มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 290

นั่นมันน่าเหลือเชื่อ!

เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะถูกลอตเตอรี่?

และเขาได้เงินรางวัลเท่าไหร่ล่ะ?

เห็นได้ชัดว่าคำถามนั้นได้รบกวนลิเลียนและชารอนเป็นอย่างมาก

พวกเธอกระวนกระวายและต้องการจะรู้คำตอบให้ได้

มันไม่สำคัญสำหรับพวกเธอว่าเงินนั้นจะถูกขโมยหรือปล้นมาหรือไม่ พวกเธอหวังเพียงแค่ว่าเขาจะไม่ได้แค่ถูกลอตเตอรี่เท่านั้น

ไม่อย่างงั้น มันคงจะมากเกินไปสำหรับพวกเธอที่จะจัดการได้!

“ฉันยังมีเรื่องต่าง ๆ ให้ทำ ต้องไปแล้ว!”

เจอรัลด์เมินคำถามของพวกเขาเนื่องจากว่าเขาไม่จำเป็นต้องตอบคำถามของพวกเขา

เขาหันหลังกลับและเดินจากไปอย่างเย็นชา ทิ้งให้พวกเขาจ้องมองตามด้วยสายตาที่เบิกกว้างและอ้าปากค้างกัน

ขณะที่เขาเดินออกจากประตูไป เจอรัลด์ก็โทรหา แซค ไลล์ ด้วยโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ของเขาทันที

เขาเล่าเกี่ยวกับสถานการณ์ที่ลำบากที่เขากำลังเผชิญอยู่ให้เขาฟังและมันคงจะดีมากถ้าเขาสามารถมารับเขาได้ เขาจะอธิบายเรื่องนี้เพิ่มเติมเมื่อพวกเขาได้พบกันและพวกเขาจะหาวิธีเพื่อแก้ปัญหาเรื่องนี้ทันทีที่เป็นไปได้

แซคตกใจมากเมื่อเขาทราบข่าวนี้

เขาต้องลงมือเดี๋ยวนี้ทันที

เจอรัลด์วางสายและส่งตำแหน่งของเขาไปให้เขา จากนั้น เขาจึงย้อนกลับไปที่บ้านของเควต้า

และในขณะที่เขาเดินผ่านทางตรงเข้าของโรงเรียนประถมสก็อตฮาว...

...ทันใดนั้นเขาก็หยุดเดิน

ด้านหน้าของเขา มีกลุ่มคนขนาดใหญ่และรถหรูสองสามคันปิดกั้นอยู่ตรงทางเข้า

ถัดจากมันไป เป็นรถแท็กซี่คันหนึ่งที่ถูกพังเป็นชิ้น ๆ และเสียงโอดครวญก็สามารถได้ยินมาจากศูนย์กลางของกลุ่มคน

มันมองเห็นได้ชัดเจนว่าใครบางคนกำลังถูกทุบตีอยู่

หนึ่งในรถหรูเหล่านั้นสะดุดใจของเจอรัลด์ขึ้นมาตะหงิด ๆ เนื่องจากว่ามันดูคุ้น ๆ หัวใจของเขาหยุดเต้นไปชั่วขณะ เป็น เดเมียน ไรย์

เขาไล่ตามหลังพวกเขามาจริง ๆ !

และในที่สุดเจอรัลด์ก็จำรถแท็กซี่คันนั้น มันคือรถคันนั้นที่เขาได้นั่งมาตลอดทางจนถึงที่นี่!

ผู้ชมเหตุการณ์โดยรอบกำลังเฝ้าดูอยู่

เจอรัลด์รู้สึกกังวล และในขณะที่เขาหันไปยังทิศทางที่ทุกคนกำลังจ้องมองกันอยู่ ด้วยความหวาดกลัว เขาตระหนักได้ว่าคนที่กำลังถูกทุบตีอยู่ก็คือคนขับรถแท็กซี่คนก่อนหน้านี้นั่นเอง

เขาถูกทำร้ายอย่างทารุณ ร่างกายของเขานอนแผ่หลาอยู่บนพื้น และเลือดที่เลอะไปทั่วใบหน้าของเขา

“ให้ตายสิ แกจะบอกหรือไม่บอก? นังร่านนั่นกับไอ้สารเลวคนนั้นแม่งมันอยู่ที่ไหนกัน?”

เดเมียนคำรามออกมาอย่างเลือดเย็น

“คุณไรย์ โปรดให้อภัยด้วย! ผมไม่รู้จริง ๆ และถ้าผมรู้ ผมก็คงบอกคุณไปแล้ว!”

คนขับรถนอนอยู่บนพื้น กำลังขอร้องอ้อนวอน

“พวกเขาออกไปจากพื้นที่บริเวณนี้ และผมไม่รู้ว่าพวกเขาไปที่ไหนกัน!”

“บ้าเอ้ย เขายังคงจะไม่บอกสินะ เด็ก ๆ ตีเขา!”

ลูกน้องของเขาผลัดกันใช้ท่อนไม้เหวี่ยงและทุบตีเขา

การทุบตีดำเนินต่อไปได้ไม่กี่นาที และผู้ชมเหตุการณ์ทั้งหลายก็รู้สึกทำให้เย็นสันหลังวาบขึ้นมา

คนขับรถคนนั้นยังปฏิเสธต่อไปในขณะที่เขาถูกทุบตีจนกระทั่งเขาหมดสติไป

เจอรัลด์ชมดูจากด้านข้าง ทั้งร่างกายของเขากำลังสั่นสะท้านไปด้วยความเดือดดาล

และคนขับรถคนนั้นทำให้เขารู้สึกสะเทือนใจจริง ๆ

เขาทำอะไรงั้นเหรอ?

เป็นเพราะคนขับรถได้ส่งเขาและคนอื่น ๆ ใกล้ ๆ ตรงทางเข้าของสลัม ดังนั้นจึงไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้ว่าเจอรัลด์ไปที่ไหน!

และมันค่อนข้างชัดเจนว่าคนขับรถจะไม่ยอมบอกอะไรกับพวกเขา

“แม่ง ไปหาครอบครัวของคนขับรถคนนี้มาให้ฉัน เดี๋ยวนี้ เขาต้องรู้แน่ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน แม่งเอ้ย และเขากล้าที่จะโกหกฉันงั้นเหรอ? ฉันจะทำลายครอบครัวเขาทั้งหมดให้ย่อยยับไปซะ!”

เดเมียนคำรามขึ้นมา

“ฟังนะ ใครก็ตามที่เห็นผู้หญิงสวย ๆ พร้อมกับเด็กคนหนึ่งและไอ้เด็กที่อายุประมาณยี่สิบปีในวันนี้ แสดงตัวออกมาและให้ข้อมูลกับพวกเรา ตระกูลไรย์จะตอบแทนให้คุณเป็นอย่างหนัก หรือไม่อย่างงั้น คุณก็อาจจะลงเอยแบบเขาได้!” เดเมียนสั่ง น้ำเสียงของเขากระหึ่มด้วยความมีอำนาจเหนือ

“ฮึ่ม! ใครก็ได้มาช่วยฉันดึงเส้นเอ็นเขาออกทีซิ!”

“หยุดนะ!”