มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 317

“สาขาใหม่เหรอ? มันก่อตั้งขึ้นเมื่อไหร่กัน? ฉันไม่ได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย…”

เฟืองในหัวของแคสแซนดร้าเริ่มทำงานหนัก บางอย่างเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะน่าสงสัย

ก่อนหน้านี้ตอนที่พวกเธอยังคงอยู่ในเขตแดนของฟลินท์ บอดี้การ์ดได้บอกกับพวกเธอว่าฟลินท์ต้องการจะเลี้ยงอาหารพวกเธอที่โฮมแลนด์ คิชเช่น เพื่อเป็นการขอโทษ

แคสแซนดร้าไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับมัน ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็เห็นรถโรลส์ รอยซ์ที่คุ้นเคยมาก่อนด้วยตาของเธอเอง

เพราะแบบนั้น พวกเธอจึงเห็นด้วยไปกับบอดี้การ์ด

แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าตอนนี้พวกเธอกำลังไปทางทิศตะวันตกของเมืองกัน สัญญาณเตือนที่ยิ่งเพิ่มมากขึ้นในหัวของแคสแซนดร้าก็กำลังส่งเสียงดัง

ทางตะวันตกของเมืองนั้นเป็นเขตโรงงาน ศูนย์กลางความบันเทิงไม่กี่แห่งจะอยู่ที่นั่น ทำไมใครถึงไปพิจารณาจะตั้งสาขาโฮมแลนด์ คิชเช่น กันที่นั่นล่ะ?

“มันเพิ่งเปิดไม่กี่วันก่อนเองครับ เชฟที่นั่นค่อนข้างเป็นอัจฉริยะบุคคลในด้านการทำอาการ คุณเล็กซ์ซิงตัน บอกผมว่าเขาคิดจะจัดมื้ออาหารนี้กับคุณเนื่องจากว่าเขาไม่สามารถบริการคุณได้เป็นอย่างดีที่บาร์จักรพรรดิ” คนขับกล่าว

“เขาช่างดีจริง ๆ เลย แต่ทำไมคุณเล็กซ์ซิงตันไม่แจ้งให้เราทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้กันล่วงหน้าล่ะ?”

คนขับรถกระแอมในลำคอเล็กน้อย “ผมก็ไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้น คุณสามารถถามคุณฟลินซ์ด้วยตัวเองเมื่อคุณไปถึงที่ร้านอาหาร” คนขับกล่าวในขณะที่รอยยิ้มจาง ๆ อีกหนปรากฎบนใบหน้าของเขา

“คุณเพิ่งจะเรียกคุณเล็กซ์ซิงตันด้วยชื่อของเขาใช่ไหม?”

ยิ่งเธอสังเกตคนขับรถมากยิ่งขึ้นเท่าไหร่ แคสแซนดร้าก็ยิ่งเชื่อในพฤติกรรมแปลก ๆ ของเขาน้อยลงเท่านั้น

เมื่อได้ยินคำถามของเธอ คนขับรถก็เริ่มยิ้มออกมาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

อัตราการเคลื่อนไหวของรถเริ่มเร่งความเร็วขึ้นในขณะนี้ ไม่นานมากเกินไปหลังจากนั้น เขาก็เลี้ยวรถและขึ้นทางด่วน มุ่งไปยังทิศตะวันตกของเมือง

เนื่องจากมีโรงงานมากมาย จึงไม่มีรถมากนักบนถนน มีเพียงแสงแวววาวจาง ๆ ของไฟถนนไม่กี่ที่ส่องสว่างทางให้พวกเขา

ยิ่งพวกเขาไปตามถนนมากยิ่งขึ้นเท่าไหร่ แคสแซนดร้าก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

“เอิ่ม คุณคะ? ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่...พวกเราสามารถเลื่อนเรื่องนี้ไปได้ไหมคะ? ฉันคิดว่าฉันเหมือนจะป่วย โปรดส่งพวกเรากลับไปด้วยค่ะ”

“ผมเกรงว่าผมจะไม่สามารถทำแบบนั้นได้”

แคสแซนดร้ารู้สึกใจหายวาบ พวกเธอจะไม่เข้าไปในรถตั้งแต่แรกแน่ถ้าเขาเพียงเจาะจงว่าโฮมแลนด์ คิชเช่น ที่พวกเธอจะไปนั้นไม่ได้อยู่ในย่านการค้าเมย์เบอร์รี่

เมื่อคิดย้อนกลับไป เขาเร่งความเร็วในขณะที่ขับไปตามถนนย่านการค้าเมย์เบอร์รี่ด้วยเหมือนกัน พวกเธอไม่สามารถจะตอบสนองได้รวดเร็วพอเพื่อจะถามอะไรเขา

คนขับรถมองจากซ้ายไปขวา เบี่ยงเบนการจ้องมองของเขา

ทั้งหมดนี้เพียงทำให้แคสแซนดร้ากังวลต่อไปเท่านั้น

“พวกเราขับรถออกมาไกลขนาดนี้แล้ว ทำไมไม่ไปลงไปดูเมื่อพวกเราไปถึงที่นั่นกันล่ะ? คนขันรถโน้มน้าวขณะที่เขายิ้ม

“พวกเราไม่ยอม! หยุดรถเดี๋ยวนี้!” ฟาซิลิตี้ตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

คนขับรถขี้ไปที่กระจกมองหลัง “ผมไม่สามารถทำแบบนั้นได้ไม่อย่างงั้นพวกเราจะชนกับรถด้านหลังของเรา นอกจากนี้ คุณเล็กซ์ซิงตันก็กำลังรอคุณอยู่แล้ว”

“โอ้ จริงเหรอ? เอาล่ะ ฉันจะโทรหาเขาเดี๋ยวนี้!” แคสแซนดร้าเหยียดยิ้มขณะที่เธอคุ้ยหาโทรศัพท์

แต่อย่างไรก็ตาม เสียงเดียวที่เธอได้ยินผ่านโทรศัพท์คือข้อความเสียงของเขาเท่านั้น

‘เป็นบ้าอะไรทำไมมันถึงเอาแต่ไปที่ข้อความเสียงเนี่ย?’

ทันใดนั้น เสียงดังปังก็ดังขึ้นมาให้ได้ยิน

คนขับรถหมุนพวงมาลัยฉับพลันเพื่อเลี้ยวกะทันหัน ตอนนี้รถกำลังลงทางลาดชัน

แคสแซนดร้าและคนอื่น ๆ แทบจะสลบไปหลังจากถูกเหวี่ยงอย่างรุนแรงภายในรถยนต์

“นายจะพาเราไปที่ไหน! นายเป็นใคร?!” แคสแซนดร้าที่ทั้งโกรธและหวาดกลัวในเวลาเดียวกันคำรามขึ้นมา

แต่อย่างไรก็ตาม คนขับรถเพียงแค่เมินเธอไป

เขากดปุ่มบนหูฟังของเขาก่อนจะพูด “รับทราบ พวกเธออยู่ในรถแล้วตอนนี้พร้อมกับสาวสวยอีกสองคน พวกเราเกือบจะไปถึงแล้ว

“นายเป็นใครกันว่ะเนี่ย? นี่เป็นการพยายามจะลักพาตัวใช่ไหม?” อีวอนน์นั่งถัดจากคนขับรถมาตลอดเวลาและเธอมีสีหน้าท่าทางที่ดูหวาดกลัวบนใบหน้าของเธอ

รถชะลอลงพอดี ปรากฏว่าปลายทางของพวกเขาเป็นอาคารโรงงานบางแห่งที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์

เธอเคยคิดว่าฉากแบบนี้มีจะมีอยู่ในหนังแอ็กชั่นเท่านั้น

“หยุดรถ ฉันบอกว่าหยุดรถบ้านี้ซะ!” อีวอนน์กรีดร้อง เกือบจะเหมือนคนบ้าคนหนึ่งในขณะที่เธอคว้าแขนของคนขับรถไว้

เธอใช้เวลาหนึ่งวินาทีถึงจะรู้สึกได้ แต่เธอรู้สึกถึงการตบบนแก้มของเธอ

มันเสียงดังและชัดเจน อีวอนน์เกือบจะเป็นลมคาที่ เนื่องจากการตบที่เธอได้นั้นตรงเป้าและแม่นยำ

ขณะนั้น คนขับรถก็เหยียบเบรก

ข้างหลังพวกเขา คนห้าคนได้ลงจากรถซึ่งได้ตามพวกเขามาพักหนึ่งแล้วตอนนี้ จากตัวอาคาร ก็มีคนสามคนโผล่ออกมา

แคสแซนดร้าและคนที่เหลือถูกลากออกไปจากรถ ทีละคน

ตอนนี้ทุกอย่างมันชัดเจนแล้ว

นี่เป็นการพยายามลักพาตัวที่คิดกันไว้ล่าวหน้าแล้ว!

ทันใดนั้น นาโอมิก็เริ่มตะโกนใส่โทรศัพท์ของเธอซึ่งเธอได้แอบนำมันออกมาด้วยในขณะที่พวกเธอยังอยู่ในรถกัน “เฮลโล? พวกเราถูกลักพาตัว! โปรดมาข่วยเราด้วย พวกเราอยู่ที่-“

ก่อนที่เธอจะทันได้พูดจบ บอดี้การ์ดคนหนึ่งก็วิ่งมาทางเธอและฉกเอาโทรศัพท์ของเธอไป มันใช้เวลาไม่ถึงวินาทีสำหรับเขาเพื่อทุบมันลงไปกับพื้น ทำให้มันพังไป

การตบอย่างแรงจากเขารอนาโอมิอยู่

“เธอกล้าโทรออกได้ยังไง! น้องสาม ปกตินายทำงานชุ่ย ๆ แบบนี้หรือเปล่า? ยึดโทรศัพท์ของพวกเธอมาเดี๋ยวนี้!”

“เอาโทรศัพท์ของเธอมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

ฟาซิลิตี้พยายามจะซ่อนโทรศัพท์ของเธอไว้ ในขณะที่บอดี้การ์ดสองสามคนรีบเข้าไปหาพวกเธอ แต่อย่างไรก็ตาม ความพยายามของเธอนั้นก็ไม่เป็นผลและสุดท้าย โทรศัพท์ของเธอก็ถูกฉกออกไปเหมือนกัน