มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 384

“เธอคือ มอร์กาน่า โลเปซ ใช่ไหม?”

เจอรัลด์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

แน่นอน เขารู้จักเธอ เธอมาจากชั้นเรียนเดียวกันในโรงเรียนมัธยมปลายและยังเป็นตัวแทนของชั้นเรียนภาษาอังกฤษอีกด้วย ชื่อของเธอคือ มอร์กาน่า โลเปซ

ใช่ช่วงมัธยมปลายของพวกเขา เธอน่ารักแต่ก็ดูปกติทั่วไปในขณะเดียวกัน

แต่เขาไม่ได้เจอเธอมานานถึงสามปีแล้ว การแต่งตัวทั้งหมดนี้ของเธอ ทำให้เธอดูร้อนแรงและสวยจริง ๆ

การเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์นั้นค่อนข้างชัดเจน

ความจริงแล้ว เขาก็ได้เตรียมใจที่จะบังเอิญได้พบกับเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของเขามานานแล้วก่อนที่เขาจะกลับมาบ้านเกิดของเขาเสียอีก

ท้ายที่สุดแล้ว คนที่ควรจะได้ทำงานกันก็ไปทำงานกันแล้ว

“ฉันเห็นรูปของนายที่ มอนทาน่า เลวิส ถ่ายไว้ในกลุ่มของตัวแทนชั้นเรียนภาษาอังกฤษของเราวันนี้ นายถือกระเป๋าเดินทางอยู่ ดังนั้นฉันถึงรู้ว่านายกลับมาไง ฉันไม่คาดคิดว่าจะเจอนายที่นี่...ช่างเป็นเรื่องบังเอิญอะไรอย่างงี้!”

มอร์กาน่ายืดผมของเธอให้ตรง

แม้หลังจากการจบการศึกษา มันเป็นเรื่องปกติที่ครูบางคนจะทิ้งข้อมูลการติดต่อของพวกเขาไว้เพื่อยังคงติดต่อกับตัวแทนชั้นเรียนเหล่านั้นอยู่

แม่งเอ้ย! เจอรัลด์ตกตะลึง

มอนทาน่าถ่ายรูปเขาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน และเขาจะไม่รู้มันได้ยังไงกันว่ะเนี่ย?

การคาดเดาของเขาก็คือ เธอต้องถ่ายรูปหลังจากที่เธอลงมาจากรถบัสแน่

ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ตะคอกใส่เขาให้นำกระเป๋าเดินทางของเธอไปให้เธอ ขณะที่เธอกำลังถือโทรศัพท์อยู่ตอนนั้น ดังนั้นเขาจึงเดาว่ามันต้องเป็นตอนนั้นแน่

ให้ตาย ผู้หญิงบ้านั่น...

อาจจะดูหยาบคาย แต่เจอรัลด์ก็ยังคงสบถด่าอยู่ในใจเขา

“เออจริงสิ ทำไมนายถึงอยู่ในโรงพยาบาลล่ะ? มีคนที่นายรู้จักเข้ารักษาตัวที่นี่เหรอ?”

ครั้งที่แล้ว มอร์กาน่าได้คุยกับเจอรัลด์แปปเดียวเพราะต่างคนก็ต่างรีบเร่ง พวกเขาจึงไม่ได้พูดกันมากนัก แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเธอฉลาดมากขึ้นหลังจากอยู่ภายในสังคม

“อืม ลุงของฉันเข้ารับการรักษาที่นี่ แล้วเธอล่ะ? มาพบใครหรือเปล่า?” เจอรัลด์ถาม

“โอ้ ฉันมีคนไข้มากมายที่นี่ ฝากสวัสดีลุงของนายในภายหลังด้วยนะ ฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดีสำหรับเขา!”

มอร์กาน่ายิ้ม

“โอ้ ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว เธอต้องเป็นหมอที่นี่ ใช่ไหม?” เจอรัลด์ถาม

“ใช่ ฉันอยู่ที่นี่ภายใต้การทดสอบน่ะ และอีกเดี๋ยวเดียว ฉันก็จะกลายเป็นแพทย์ประจำที่นี่แล้ว!” มอร์กาน่ากล่าวด้วยความภาคภูมิใจนิด ๆ

“นั่นเยี่ยมไปเลย!”

ครอบครัวของมอร์กาน่าดูเหมือนจะมีเส้นสายบางอย่างกับโรงพยาบาลนี้ แต่นั่นก็ไม่ใช่การแหวกแนวไป

การหาเส้นสายเป็นเรื่องค่อนข้างธรรมดาที่จะทำกันเมื่อนักเรียนทั้งหลายกำลังใกล้จะจบการศึกษาของพวกเขากัน

คนเหล่านั้นที่มีเส้นสายก็จะพึงพาพวกเขากัน และคนที่ไม่มีเส้นสายใด ๆ ก็คงจะต้องพึ่งปฏิหาริย์เอา

มันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ

ถึงเวลาสำหรับเจอรัลด์ที่จะต้องสั่งอาหารของเขาแล้ว

“นายไม่ต้องสั่งอะไรหรอก วันนี้ให้ฉันเลี้ยงมื้อเที่ยงนายละกัน คุณค่ะ ขอสองที่ให้พวกเราค่ะ!”

มอร์กาน่าตะโกนเรียกหญิงสาวโรงอาหาร และไม่นานนักเธอก็ตักอาหารอร่อย ๆ ให้พวกเขาสองจาน

มื้ออาหารนี้โอ่อ่าและชวนน้ำลายไหล

“เอาล่ะ พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นโรงเรียนมัธยมปลายกัน และพวกเราไม่ได้พบกันมานานแล้ว ดังนั้นนายจะไม่ถือที่ฉันซื้อมื้อเที่ยงให้นาย ใช่ไหม?”

มอร์กาน่าปิดปากของเธอเล็กน้อย หัวเราะเบา ๆ

“ตอนนี้ ทำไมฉันจะถือด้วยล่ะ? ขอบคุณมากนะสำหรับอาหาร! มันดูวิเศษมากจริง ๆ!”

จากนั้นพวกเขาก็ไปนั่งกัน

มอร์กาน่าเริ่มบทสนทนาโดยการแนะนำตัวเองและพูดถึงว่าเธอทำอะไรมาบ้างในช่วงสองปีที่ผ่านมา มันอาจจะดูเหมือนเป็นการคุยกันอย่างใสซื่อแต่สิ่งที่เธอต้องการจริง ๆ ก็คือ การโอ้อวดเล็ก ๆ น้อย ๆ ถึงอย่างนั้นก็ตาม เธอก็ยังคงเป็นคนเข้ากันได้อย่างสบายใจมากกว่าเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ

เจอรัลด์เพียงแค่รับฟังเท่านั้น กล่าวแทรกคำชมไม่กี่คำเป็นครั้งคราว

ในตอนนั้นเอง หมอหนุ่มคนหนึ่งในชุดคลุมสีขาวก็เดินมาทางมอร์กาน่า

“นี่ใครเหรอ?”

“โอ้ นี่คือเพื่อนจากโรงเรียนมัธยมปลายน่ะ ฉันบังเอิญพบเขาที่นี่ ดังนั้นฉันจึงเลี้ยงมื้อเที่ยงเขา! เฮ้เจอรัลด์ ให้ฉันแนะนำแฟนของฉันให้กับนายนะ นี่คือ เกเบรียล ลียงส์ เขาคือคนที่ฉันเล่าให้นายฟังไง และพ่อของเขาเป็นรองประธานของโรงพยาบาลนี้”

มอร์กาน่ายิ้ม

“อ่า! เพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของเธอนั่นเอง มันจะไม่ดีกว่าหรอกเหรอที่จะพาเขาไปทานที่ร้านอาหารที่เหมาะสมกว่าโรงอาหารของพวกเรา? พวกเธอจะได้พูดคุยกันดี ๆ หน่อยถ้างั้น” เกเบรียลกล่าว ด้วยรอยยิ้ม

“อะแฮ่ม ฉันยังต้องทำงานในตอนบ่าย เช่นนั้นฉันจะหาเวลาไหนไปได้ยังไงกัน? นอกจากนี้ นายก็ไม่ได้ถือสาอะไรกับอาหารโรงอาหาร ใช่ไหม เจอรัลด์?”

“แน่นอน ฉันไม่อะไร! อาหารที่นี่ก็ค่อนข้างดีเลยนะ” เจอรัลด์พยักหน้าขณะที่เขายัดมันฝรั่งคำโตเต็มคำลงคอของเขา

สำหรับเจอรัลด์ มันไม่เป็นไรจริง ๆ ที่สิ่งต่าง ๆ กลายมาเป็นแบบนี้

สำหรับช่วงมื้ออาหารที่เหลือ เขาฟังเกเบรียลและมอนทาน่าคุยเรื่อยเปื่อย

“ใช่สิ เธอมีเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายอีกสองสามคนที่จะมาที่นี่ในคืนนี้ไม่ใช่เหรอ? ฉันคิดว่าเป็นคาเมรอน ลาเวอร์ และคนอื่น ๆ พวกเขากลับมาพักผ่อนกัน และมันดูเหมือนว่าเธอจะต้องอยู่เวรในคืนนี้” เกเบรียลกล่าว

“จริงเหรอ? งั้นฉันคิดว่าฉันต้องจัดตารางเปลี่ยนกะของฉันใหม่สำหรับภายหลัง คาเมรอนและกลุ่มของเขาคือเพื่อนที่ดีที่สุดในช่วงมัธยมปลายของฉัน และตอนนี้ที่พวกเขามาที่นี่เพื่อพักผ่อนกัน ฉันจะต้องดูแลพวกเขาเช่นกัน แม้ว่าพวกฉันจะต้องลาหยุดก็ตาม ฉันไม่ได้เจอพวกเขามาสี่ปีแล้วตอนนี้...โอ้ จริงสิ นายจองร้านอาหารไว้หรือยัง?” มอร์กาน่าถาม

“อืม ฉันจองที่จอห์นแบรี่ บิสโต ไว้สำหรับคืนนี้!”

“ไม่อ่ะ...ร้านอาหารนั้นธรรมดามากเกินไป โรงแรมบันติ้งฟอร์ด แกรนด์เป็นไง?” ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราก็ไม่ได้พบกันนับตั้งแต่ที่พวกเราจบจากมัธยมปลายแล้ว นั่นเป็นเวลาสี่ปีแล้วตอนนี้ นายจะไม่ทำให้ฉันดูแย่มากเกินไปสำหรับพวกเขาหรอก ใช่ไหม?”

“เอาล่ะ งั้น เปลี่ยน เออจริงสิ นายจะพาผู้อำนวยการคนอื่น ๆ มาทานอาหารเพื่อจัดการเรื่องนี้เมื่อไหร่ล่ะ? นายก็รู้ว่าพ่อของนายเป็นผู้นำของโรงพยาบาล และก็ไม่มีอะไรที่พ่อของฉันจะสามารถทำได้เลย”

เกเบรียลหัวเราะอย่างขมขื่น

“ฮึ ทำไมเธอถึงยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดล่ะ? ฉันกินไม่ลงแล้ว! ฉันไม่สามารถกลืนมันอีกคำได้แล้ว!”

มอร์กาน่าก็กระแทกซ้อมของเธอลงบนโต๊ะด้วยความโกรธ

จากสิ่งที่เขาได้ยิน เจอรัลด์เดาว่ามอร์กาน่าต้องมีปัญหาบางอย่าง...