มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 263

“เฮ้? ฉันกำลังพูดกับพวกนายทั้งสามคน ทำไมวันนี้พวกนายสามคนถึงมาที่นี่ล่ะ? นายมาที่นี่เพื่อจะทานอาหารกันเหรอ? ว้าว! นายยังพาสาว ๆ สามคนมาที่นี่กับนายด้วยเหรอ?”

เจสลินเปลี่ยนไปมากอย่างแท้จริงเมื่อเทียบกับเมื่อก่อนที่เธอเป็นอย่างไร

นอกจากการแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแบรนด์เนมในตอนนี้ สถานะและตัวตนของเธอก็ทะยานพุ่งขึ้นอย่างมากหลังจากสิลายอมรับให้เธอเป็นน้องสาวอุปถัมภ์ของเขา

ตามที่เฮลี่บอก คนเดียวที่เจสลินใส่ใจตอนนี้ก็คืออลิซ

และเธอก็ดูถูกคนอื่น ๆ

เธอรู้สึกราวกับว่าเธออาศัยอยู่ในโลกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับคนอื่น ๆ

พูดง่าย ๆ เธอทะนงตัวสุด ๆ และไม่มีความเคารพนับถือให้สำหรับใครอื่นเลย

มันจะไม่เป็นแบบนี้ได้อย่างไร? เธอมีพี่ชายที่แสนดีที่ซื้อเสื้อผ้าและกระเป๋ามากมายให้เธอ

เบนจามินได้ยินคำถามของเจสลิน และเขาก็ทำได้เพียงแค่กำชายเสื้อของเขาไว้อย่างประหม่าเท่านั้น เขาเคยสนิทสนมกับเจสลินมาก่อนในอดีต และเธอก็รู้เกี่ยวกับภูมิหลังของเขาเป็นอย่างดี

ให้ตายเถอะ! นี่มันน่าอับอายมากเกินไป!

“พวกเรามาที่นี่เพื่อจะเพลิดเพลินกับการทานอาหาร พวกเราจะไม่พูดกันอีกต่อไป เราจะขึ้นไปชั้นบนก่อนล่ะ!”

เจอรัลด์ไม่ต้องการดำเนินบทสนทนาต่อ นี่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นเพราะเขาเห็นว่าคนที่เจสลินมาที่นี่ด้วยเพื่อทานอาหารวันนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากพวกลูกสมุนของสิลาเอง นี่คือเจย์เดน คนที่ตรึงเขาไปกับพื้นด้วยรถของเขาเมื่อพวกเขาได้มาที่มหาวิทยาลัยเป็นครั้งแรก

จากการสังเกตของเขา เจย์เดนคือลูกสมุนของสิลาคนหนึ่งที่ชอบยุแหย่มาก

เขาบอกได้เลยว่าเจสลินดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกันมากกับเขา เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาทั้งสองจะเป็นคู่รักกัน?

เห็นได้ชัดว่าเจอรัลด์ไม่ได้กลัวเจย์เดน แต่อย่างไรก็ตาม เนื่องจากตัวเอกในวันนี้คือเบนจามินไม่ใช่ตัวเขาเอง เขาจึงไม่ต้องการสร้างความเดือดร้อนใด ๆ ให้กับพี่น้องของเขา

อย่างไรก็ตาม เจสลินเพียงจ้องมองไปที่เจอรัลด์ด้วยความรังเกียจ “ฮ่าฮ่า! คนที่มีนามสกุลคลอฟอร์ด หยุดอยู่ตรงนั้นเดี๋ยวนี้นะ!”

เธอไม่ได้เรียกเจอรัลด์ด้วยชื่อของเขาอีกต่อไป นี่เป็นเพราะเธอรู้สึกว่าเจอรัลด์ไม่สมควรได้รับมันเลย

ฮึ่ม! นายไม่ได้ดีเยี่ยมจริง ๆ เหรอ เจอรัลด์? ไม่ใช่ว่ายอดเยี่ยมมากใช่ไหม?

คนเหล่านั้นที่ไม่รู้อะไรดีกว่านี้คงจะคิดว่าจริง ๆ แล้วนายคือคุณคลอฟอร์ด! นายยอดเยี่ยมเหมือนกับที่นายสามารถจะเป็นได้

ฉัน เจสลิน เคยชอบนาย ฉันยังคิดที่จะขึ้นเตียงกับนายด้วยซ้ำ

แล้วนายล่ะ เพราะนามสกุลคลอฟอร์ดนี้งั้นเหรอ?

นายมันรั้นมาก และนายไม่เคยจดจำฉัน เจสลินคนนี้ เข้าไปพิจารณาใด ๆ เลย

นายจำได้ไหมว่า นายมาไล่ตามอลิซเป็นการส่วนตัวในภาควิชาวิทยุกระจายเสียงเมื่อไม่นานมานี้ได้อย่างไร? นายรู้ความรู้สึกของฉันที่มีต่อนายอย่างเห็นได้ชัด แต่นายก็เพิกเฉยและไม่สนใจฉันอยู่ดี!

เจสลินเต็มไปด้วยควมเกลียดชัง และเธอก็ทำได้เพียงแค่กัดฟันด้วยความโกรธ

ในเวลานี้ เธอได้กลายมาเป็นน้องสาวอุปถัมภ์ของสิลาแล้ว นอกจากนี้ เพื่อนที่แสนดีของสิลา เจย์เดน ก็สนใจในตัวเธอแล้ว และพวกเขาทั้งสองกำลังอยู่ในความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกันอยู่ตอนนี้

ไม่ใช่ว่าพวกเขาดีกว่าเจอรัลด์อีกหรอกเหรอ?

ดังนั้น เจสลินจึงไม่ได้มุ่งเป้าไปที่คนอื่นนอกจากเจอรัลด์คนเดียว!

“คนที่มีนามีสกุลคลอฟอร์ด! นายไม่ได้เป็นคนรั้นมากในอดีตหรอกเหรอ? ทำไมตอนนี้ที่สิลาอยู่ที่นี่นายไม่รั้นอีกต่อไปแล้วล่ะ?” เจสลินถามขณะที่เธอกอดอก

“อีกอย่าง ไม่ใช่ว่านายเพิ่งจะกินข้าวกับมีล่าในโรงอาหารไม่กี่วันก่อนหรอกหรือ? แล้วนายกำลังทำอะไรกับสาว ๆ พวกนี้ตอนนี้ล่ะ?”

“เฮ้! เฮ้! เฮ้! เธอเป็นใครและเธอกำลังพูดอะไรอยู่? ใครบอกว่าเรามาที่นี่กับเขา? พวกเราเป็นแค่เพื่อนที่ดีของแฟนสาวของคุณแลงดอน!”

ในตอนนี้ โยลันดาทำอะไรไม่ได้นอกจากโต้กลับคำพูดของเจสลินอย่างเย็นชา

เอาตามตรง โยลันดาก็ดูถูกเจอรัลด์ไปแล้วที่ไม่มีชนชั้นหรือเซนส์ทางแฟชั่นเลย

หากว่าไม่ใช่เพราะเขาเป็นพี่น้องของเบนจามินละก็ โยลันดาก็คงจะไม่แม้แต่จะมองไปที่เขาเลยด้วยซ้ำ

ดังนั้น เมื่อเธอได้ยินเจสลินพูดว่าเธอมาด้วยกันกับชายหนุ่มคนนี้ที่ชื่อเจอรัลด์ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะหักล้างคำพูดของเธอทันที

แต่เหตุผลหลักเป็นเพราะเธอรู้สึกว่าเจสลินนั้นไม่เป็นที่เจริญต่อสายตา

“ห๊ะ? คุณแลงดอนงั้นหรือ? คุณแลงดอนคนไหนที่เธอกำลังอ้างถึงเหรอ?” เจสลินถามขณะที่เธอขมวดคิ้ว

“ฉันกำลังพูดถึงคุณเบนจามิน แลงดอน! แล้วยังไงล่ะ?” โยลันดาและเจสลินยังคงโต้เถียงกันต่อไปในเวลานี้

ทันทีที่พวกเขาได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทั้งเจอรัลด์และเบนจามินก็ทำได้เพียงแค่ลูบหน้าผากของพวกเขาด้วยความสิ้นหวัง

ทำไมเจอรัลด์ถึงพยายามอย่างมากที่จะชักชวนให้พวกเขาเข้าไปในห้องของพวกเขาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ล่ะ? เพราะเขาต้องการป้องกันบทสนทนาไม่ให้มาถึงจุดนี้ไม่ใช่หรือไง?

สิ่งที่เขากลัวว่าจะเกิดขึ้นมาตลอดในที่สุดก็ได้เกิดขึ้นแล้วอย่างแท้จริง

เจสลินหัวเราะออกมาเสียงดัง “ฮ่าฮ่าฮ่า!”