มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 264

“เธอกำลังพูดถึงอะไร? เธอหมายถึงว่าเบนจามินเป็นคุณแลงดอนงั้นเหรอ? เขาเป็นคุณแลงดอนเหรอ?” เจสลินหัวเราะราวกับว่าเธอเพิ่งจะเคยได้ยินเรื่องตลกที่สุดในโลกนี้

“คุณแลงดอนคนไหนที่เธอกำลังพูดถึง? ฉันอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้มานานแล้วนะตอนนี้ และที่นั่นก็มีทายาทที่ร่ำรวยมากมายเช่นกันที่ได้มาทักทายฉัน แต่ทำไมฉันไม่เคยได้ยินชื่อ เบนจามิน แลงดอน มาก่อนเลยล่ะ?” เจย์เดนกอดอกและถามขึ้นมา ในขณะที่เขารู้สึกขบขันอย่างมาก

โยลันดาโต้กลับทันที “ฮึ่ม! เบนจามินไม่ใช่ทายาทที่ร่ำรวย เขาเริ่มต้นจากศูนย์ และได้เปิดร้านค้าไว้หลายแห่งในเมืองเมย์เบอร์รี่นี้แล้ว! ฉันพูดถูกไหม แฟนนี?”

แฟนนีเพียงพยักหน้าเล็กน้อย

“โอ้มายก๊อด!” เจสลินปิดปากของเธอด้วยท่าทางที่ตกใจบนใบหน้าของเธอ

“เบนจามิน นายเปิดร้านหลายร้านในเมืองเมย์เบอร์รี่งั้นเหรอ? โอ้มายก๊อด! นายเปิดร้านพวกนี้เมื่อไหร่กัน? นายเปิดร้านค้าประเภทไหน?”

เจสลินจงในถามขณะที่เธอแสร้งทำเป็นแปลกใจ

ทุกคนจับจ้องไปที่เยนจามินในเวลานี้ เบนจามินถึงกับพูดไม่ออกไปอย่างสิ้นเชิง “ฉัน...ฉัน…”

เจอรัลด์จ้องไปที่เจสลินอย่างตาขุ่นตาเขียว

เขารู้สึกว่าผู้หญิงบ้าคนนี้ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างออก ไม่ว่าจะยังไง เธอจะต้องเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งในเรื่องนี้ให้ได้ และเธอไม่ต้องการจะไว้หน้าพวกเขาทั้งสามคนใด ๆ เลยจริง ๆ

เห็นได้ชัดว่าจุดประสงค์ของเธอคือการทำให้พวกเขาทั้งสามคนต้องขายหน้าและอับอาย

“เจสลิน เบนจามินได้เปิดร้านค้าต่าง ๆ มากมายแล้ว เราต้องแจ้งร้านทั้งหมดให้เธอทราบทีละร้านด้วยใช่ไหม? แฟนนี ไปเถอะ ไปที่ห้องของพวกเราชั้นบนกัน!” เจอรัลด์แสดงท่าทางเชิญชวนขณะที่เขาจงใจขวางเจสลินเพื่อกันเธอจากการพูดเรื่องไร้สาระไปมากกว่านี้

แต่อย่างไรก็ตาม เจสลินเพียงยกขาของเธอและเตะก้นของเจอรัลด์ “บ้าจริง! ไปให้พ้นทางฉันนะ!”

“ทำไมฉันถึงไม่มีสิทธิที่จะรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้? เฮลี่กับฉันเป็นเพื่อนสนิทกันมากจริง ๆ และฮาร์เปอร์ก็เป็นแฟนของเฮลี่ เบนจามินเป็นเพื่อนของฮาร์เปอร์ แล้วทำไมเฮลี่ถึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการที่เบนจามินเปิดร้านเลยล่ะ? ฉันอยากจะรู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่!” เจสลินยังคงพูดต่อไปด้วยท่าทางที่จองหองมากขณะที่เธอเหยียดยิ้ม “ยังไงซะ วันนี้ฉันจะไม่ปล่อยพวกนายไปแน่จนกว่าฉันจะเข้าใจเรื่องนี้อย่างกระจ่างแจ้ง!”

“ช่างเหอะ เบนจามิน แค่บอกชื่อร้านค้าที่นายเปิดให้เธอรู้เพื่อที่พวกเราจะได้รีบไปกินกันได้แล้ว!” แฟนนีกล่าวเบา ๆ ขณะที่เธอมองไปที่เจสลินด้วยความรังเกียจ

“ใช่! คุณแลงดอน บอกเธอว่าร้านไหนที่คุณได้เปิดไว้ มิฉะนั้นยัยหัวสูงคนนี้จะยังคงดูถูกคุณต่อไปนะ!” โยลันดาก็โพล่งกล่าวขึ้นมาเช่นกันในเวลานี้

“เธอกล้าเรียกฉันว่าคนหัวสูงจริง ๆ เหรอ?!”

พวกเธอทั้งสองกำลังจะทะเลาะกันอีกครั้งเมื่อทันทีทันใดนั้น โทรศัพท์ของเจย์เดนก็ดังขึ้นมา ทุกคนจึงค่อนข้างเงียบลงกันตอนนี้

“พวกนาย! ทำไมนายยังไม่มาที่นี่อีก? นายกำลังรออะไร? ว่าไงนะ?! นายไปที่โรงพยาบาลเหรอ? นายถูกทุบตี? พวกมันเป็นใครกัน?!”

จู่ ๆ น้ำเสียงของเจย์เดนก็กลายเป็นเย็นชา และจริงจังมาก

“โอเค หลังจากได้รับการรักษาแล้ว นายสามารถมาที่โฮมแลนด์ คิชเช่น และทานอะไรก่อนได้ หลังจากนั้น พวกเราจะไปเคลียร์กับผู้ชายพวกนั้นที่ทุบตีพวกนายสองคนในตอนบ่ายหลังจากนั้นกัน!”

เจย์เดนวางสายโทรศัพท์หลังจากการสบถด้วยความโกรธ

จากนั้นเจสลินก็ไม่ได้สนใจเจอรัลด์และคนอื่น ๆ “เจย์เดน เกิดอะไรขึ้น? เป็นสายจากคิงส์ตันหรือเปล่า?” เธอหันกลับไปมองเจย์เดนด้วยท่าทางที่กังวลบนใบหน้าของเธอ

เจย์เดนบิดคอเล็กน้อยและทำให้เกิดกรอบแกรบในขณะที่เขาทำแบบนั้น “ใช่ ลูกพี่ลูกน้องของฉันโทรมาบอกฉันว่าเขาถูกทุบตีโดยคนสามคนเมื่อกี้นี้ เขาไปที่โรงพยาบาลเพื่อรับการรักษาอาการบาดเจ็บ เขาจะมาที่นี่ในเร็ว ๆ นี้!”

“ใครทำแบบนั้นกัน? ใครจะอาจหาญขนาดนั้นที่จะกล้าทุบตีคิงส์ตันได้จริง ๆ? ใครจะไม่รู้ว่าคิงส์ตันเป็นลูกพี่ลูกน้องของด้วยนายเหรอ?” เจสลินก็ตอบกลับด้วยโทนเสียงที่เกรี้ยวกราดเช่นกัน

“ใครจะไปสนสถานะของอีกฝ่ายล่ะ? ฉันต้องการให้นายต่อสายโทรออกสักสองสามสาย ขอให้ แอชเชอร์ โจเซียห์ และพวกเขาที่เหลือไปรวบรวมคนให้มากคน ฉันต้องการจะจัดการเรื่องต่าง ๆ ภายหลังในตอนบ่าย!”

“ได้ครับ คุณเจย์เดน!” ลูกสมุนของเจย์เดนตอบกลับทันที

ในเวลานี้ เจอรัลด์และฮาร์เปอร์แลกเปลี่ยนสายตากัน สิ่งที่พวกเขาคิดในตอนนี้เห็นได้ชัดในตัวมันเองอยู่แล้ว มันจะเป็นเรื่องบังเอิญขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ?

นี่ช่างน่ากระอักกระอ่วนเสียจริง!

ในระหว่างสถานการณ์ที่จนมุมนี้ ก็มีรถพาสสาทสีดำคันหนึ่งส่งเสียงกระหึ่มและได้เบรกกระทันหันอยู่ด้านนอกตรงทางเข้าของร้านอาหาร

เด็กชายสองคนที่ใบหน้าบวมเป่งและฟกช้ำโดดลงจากรถมา

โยลันดาก็ตกใจเช่นกันเมื่อเธอเห็นเด็กชายสองคนนั้น

เธอจึงอุทานออกมา “ตายล่ะ! เป็นพวกเขาสองคนจริง ๆ !”