มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 468

เมื่อได้ยินการกล่าวอ้างนั้น พ่อของเจอรัลด์ก็ไออกมาเสียงดังทันที

“แก…เจ้าเด็กบ้านี่! แกกำลังพล่ามไร้สาระอะไรอยู่? แค่รู้ไว้ว่าความสัมพันธ์ของพ่อกับพวกเธอทั้งคู่ไม่ใช่แบบที่ลูกกำลังจินตนาการอยู่! ช่างเรื่องนั้นเถอะ ป้าเลอาของลูกคือส่วนหนึ่งของครอบครัวจองเช่นกัน และพวกเขาก็ต้องการความช่วยเหลือของลูกจริง ๆ ตอนนี้ แค่ช่วยเหลือพวกเขาถ้าลูกสามารถทำได้ก็พอ คิดซะว่าลูกกำลังช่วยพ่อชำระหนึ้ให้พวกเขาละกัน! อย่าลืมตามหาเซร่าด้วยเหมือนกันล่ะ! แม่ของลูกก็อยู่นี่! ตอนนี้แค่นี้ก่อนแล้วกัน!”

หลังจากพูดทั้งหมดนั่นแล้ว พ่อของเขาก็วางสายทันที

เจอรัลด์ถือโทรศัพท์ของเขาไว้ แข็งทื่อไปครู่หนึ่งก่อนสุดท้ายจะรู้สึกตัวได้

…ว่าไงนะ?

เจอรัลด์ได้รับกระตุ้นให้อยากโทรหาแม่ของเขาในขณะนั้นเพื่อบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ได้ช่วยเหลือพ่อของเขาโกหกเธอมาโดยตลอด และเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเกี่ยวกับมัน

หลังจากคิดดีแล้ว เขาก็ถอนหายใจ คราวนี้เขาจะเชื่อใจพ่อของเขา

เขานวดหน้าผากของเขา เขามองไปที่โทรศัพท์ของเขาและเห็นว่ามันเป็นเวลาแค่ห้าโมงครึ่งในตอนเย็น

เขาเกาหลังหัวถอนหายใจอีกครั้ง เอางั้นก็ได้ เขาไม่มีอารมณ์ที่จะกินอะไรแล้ว เขาออกห้องไปและเริ่มขับรถไปที่บ้านของครอบครัวจอง

เมื่อมาถึง เจอรัลด์ก็เห็นว่ามีผู้คนมากมายอยู่ที่นั่นแล้ว

ภายในบ้าน ลุงจองกำลังนอนบนโซฟา เขาได้รับน้ำเกลือและรู้สึกหน้ามืดจากเรื่องทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นกับเขา เนื่องจากว่าเขารับผิดชอบสำหรับเหตุการณ์นี้ และยังถูกปลดออกจากตำแหน่งของเขาในเวสตัน เมอร์ชานต์ โฮลดิ้งอีกด้วย ความวิตกกังวลเป็นระลอกอย่างฉับพลันถาโถมใส่เขาอย่างรุนแรง จึงทำให้เขารู้สึกป่วย

ที่อยู่เป็นเพื่อนเขา คือแขกบางคนที่กำลังพูดคุยเป็นครั้งคราวกับผู้ชายคนนั้น

“มันจะไม่เป็นไรวิลลี่ ไม่มีประโยชน์ที่จะเสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไปแล้ว เพราะผลกระทบของเหตุการณ์นี้มันกระทันหันและใหญ่หลวงมาก ผู้นำมณฑลอาจจะแค่ปลดนายด้วยความเกี้ยวกราดอย่างเดียว! ใครจะไปรู้ พวกเขาอาจจะคืนสถานะให้คุณเมื่อสิ่งต่าง ๆ สงบลงก็ได้!”

“คุณก็รู้เขาพูดถูก นอกจากนี้ เลอาทำงานในธนาคารอยู่ตอนนี้ ใช่ไหม? น่าจะไม่มีปัญหาทางการเงินสำหรับคุณนะ!”

“ขอบคุณนะ ลูคัส เซย์น…ทำไมคุณไม่อยู่ทานมื้อค่ำในคืนนี้ล่ะ?” วิลลี่ตอบอย่างอ่อนแรง

“โอ้ ไม่มีความจำเป็นสำหรับเรื่องนั้น พวกเราแค่มาเยี่ยมคุณ เราจะขอตัวกลับเร็ว ๆ นี้แหละ!” พวกเขาทั้งคู่กล่าวขณะที่เขาลุกยืนขึ้น

“ลูคัส เซย์น ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นที่คุณสามารถทำได้เพื่อช่วยเหลือวิลลี่เหรอคะ? พวกคุณทั้งคู่มีเส้นสายที่ดีหลายอย่างถ้าฉันจำถูก ต้องมีวิธีที่คุณสามารถช่วยเหลือเขาได้มากกว่านี้สิค่ะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกเขาทั้งคู่เพียงส่ายหัวของพวกเขา พวกเขาได้ทำในสิ่งที่พวกเขาสามารถทำได้แล้วและคนที่เห็นปฏิกิริยาของพวกเขาก็เข้าใจได้

“อย่ากังวลไปเลยครับ ป้าเลอา ผมได้คุยกับพ่อของผมเกี่ยวกับสถานการณ์ของลุงจองก่อนที่จะมาที่นี่วันนี้แล้ว…” ดักลาสกล่าวขึ้นมา

ตามปกติแล้ว เขาก็อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน

เมื่อได้ยินแบบนี้ ทั้งวิลลี่และเลอาจึงหันไปมองเขา

ดักลาสอดไม่ได้ที่จะคิดอวดดีขึ้นมา พวกเขาทุกคนมองมาที่เขาอย่างคาดหวังกันขนาดนี้ เมื่อรู้ว่าเขาจะสามารถช่วยเหลือพวกเขาได้เมื่อพวกเขาอยู่จุดต่ำสุดของพวกเขา

“เช่นนั้น…พ่อของเธอตอบสนองยังไง?” วิลลี่ถามขณะที่เขามองไปที่ดักลาสต่อ

“เขาพูดว่าสถานการณ์นี้ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น เหตุผลเดียวที่มันฟังดูแย่มากก็เป็นเพราะคุณวิตกกังวลมากเกินไป ท้ายที่สุดแล้ว คุณไม่ควรเป็นคนที่แบกรับความรับผิดชอบทั้งหมดนี้ตั้งแต่แรก!”

“พ่อของผมกล่าวเพิ่มเติมว่าตราบใดที่คุณสามารถรับนักพัฒนาคนใหม่ ๆ มาเติมเต็มในตำแหน่งว่างและบรรลุข้อตกลงกับคนงานที่ได้รับการบาดเจ็บ อย่างอื่นก็ควรจะได้รับการแก้ไขอย่างง่ายดาย” ดักลาสตอบด้วยรอยยิ้ม

เพื่อให้เข้าใจง่ายขึ้น เขาแค่จำเป็นต้องหาเงินทุนใหม่เพื่อแทนที่และสนับสนุนการพัฒนาของโครงการ

“แต่นี่มันเป็นโครงการที่ยุ่งเหยิงเช่นนี้ไปแล้ว! ถ้าในกรณีที่เลวร้ายที่สุดเกิดขึ้น พวกเราอาจจะต้องรื้อถอนอสังหาริมทรัพย์ที่ถูกสร้างเสร็จแล้ว! ลุงไม่เห็นเหตุผลที่ทำไมคนจะสนับสนุนอสังหาริมทรัพย์หรือโครงการแบบนี้หลังจากได้ยินเกี่ยวกับหายนะนี้นะ ยิ่งไปกว่านั้น มณฑลก็จะต้องรับผิดชอบสำหรับเงินชดเชยบางส่วน มณฑลของเราจะมีเงินมากมายขนาดนั้นได้อย่างไรกัน? พวกเราแค่ไม่สามารถจ่ายได้ไหว!” วิลลี่กล่าวขณะที่เขาส่ายหัวของเขาช้า ๆ

เขาได้พิจารณาถึงสิ่งที่คล้ายกันนั้นมาก่อนแล้ว

ดิ้ง ด่อง!

ขณะนั้นเอง กริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้นมาฉับพลัน

คิดว่ามันจะเป็นแค่เพื่อนร่วมงานของเขาอีกคนหรือบางทีอาจเป็นหัวหน้าด้วยซ้ำ ใครมาเยี่ยมเยียนเขากันนะ เขาบอกให้เลอาช่วยให้เขาลุกขึ้น “ขอบใจ โปรดต้อนรับแขกของเราด้วย เลอา!”

ภรรยาของเขาเพียงพยักหน้าก่อนจะมุ่งหน้าไปทางประตู ทันทีที่เธอเปิดประตู เลอาถึงกับผงะไป

“เจอรัลด์เหรอ?”

‘ทำไม…ทำไมเขาอยู่ที่นี่ล่ะ?’ เลอาอดไม่ได้ที่จะคิดกับตัวเอง ด้วยความรู้สึกผิดหวัง

เมื่อได้ยินชื่อของเขา วิลลี่ก็ส่ายหัวของเขาเช่นกัน รู้สึกท้อแท้

เมื่อเลอากลับไปอยู่ข้างเขา เขาก็บอกเธอช่วยให้เขานอนลงอีกครั้ง

เมื่อคิดว่าเขาได้คิดไว้ว่ามันอาจจะเป็นผู้นำหรือเพื่อนร่วมงานที่จะสามารถช่วยเหลือเขากับสถานการณ์นี้ได้ ความคาดหวังของเขากับการค้นพบเป็นเพียงช่องว่างระหว่างเจอรัลด์มากเกินไป