มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 317

“สาขาใหม่เหรอ? มันก่อตั้งขึ้นเมื่อไหร่กัน? ฉันไม่ได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย…”

เฟืองในหัวของแคสแซนดร้าเริ่มทำงานหนัก บางอย่างเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะน่าสงสัย

ก่อนหน้านี้ตอนที่พวกเธอยังคงอยู่ในเขตแดนของฟลินท์ บอดี้การ์ดได้บอกกับพวกเธอว่าฟลินท์ต้องการจะเลี้ยงอาหารพวกเธอที่โฮมแลนด์ คิชเช่น เพื่อเป็นการขอโทษ

แคสแซนดร้าไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับมัน ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็เห็นรถโรลส์ รอยซ์ที่คุ้นเคยมาก่อนด้วยตาของเธอเอง

เพราะแบบนั้น พวกเธอจึงเห็นด้วยไปกับบอดี้การ์ด

แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าตอนนี้พวกเธอกำลังไปทางทิศตะวันตกของเมืองกัน สัญญาณเตือนที่ยิ่งเพิ่มมากขึ้นในหัวของแคสแซนดร้าก็กำลังส่งเสียงดัง

ทางตะวันตกของเมืองนั้นเป็นเขตโรงงาน ศูนย์กลางความบันเทิงไม่กี่แห่งจะอยู่ที่นั่น ทำไมใครถึงไปพิจารณาจะตั้งสาขาโฮมแลนด์ คิชเช่น กันที่นั่นล่ะ?

“มันเพิ่งเปิดไม่กี่วันก่อนเองครับ เชฟที่นั่นค่อนข้างเป็นอัจฉริยะบุคคลในด้านการทำอาการ คุณเล็กซ์ซิงตัน บอกผมว่าเขาคิดจะจัดมื้ออาหารนี้กับคุณเนื่องจากว่าเขาไม่สามารถบริการคุณได้เป็นอย่างดีที่บาร์จักรพรรดิ” คนขับกล่าว

“เขาช่างดีจริง ๆ เลย แต่ทำไมคุณเล็กซ์ซิงตันไม่แจ้งให้เราทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้กันล่วงหน้าล่ะ?”

คนขับรถกระแอมในลำคอเล็กน้อย “ผมก็ไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้น คุณสามารถถามคุณฟลินซ์ด้วยตัวเองเมื่อคุณไปถึงที่ร้านอาหาร” คนขับกล่าวในขณะที่รอยยิ้มจาง ๆ อีกหนปรากฎบนใบหน้าของเขา

“คุณเพิ่งจะเรียกคุณเล็กซ์ซิงตันด้วยชื่อของเขาใช่ไหม?”

ยิ่งเธอสังเกตคนขับรถมากยิ่งขึ้นเท่าไหร่ แคสแซนดร้าก็ยิ่งเชื่อในพฤติกรรมแปลก ๆ ของเขาน้อยลงเท่านั้น

เมื่อได้ยินคำถามของเธอ คนขับรถก็เริ่มยิ้มออกมาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

อัตราการเคลื่อนไหวของรถเริ่มเร่งความเร็วขึ้นในขณะนี้ ไม่นานมากเกินไปหลังจากนั้น เขาก็เลี้ยวรถและขึ้นทางด่วน มุ่งไปยังทิศตะวันตกของเมือง

เนื่องจากมีโรงงานมากมาย จึงไม่มีรถมากนักบนถนน มีเพียงแสงแวววาวจาง ๆ ของไฟถนนไม่กี่ที่ส่องสว่างทางให้พวกเขา

ยิ่งพวกเขาไปตามถนนมากยิ่งขึ้นเท่าไหร่ แคสแซนดร้าก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

“เอิ่ม คุณคะ? ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่...พวกเราสามารถเลื่อนเรื่องนี้ไปได้ไหมคะ? ฉันคิดว่าฉันเหมือนจะป่วย โปรดส่งพวกเรากลับไปด้วยค่ะ”

“ผมเกรงว่าผมจะไม่สามารถทำแบบนั้นได้”

แคสแซนดร้ารู้สึกใจหายวาบ พวกเธอจะไม่เข้าไปในรถตั้งแต่แรกแน่ถ้าเขาเพียงเจาะจงว่าโฮมแลนด์ คิชเช่น ที่พวกเธอจะไปนั้นไม่ได้อยู่ในย่านการค้าเมย์เบอร์รี่

เมื่อคิดย้อนกลับไป เขาเร่งความเร็วในขณะที่ขับไปตามถนนย่านการค้าเมย์เบอร์รี่ด้วยเหมือนกัน พวกเธอไม่สามารถจะตอบสนองได้รวดเร็วพอเพื่อจะถามอะไรเขา

คนขับรถมองจากซ้ายไปขวา เบี่ยงเบนการจ้องมองของเขา

ทั้งหมดนี้เพียงทำให้แคสแซนดร้ากังวลต่อไปเท่านั้น

“พวกเราขับรถออกมาไกลขนาดนี้แล้ว ทำไมไม่ไปลงไปดูเมื่อพวกเราไปถึงที่นั่นกันล่ะ? คนขันรถโน้มน้าวขณะที่เขายิ้ม

“พวกเราไม่ยอม! หยุดรถเดี๋ยวนี้!” ฟาซิลิตี้ตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

คนขับรถขี้ไปที่กระจกมองหลัง “ผมไม่สามารถทำแบบนั้นได้ไม่อย่างงั้นพวกเราจะชนกับรถด้านหลังของเรา นอกจากนี้ คุณเล็กซ์ซิงตันก็กำลังรอคุณอยู่แล้ว”