มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 305

เจอรัลด์ไม่สามารถอยู่ต่อในห้องสมุดไปได้นานกว่านี้อีกแล้ว ด้วยการเช็ดเลือดกำเดาออกจากจมูกของเขา เขาจึงเผ่นหนีออกจากสถานที่เกิดเหตุทันที

ชีวิตของเขาจบแล้ว

เขาไม่สามารถแม้แต่จะห้ามใจตัวเองได้ด้วยซ้ำ! อย่างแรก: หญิงสาวคนนั้นน่าชวนมองอย่างสุด ๆ! ช่างเป็นร่างกายที่งดงามอะไรอย่างงี้!

เธอเป็นเทพธิดาแบบที่ผู้ชายทั่ว ๆ ไปไม่แม้แต่จะได้รับอนุญาตให้ฝันถึงได้ด้วยซ้ำ

และกลิ่นหอมนั้นที่เธอใช้...น่ามึนเมาอย่างมาก จมูกของเขาจึงถูกกระตุ้นขึ้นมา

เฮ้อ ความงามของลักษณะนั้นเป็นไปได้อย่างมากว่ามาจากภูมิหลังที่ร่ำรวย

ชายธรรมดาแบบไหนที่จะสามารถได้รับความสนใจของเธอได้ล่ะ?

เดี๋ยวนะ! ไม่ใช่ว่าเขา ตัวเขาเอง ก็เป็นคนมั่งคั่งหรอกหรือ? ฮ่า! เขาเอาแต่ลืมเกี่ยวกับเรื่องนี่ได้ยังไงนะ?

เจอรัลด์ส่ายหัวของเขาอย่างขบขันแกมเหน็บแนม

เขาพยายามจะแอบมองเข้าไปในห้องสมุดผ่านหน้าต่าง แต่ด้วยเหตุบังเอิญแปลก ๆ บางอย่างที่หญิงสาวคนนั้นก็ได้หันหน้ามา และกำลังมองออกไปทางหน้าต่างบานเดียวกันกับเขา เธอเฝ้ามองเขาอย่างสงสัย

สายตาของพวกเขาสบกัน และจากนั้นเธอก็หลบสายตาลงอย่างรีบร้อน

เจอรัลด์ก็ตัดสินใจที่จะไม่จ้องมองเธอต่อไปเช่นกัน

ด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อยที่เริ่มขึ้น เขาจำได้ว่าเขามีมีล่าอยู่แล้ว ณ ตอนนี้ เขาไม่ควรจะจ้องมองหญิงสาวคนอื่น ๆ ด้วยความปรารถนาแบบนี้ ยังไงซะ ก็มักจะมีหญิงสาวที่น่ารักอยู่ใกล้ ๆ นี้เสมออยู่แล้ว เขาไม่สามารถจะตกหลุมรักกับพวกเธอแต่ละคน และทุก ๆ คนได้เป็นอย่างดี!

นั่นไม่ใช่วิธีทางของ เจอรัลด์ คลอฟอร์ด ไม่เด็ดขาด

การต่อสู้เพื่อระงับสิ่งที่ขึ้น ๆ ลง ๆ ที่ซัดกระเพื่อมของหัวใจของเขา เขาก็ตระหนักได้ว่าเขาจะไม่สามารถมีสมาธิกับการทบทวนของเขาแบบนี้ได้

มันเกือบจะเที่ยงแล้ว เขาได้ทำการนัดกับเควต้าเพื่อจะพบเธอสำหรับมื้ออาหารกลางวันที่มหาวิทยาลัยซันนี่เดล สถานที่ที่เธอได้เข้าเรียนหลักสูตรวิชาชีพไปเมื่อสองสามวันก่อนที่ผ่านมา เขายังไม่เคยได้ไปพบเธอที่นั่นเลย

เขาขับรถไปที่มหาวิทยาลัยซันนี่เดล ซึ่งก็เหมือนกับมหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ ที่ตั้งอยู่ในเขตมหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ เป็นอีกข้อพิสูจน์เพิ่มเติมของชื่อเสียงที่เท่าเทียมกันของมัน

โชคดี นี่หมายความว่าทั้งสองวิทยาเขตก็ไม่ได้ตั้งอยู่ไกลจากกันมากเกินไป เขาใช้เวลาราว ๆ ยี่สิบนาทีเพื่อไปถึงที่นั่น

“เจอรัลด์!” เมื่อได้รับโทรศัพท์ของเขา เควต้าก็ได้รออยู่ที่ประตูแล้ว

พวกเขาแลกเปลี่ยนการหยอกล้อกันเล็กน้อยเมื่อได้พบกันอีกครั้ง

“เข้ามาสิ ไปกินข้าวกัน!” เจอรัลด์ยิ้มให้เธอ

“ไม่จำเป็นหรอก เจอรัลด์ วันนี้ให้มันเป็นมื้อเลี้ยงของฉันนะ!” เควต้าตอบกลับทันที ด้วยท่าทางของความลึกลับ

“ทำไมเรื่องนี้ ปุปปับอย่างงี้ล่ะ?”

“เอาล่ะ...วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน คุณก็เห็น” น้ำเสียงของเควต้าลดลงราวกับการกระซิบ “ฉันไม่เคยมีเพื่อนหรือครอบครัวเลย จึงไม่มีใครที่จะฉลองวันเกิดของฉันด้วย ตอนนี้ฉันมีคุณ คุณได้ช่วยเหลือฉันไว้มากมาย...นี่คือสิ่งที่น้อยที่สุดที่ฉันสามารถจะทำให้คุณได้!”

“ก็แค่นั้น...เจอรัลด์ คุณโอเคกับโรงอาหารหรือเปล่า?”

ในท้ายที่สุดแล้ว เจอรัลด์ คลอฟอร์ด ก็เป็นทายาทหนุ่มที่ร่ำรวย แม้ว่าเควต้าจะรู้ดีว่าเขาจะไม่จู้จี้เกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างไรก็ดีเธอก็รู้สึกถูกบังคับให้ถามออกไป

เจอรัลด์เกาหัวของเขา “ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณถึงโทรขอให้ผมออกมาเมื่อวานนี้...เช่นนั้นวันนี้คือวันเกิดของคุณสินะ! คุณน่าจะพูดบางอย่างสิ ผมไม่มีแม้แต่ของขวัญที่เตรียมพร้อมสักชิ้นด้วยซ้ำ!”

“ฉันไม่ต้องการหรอก แค่มาทานอาหารกันกับฉันก็พอ!”

เนื่องจากว่าเควต้าพูดมาอย่างงี้แล้ว ก็ไม่มีอะไรที่เจอรัลด์จะสามารถเพิ่มเติมได้อีก กระนั้น มันเป็นวันเกิดของเธอ วันนี้เขาจึงไม่สามารถปล่อยให้เธอจ่ายได้จริง ๆ… และถ้านี่เป็นการเฉลิมฉลองครั้งแรกของเธอจริง ๆ พวกเขาก็ควรจะทำมันมากกว่านี้สิ

ถ้าเป็นเช่นนั้น เจอรัลด์จึงเลือกที่จะไปที่ซูราติแทน ร้านอาหารสไตล์ตะวันตกในวิทยาเขตซันนี่เดล ย้อนกลับไปตอนที่เขาเคยคบหากับ เอเดน เบเกอร์ และประเภทของคนเหล่านั้น เขามักจะได้ยินเกี่ยวกับคนใช้เงินฟุ่มเฟือยที่ยิ่งใหญ่เหล่านั้นจะดำเนินการเกี่ยวกับความสัมพันธ์นี้กัน

มันเป็นสถานที่ที่ดีพอ ค่อนข้างแพงอย่างเห็นได้ชัด แต่เนื่องจากเจอรัลด์ได้ขอมาที่นี่ เควต้าจึงไม่ได้คัดค้านใด ๆ และตามเขาเข้าไปด้านใน

ดนตรีซิมโฟนีสุดคลาสสิคได้ต้อนรับพวกเขา ในชั่วโมงนี้ของวัน ก็มีลูกค้าอยู่ภายในกันเล็กน้อยแล้วเด็ก ๆ ทุกคนแต่งกายกันอย่างประณีตมาจากครอบครัวที่มั่งคั่งเป็นพิเศษ