มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 333

เจอรัลด์ขี้เกียจจะใส่ใจกับวิธีการจัดการกับเรื่องนี้ของแซค

เขาพักผ่อนตั้งแต่หัวค่ำในคืนนั้น

แม้ว่าฝนจะตกอย่างหนักเมื่อเขาตื่นขึ้นมา แต่เจอรัลด์ก็เร่งรีบไปโรงเรียนอยู่ดี ท้ายที่สุดแล้ว การทบทวนการบ้านของเขาก็สำคัญเช่นกัน

โดยปกติแล้ว คนขับรถของเขาจึงไปส่งเขาที่ประตูโรงเรียนและเจอรัลด์เดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกับถือร่มไว้ในมือ

ทันใดนั้น เจอรัลด์ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังลั่น

เมื่อเขาหันไปมองที่มาของเสียง เขาก็เห็นหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวที่ดูเหมือนข้อเท้ของเธอเคล็ด เธอถือร่มไว้ในมือข้างหนึ่งในขณะที่มืออีกข้างกุมข้อเท้าของเธอไว้ เจอรัลด์คาดการณ์ได้ว่าข้อเท้าของเธอต้องเคล็ดในขณะที่เธอกำลังกางร่ม

เนื่องจากว่าเธอแทบจะเดินได้ไม่ดีในขณะนั้น จึงดูเหมือนว่าอาการข้อเท้าแพลงนั้นน่าจะเป็นอาการที่รุนแรงอยู่

เจอรัลด์พบว่าตัวเองกำลังเดินเข้าไปหาเธอภายใต้ร่มของเขา "คุณโอเคดีหรือเปล่า?"

"มันเจ็บ!" หญิงสาวคนนั้นร้องไห้ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

เจอรัลด์ผงะไปเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าของเธอ "เป็นคุณนั้นเอง?"

หญิงสาวคนนั้นก็แสดงความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัดบนใบหน้าของเธอเช่นกัน

นี่ไม่ใช่แค่คนแปลกหน้าทั่วไป เธอคือหญิงสาวอารมณ์ดีที่ก่อนหน้านี้เคยนั่งอยู่ข้างเจอรัลด์ตอนที่เขาศึกษาอยู่ในห้องสมุดเมื่อไม่นานมานี้

ความทรงจำของเหตุการณ์ทำให้เจอรัลด์รู้สึกกระดาก

เขาไม่เพียงแค่มีเลือดกำเดาไหลในตอนนั้น แต่เขายังจามอีกด้วย ช่างเป็นเรื่องน่าอับอายที่น่าจดจำเสียจริง!

มันเป็นเรื่องไม่คาดคิด พูดได้แค่นั้น สำหรับเขาที่ได้พบเธอในวันนี้ขณะที่กำลังกลับมาโรงเรียนในตอนเช้าตรู่!

“ใช่ มันก็ซักพักแล้วนะ…ตอนแรกฉันวางแผนที่จะเรียกรถแท็กซี่เพื่อออกไปหาสิ่งของบางอย่าง คิดย้อนกลับไป บางทีฉันคงจะเดินเร็วมากเกินไป!” หญิงสาวกล่าวขณะที่แก้มของเธอแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย เป็นอาการที่ชัดเจนว่าเธอจำสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องสมุดก่อนหน้านี้ได้

“ฝนตกหนักแบบนี้คงจะดีที่สุดถ้าคุณเลื่อนแผนการนั้นออกไปสำหรับตอนนี้ ผมจะช่วยพาคุณไปที่สถานพยาบาลเอง” เจอรัลด์ตอบ

เขาไม่ลืมความจริงที่ว่าเธอยื่นทิชชู่ให้เขาในช่วงที่เขาต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่น่าอับอายในตอนนั้น

แม้ว่าพวกเขาจะยังคงเป็นคนแปลกหน้าต่อกันในตอนนี้ แต่เขาก็ยังรู้สึกติดค้างที่จะต้องช่วยเธอ

ท้ายที่สุดแล้ว ผู้หญิงคนนี้เป็นคนทีจิตใจดีและสวยจริง ๆ

หากเขาเพิกเฉยและทิ้งเธอไว้ที่นั่น ความรู้สึกผิดของเขาจะกลับมากัดกินเขาในภายหลังแน่

แม้ว่าเธอจะลังเลในตอนแรก แต่สุดท้ายเธอก็พยักหน้า ความเจ็บปวดนั้นเกินจะรับไหวสำหรับเธอ

แม้จะได้รับความช่วยเหลือจากเจอรัลด์ แต่เธอก็ยังคงเดินลำบากมากอยู่