มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 304

คำพูดเกี่ยวกับเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ พร้อม เดเมียน ไรย์ ที่ได้รับยาดเจ็บสาหัส ก็รับรองได้แล้วว่าจะเป็นที่รู้กันไปทั่ว

คำถามก็คือตัวเดเมียนเองจะเล่ามันว่าอย่างไร

“คุณรู้จักพวกเขาใช่ไหม เจอรัลด์?” เมื่อได้เห็นผู้คนที่ทรงอำนาจเหล่านี้ทั้งหมดมารวมตัวกันอยู่ด้านนอกของโรงพยาบาล เควต้าที่ยืนอยู่ด้านข้าง จึงรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา

“ผมรู้จักพวกเขา แต่พวกเขาไม่รู้จักผม” เจอรัลด์ยิ้มแห้ง ๆ “พวกเขามาที่นี่ก็เพื่อเยี่ยมใครบางคน ช่างมันเถอะ!”

“นั่นทำให้ฉันตกใจกลัว! ฉันคิดว่าผู้หญิงได้เรียกกลุ่มอันธพาลนั่นมาเสียอีก!” เควต้าถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก

หลังจากมองพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย เจอรัลด์ก็หันหลังจากไป เขาขับรถไปส่งเควต้ากลับบ้านของเธอ

แซค ไลล์ ได้ปล่อยข่าวลือบางอย่างเกี่ยวกับ เดเมียน ไรย์ เพื่อที่อย่างหลังอาจจะลังเลที่จะก่อกวนปัญหาต่อไป

ระหว่างทาง เจอรัลด์ไม่ลืมที่จะพูดถึงเรื่องอื่น ๆ เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงในการจ้างงานสำหรับเควต้า

“เออจริงสิ เควต้า...สนใจที่จะเปลี่ยนงานบ้างไหม?” เขาถามด้วยรอยยิ้ม

ถ้าเธอต้องการ เธอสามารถเลือกงานตำแหน่งใดก็ได้ในบริษัทเมย์เบอร์รี่ อินเตอร์เนชั่นแนล จำกัด มันก็ไม่ได้เป็นการนอกแผนการที่จะสร้างโรงเรียนอนุบาลให้เธอเช่นกัน

“ฉันก็ตั้งใจที่จะถามคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้มาตลอด…” เควต้าตอบกลับ “วันนี้ ผู้จัดการธอร์นตันบอกฉันว่าพวกเขาอาจจะสนใจในการลงทุนในโรงเรียนอนุบาล และยังจะจัดให้ฉันได้เข้าฝึกอบรมที่มหาวิทยาลัยซันนี่เดลอีกด้วย! ฉันจะเข้าร่วมการบรรยายทางจิตวิทยาที่นั่นทันทีในวันพรุ่งนี้!”

“โอ้? นั่นเยี่ยมไปเลย!” เจอรัลด์พยักหน้า

อ่า...บางครั้งบางคราวความคิดของผู้ชายก็ไม่ได้ตรงกับวิจารณญาณของผู้หญิงสินะ

มหาวิทยาลัยมากมายได้จัดห้องเรียนชุมชนให้สำหรับผู้คนที่ได้ทำงานแล้ว หรือคนที่ไม่เคยได้รับการศึกษาในระดับอุดมศึกษาด้วยตัวเองมาก่อน

จริง ๆ แล้วเขาก็เคยมีความคิดแบบเดียวกันมาก่อน เกี่ยวกับที่จะให้เควต้าลงทะเบียนเรียนในชั้นเรียนเช่นนั้น แต่เขาก็แค่ไม่มีเวลาเลย

เอาเถอะ นี่ก็เป็นความเห็นพร้อมของสถานการณ์ที่พลิกผัน มหาวิทยาลัยซันนี่เดลก็เทียบเท่ากับมหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ของเขาเอง ทุกคนก็พูดกันเช่นนั้น

เจอรัลด์ต้องการจะแสดงให้เธอเห็นความจริงใจของตัวเขาเอง ดังนั้นเขาจึงสัญญาว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาว่าง เขาจะไปพบเธอที่มหาวิทยาลัยซันนี่เดล

หลังจากการไปส่งเธอ ในที่สุดเขาก็ได้กลับมาที่ห้องของเขาเกือบ ๆ เวลาสี่ทุ่มครึ่งได้

มันเป็นวันที่เหนื่อยล้า เขาจึงงีบหลับไปทันที

สองวันผ่านไปแล้วโดยไม่มีเหตุการณ์ใด ๆ เกิดขึ้น เจอรัลด์ใช้เวลาช่วงนี้ในการศึกษาอย่างเงียบ ๆ ในห้องสมุด การปิดเทอมหน้าร้อนกำลังจะมาถึงเร็ว ๆ นี้ แต่ก่อนหน้านั้น ก็จะเป็นการสอบ

ในวันเดียวกันนั้น ณ เวลาสิบโมงเช้า เจอรัลด์กำลังพยายามจำลองคำถามต่าง ๆ อยู่ในห้องสมุด

ทันทีทันใดนั้น กลิ่นหอมหวานก็ลอยมาจากด้านข้างของเขา

มันเป็นกลิ่นของผู้หญิง

เมื่อหันกลับไปมอง เจอรัลด์ก็พบหญิงสาวตัวสูงคนหนึ่งกำลังนั่งลงอยู่ด้านข้างของเขา

ทุกคนรู้ดีว่าภายในห้องสมุดมหาวิทยาลัยนั้นเป็นเหมือนอะไร โดยเฉพาะนักเรียนดาวเด่นอย่างเช่นเจอรัลด์ การวิจัยและการแก้ไขดำเนินต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน และสถานที่นี้ก็เต็มไปด้วยผู้คน

เจอรัลด์ได้ครอบครองที่ตรงนี้มานานตั้งแต่เวลาตีห้าครึ่งแล้ว

ที่นั่นจึงเริ่มแออัดขึ้นกันเล็กน้อย

หญิงสาวคนนั้นสูง เพรียว และสง่างาม พร้อมกับผิวที่ขาวเนียนเหมือนกับเครื่องกระเบื้อง ผมยาวที่สยายลงไปจนถึงช่วงเอว เธอเป็นคนงามที่เยือกเย็น และน่าหลงใหล

ใครก็บอกได้ว่ามันคงจะไม่ใช่ตัวเลือกแรกของเธอที่จะนั่งลงใกล้กับผู้ชายบางคน แต่มันคือที่นั่งว่างที่เดียวเหลืออยู่เท่านั้น

นี่ประกอบไปด้วยการที่ผู้ชายทุกคนได้เฝ้าจับตามองเธอมาตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามาแล้ว จึงทำให้เธอรู้สึกประหม่าอย่างที่สุด ในขณะเดียวกันเจอรัลด์ก็จดจ่ออยู่กับการศึกษาของเขาอย่างเต็มที่ ซึ่งทำให้เธอสามารถปรับการผ่อนคลายลงไปเล็กน้อยได้

ด้วยความเขินอายนิด ๆ เธอพยักหน้าหน้าให้เขาเล็กน้อยและยิ้มให้ จากนั้นก็นั่งลงและเปิดหนังสือของเธอ

เธอเอามือเท้าคางไว้ และพลิกหน้าหนังสือด้วยมืออีกข้าง...เธอช่างเป็นภาพเหมือนที่น่าหลงใหลให้ชวนมอง

“โธ่เว้ย คนสวยคนนั้นไปนั่งอยู่ตรงนั้น!”

“มานี่เร็ว! ฉันดูดีกว่าไอ้อึนั่นเป็นร้อยเท่า! อ่า ฉันรับไม่ได้!”

เสียงร้องที่อิจฉาดังขึ้นมาจากกลุ่มผู้ชายในพื้นที่

“ฮัดชิ่ว!” ในเวลาเดียวกัน การสูดดมกลิ่นของผู้หญิง ก็ได้กระตุ้นอาการจามอย่างมากจากเจอรัลด์

ทันทีที่ตระหนักได้ว่ามันเป็นเพราะน้ำหอมของเธอเองที่เป็นสาเหตุที่นี่ หญิงสาวจึงหน้าแดงขึ้นมา และเริ่มถอยเก้าอี้ของเธอไปให้ไกลจากเขา

แต่สำหรับเจอรัลด์ เหตุการณ์ที่โชคร้ายนี้เป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้น

เขาก้มหน้าลงเพื่อมีสมาธิอยู่กับงานของเขา

แหมะ แหมะ

ทันทีทันใดนั้น จมูกของเขาก็แผดไหม้ขึ้นมา และจากนั้นเลือดก็เริ่มไหลเป็นหยดออกมา หลดลงบนกระดาษเหล่านั้นตรงหน้าเขา

เขาต้องการทิชชู่ เดี๋ยวนี้!

กระสับกระส่ายอย่างร้อนรน เขาเห็นหญิงสาวคนนั้นหันหน้าไปจากเขา มือของเธอเท้าคางไว้ด้วยความรอบครอบ มืออีกข้างของเธอนั้น อย่างไรก็ตาม ได้ยื่นทิชชู่ห่อหนึ่งมาทางเขาอย่างลับ ๆ

ใบหน้าของเธอคล้ายกับไฟป่าที่ลุกโชนเล็กน้อย ซึ่งแดงแจ๋

สำหรับเจอรัลด์ ในตอนนั้นเองเขาก็ไม่ได้ปรารถนาอะไรที่ดีไปกว่าการที่จะหารูให้คลานเข้าไป...

...และจากนั้นบางทีเขาก็แค่จะตายอยู่ที่นั่นซะ