

ดูเหมือนว่าแวมไพร์ทั้งสามจะเข้าใจในคำพูดของเจอรัลด์ พวกมันหันหลังกลับแล้วหนีไปอย่างรวดเร็ว

ในที่สุดวิกฤติก็คลี่คลาย ดูเหมือนว่าแวมไพร์พวกนั้นจะปอดแหก พวกมันรีบวิ่งหนีไปหลังจากที่ถูกทำให้กลัวทันที

“เอาล่ะ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว เราควรรีบไปจากที่นี่แล้วไปหาเรย์และคนอื่น ๆ จะดีกว่า!”

เจอรัลด์เก็บดาบแอสตราบิซไป มองไปที่จูโน่แล้วเตือนเธอ

หลังจากที่เขาพูดจบ เจอรัลด์ก็พาจูโน่ออกจากป่าไปทันที

หลังจากเดินไปได้ครึ่งชั่วโมง ในที่สุดทั้งสองก็พ้นจากป่าเชิงเขานั้นมาได้ในที่สุด

ทันทีที่พวกเขาออกไป เจอรัลด์ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดู ในที่สุดโทรศัพท์ก็มีสัญญาณเสียที

ตอนที่พวกเขาอยู่ในป่าในเชิงเขาก่อนหน้านี้ โทรศัพท์ของเขาไม่มีสัญญาณเลย ดังนั้นเขาจึงไม่มีโอกาสติดต่อกับเรย์

เมื่อได้รับสัญญาณแล้ว เจอรัลด์ก็ติดต่อกลับเรย์ในทันที เขาจำเป็นต้องกลับเข้ากลุ่มโดยเร็วที่สุด

เมื่อสิ้นเสียงบี๊บสองสามครั้ง

หลังจากโทรหาเรย์ได้สักพัก ปลายสายก็รับโทรศัพท์ในที่สุด