มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 342

“ฮ่าฮ่า! ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร!”

เจอรัลด์ไม่อยากจะไป

“ไม่ ไม่ เจอรัลด์ ฉันขอยืนกราน! นายไม่ได้ดูถูกเรา ใช่ไหม? นายจะไม่ดูถูกเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของนายเอง ใช่มั้ย? หรือนายแอบดูถูกเราเพราะนายเข้าเรียนที่ มหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ในขณะที่พวกเราแค่สอบเข้าตามปกติของมหาวิทยาลัยและวิทยาลัยปกติเท่านั้น? ฉันเข้าใจแล้วว่ามันเป็นยังไงตอนนี้!” ลิเลียนพูดอย่างไร้ยางอาย

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น! ก็ได้ งั้นก็มาทานอาหารด้วยกันเถอะ!” เจอรัลด์พูดก่อนจะถอนหายใจ มีใครจะหน้าด้านขนาดนี้ได้ยังไงกัน?

เจอรัลด์ถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมันก็เป็นแค่มื้ออาหาร เขาจึงเต็มใจที่จะไปทานด้วยกันและทำมันให้จบ ๆ ไปซะ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว นอกจากนี้ มันเป็นโอกาสที่ดีสำหรับเขาที่จะป้องกันไม่ให้พวกเขามีอะไรมาพูดเกี่ยวกับเขาอีกในอนาคต

เขาจะไปร่วมทานอาหารกับพวกเขาและดูว่าพวกเขาจะพูดอะไรงั้น!

เจอรัลด์พยักหน้ากับตัวเองก่อนจะหันหลังกลับไปอีกครั้ง

พวกเขาไม่ได้ไปทานในร้านอาหารไหน ๆ ในย่านการค้าเมย์เบอร์รี่ แต่พวกเขาไปที่ร้านอาหารธรรมดาที่อยู่ติดกับถนนนั้นแทน

ชารอนได้สั่งอาหารอร่อย ๆ มาหลากหลายจานให้กับเจอรัลด์

“งั้นบอกเรามาสิ เจอรัลด์ นายกลายมาร่ำรวยขนาดนี้ได้ยังไงกัน?”

ในที่สุดหัวข้อนี้ก็ถูกยกขึ้นมาพูดโดยลิเลียน ชารอนก็ฟังอย่างใกล้ชิดเช่นกัน มันเป็นประเด็นสำคัญของความกังวลใจของพวกเธอ

“รวยเหรอ? ฉันเคยร่ำรวยเมื่อไหร่กัน? ฉันไม่ได้มีเงิน!”

เจอรัลด์กลั้นเสียงหัวเราะของเขา ขณะที่เขาสนุกกับการแสดงออกบนใบหน้าของพวกเธอ พวกเธอทั้งสองช่างตลกและน่าหัวเราะในเวลาเดียวกันเสียจริง เขาไม่ได้โกรธอีกต่อไป ในทางตรงกันข้าม เขากลับรู้สึกขี้เล่นในขณะนี้ ดังนั้นเขาจึงตอบกลับด้วยท่าทางที่เรียบง่ายและธรรมดา

จากนั้นเขาก็ตักขาหมูย่างกับข้าวก่อนที่จะลิ้มรสพวกมัน

“เฮอะ! นายเป็นคนซุกซนจริง ๆ ใช่ไหม เจอรัลด์? นายค่อนข้างทำได้ดีมากในการแสดง ฉันเข้าใจ!” ลิเลียนกล่าวขณะที่เธอหัวเราะ

เธอเคยเรียนศิลปะมาก่อนและนั่นรวมถึงการแสดงละครเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วย เธอจึงไม่ยอมน้อยกว่าอีกสองคนอย่างแน่นอน

ขณะที่เธอพูด เธอก็หยิกต้นขาของเจอรัลด์เล็กน้อย

“ฉัน…ฉันไม่มีเงินเลยจริง ๆ!” เจอรัลด์กล่าวอีกครั้ง

“อืมม…ถ้านายไม่มีเงินเลย นายจะล้วงเงินเจ็ดถึงเก้าพันดอลลาร์เพื่อจะซื้อโทรศัพท์มือถือได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น นายจะซื้อกำไลหยกสองชิ้นในวันนี้โดยไม่มีเงินได้อย่างไร? กำไลข้อมือหยกมังกรอย่างเดียวก็มีราคาถึงประมาณสามหมื่นสองพันดอลลาร์แล้ว! นายไม่ได้หลอกลวงใคร เจอรัลด์”

เจอรัลด์โอดครวญเล็กน้อยขณะที่ลิเลียนยังคงตั้งคำถามกับเขาต่อไป

ชารอนเพียงแค่จ้องไปที่เจอรัลด์ต่อไป สายตาของเธอเบิกกว้าง

“อ่า พวกนั้นเหรอ? เงินนั้นไม่ใช่ของฉัน! ฉันแค่กำลังทำธุระให้ใครบางคนน่ะ! ฉันจะไปส่งกำไลให้กับผู้ซื้อทันทีหลังจากนี้!”

เจอรัลด์ไม่อยากจะบอกความจริงกับพวกเขาเลยจริง ๆ

โดยการหลอกพวกเขา ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดที่เขาสามารถคาดเดาได้คือ พวกเขาจะปฏิบัติต่อกันในฐานะคนแปลกหน้าต่อไปในอนาคต

“อ่า ... ฉันเข้าใจแล้ว งั้นเงินนั่นก็ไม่ใช่ของนายจริง ๆ เหรอ?”

ลิเลียนและชารอนแลกเปลี่ยนสายตากัน พวกเธอทั้งคู่รู้สึกราวกับว่าน้ำหนักก้อนใหญ่ได้ถูกยกขึ้นจากไหล่ของพวกเธอ

“ชารอน ช่วยยื่นตีนหมูมาให้ฉันหน่อยได้ไหม? ฉันไม่สามารถหยิบถึงได้จากตรงนี้!” เจอรัลด์กล่าวเพื่อดูปฏิกิริยาของพวกเธอ

“บ้าจริง! ทำไมตอนนี้ยังจะกินตีนหมูอยู่อีก? นายเป็นหมูหรือไง? นายก็กินไปเยอะแล้วหนิ! เพียงแค่ดูว่านายไม่มีวี่แววว่าจะดีแค่ไหนแล้วนี่สิ!” ชารอนพูดอย่างเย็นชาขณะที่เธอถลึงตามองไปที่เจอรัลด์

ให้ตายเถอะ…ฉันคิดว่านายร่ำรวยเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนนั่น…นั่นเป็นเหตุผลเดียวว่าทำไมนายถึงได้รับเชิญในตอนแรก…ฉันเดาไว้แล้วว่าสุดท้ายนายก็แค่เป็นเด็กทำธุระของคนอื่น!

ในขณะที่ความคิดเหล่านั้นอยู่ในหัวของชารอน แต่ลิเลียนก็เริ่มออกห่างจากเจอรัลด์อย่างช้า ๆ

เมื่อเธอนั่งอยู่ค่อนข้างไกลออกไป เธอก็พูดอย่างเย็นชาขึ้นมาว่า “โอ้ เจอรัลด์ คลอฟอร์ด ฉันเคยคิดว่าถึงแม้ว่านายจะยากจน แต่อย่างน้อยนายก็น่าจะเป็นประโยชน์ในอนาคตเนื่องจากนายเรียนเก่ง แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ที่ฉันมองไปที่นาย ฉันก็รู้สึกว่านายจะกลายเป็นไร้ประโยชน์มากยิ่งขึ้นเท่านั้นในอนาคต!”

เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขาจะถูกเรียกด้วยชื่อเต็มของเขา

“พวกเธอไม่ได้บอกว่าเราควรสนับสนุนซึ่งกันและกัน และให้ความช่วยเหลือกันเนื่องจากพวกเราทั้งหมดอยู่ในเมืองเมย์เบอร์รี่หรอกเหรอ? เนื่องจากว่าพวกเธอทำได้ดีกว่าฉันอย่างเห็นได้ชัด งั้นก็ช่วยฉันด้วยเหมือนกันได้ไหมล่ะ? ท้ายที่สุดแล้วพวกเราก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายกันมาสามปีแล้ว!” เจอรัลด์ถาม

"โอ้พระเจ้า! เหมือนกับว่าเราสามารถช่วยนายได้อย่างงั้น! นายยังสามารถทำอะไรได้บ้างล่ะ? นายไม่ควรพูดถึงสมัยมัธยมปลายของเราอีกต่อไป ฉันก็ไม่ได้คุยกับนายมานานแล้วด้วยซ้ำ!ทำไมไม่คุยกับชารอนต่อไปล่ะ นายสองคนเกือบจะเป็นคู่รักกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ชารอนยังชอบนายอยู่แน่นอน!”

ลิเลียนพูดสิ่งนี้อย่างจงใจเพื่อให้เฮเวิร์ดได้ยิน

ชารอนจับได้ว่าเธอกำลังพยายามจะทำอะไรในทันที “เธอพูดแบบนั้นหมายความว่ายังไง ลิเลียน? ฉันจะเคยชอบเจอรัลด์ได้ยังไง! ฉันไม่เคยชอบเขาเลย!”

เมื่อชารอนพูดจบประโยค เธอก็กระแทกตะเกียบลงบนโต๊ะด้วยอย่างโกรธเคือง

จากนั้นทั้งสองก็เริ่มโต้เถียงกัน

เฮเวิร์ดทำได้เพียงแค่พยายามเกลี้ยกล่อมให้พวกเธอหยุดต่อสู้กัน

อ่า การเป็นคนรวยและรูปหล่ออย่างที่เขาเป็น คือตราบาปสินะ

เจอรัลด์ไม่ได้สนใจพวกเขาและเพียงทานข้าวต่อไป ในขณะที่เพลิดเพลินกับบรรยากาศที่มีชีวิตชีวา

ทันทีทันใดนั้น ประตูก็ถูกผลักเปิดค่อนข้างดัง

ตำรวจหลายคนเดินเข้ามาอย่างฉับพลัน

“นั่นคือพวกเขาใช่ไหม?” ตำรวจคนหนึ่งถามอย่างเย็นชาขณะที่เขาชี้ไปที่เจอรัลด์ และคนอื่น ๆ