มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 591

เจอรัลด์ได้ค้นหาเธอมาถึงสองวันเต็ม ๆ แล้ว ในช่วงเวลานั้น เขาคิดอยู่ตลอดเวลาว่าซาเวียจะกลายมาเป็นอย่างไร

ขณะที่เจอรัลด์โกรธที่เธอทำสิ่งที่เลวร้าย และเกินควรทั้งหมดนั้นกับเขา แต่เขาก็แค่ไม่สามารถบังคับให้ตัวเองเกลียดเธอได้ลงจริง ๆ

ในทางกลับกันนั้น เขาเอาแต่เตือนตัวเองว่าซาเวียคนปัจจุบันไม่ใช่หญิสาวคนเดียวกันกับที่เขาเคยรู้จักในช่วงหนึ่งถึงปีสองของเขาอีกต่อไปแล้ว เธอคือคนที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

เขายังบอกกับตัวเองเช่นกันว่าด้วยอำนาจและความมั่งคั่งทั้งหมดที่เขามีในตอนนี้ มันจะเป็นเรื่องง่าย ๆ สำหรับเขาที่จะแก้เผ็ดพี่น้องสองคนนี้ เขารู้ว่าถ้าเขาอยากจะสอนบทเรียนให้นาตาชาก่อนหน้านี้ เขาก็อาจจะแค่สั่งให้คนทำให้เธอพิการคาที่ไปซะก็ได้

เจอรัลด์รู้เป็นอย่างดีว่า เขาไม่จำเป็นต้องระงับอารมณ์ หรือแม้แต่จะทำตัวสุภาพกับซาเวียอีกต่อไป

แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาพยายามจะโหดร้ายกับเธอ เขาก็แค่ไม่สามารถทำมันได้ จิตใจของเขาจะล่องลอยกลับไปยังช่วงเวลาที่พวกเขาทั้งคู่ยังคงคบกันอยู่ ท้ายที่สุดแล้ว ซาเวียก็ไม่ได้เกลียดเขาเลยในตอนนั้น แม้ว่าเขาจะยากจนมากก็ตาม

เมื่อซาเวียเห็นเจอรัลด์ เธอเพียงยิ้มเยาะก่อนจะมองไปทางอื่น โดยการนำของวอลเลซ เธอค่อย ๆ เดินไปยังที่นั่งหลัก

“ทำไมพวกคุณทุกคนถึงดูเหมือนจะตกอยู่ในความงงงวยกันล่ะ? ที่นั่งของคุณคือ ตรงนั้น! โอ้ และแน่นอน ถ้าคุณต้องการจะนั่งที่นั่นละก็ คุณคลอฟอร์ด มันก็ไม่เหมือนกับว่าผมจะสามารถห้ามคุณได้นะครับ! ฮ่าฮ่า!” วอลเลซพูดเยาะเย้ย ขณะที่เขามองไปที่เจอรัลด์พร้อมกับชี้ไปยังที่นั่งที่ถัดจากที่นั่งหลัก

ขณะที่มันคงจะเป็นเกียรติอย่างยิ่งสำหรับคนอื่นที่จะสามารถนั่งที่ตรงนั่นได้ก็ตาม แต่ข้อเสนอของวอลเลซกลับมีความหมายที่แตกต่างไปสำหรับเจอรัลด์

เห็นได้ชัดเจนว่าวอลเลซไม่เห็นเจอรัลด์เป็นบุคคลสำคัญอีกต่อไป นี่จึงทำให้ทุกคนที่มาที่นี่กับเจอรัลด์อยากที่จะออกโรงกันมาก

นักธุรกิจที่มั่งคั่ง และบุคคลที่มีชื่อเสียงคนอื่น ๆ เพียงยิ้มเยาะ ขณะที่พวกเขาเฝ้าดูฉากที่เผยออกมา

เจอรัลด์ก็ไม่ใช่คนโง่ ตอนนี้มันชัดเจนแล้วว่าทำไมทุกอย่างเกิดขึ้นในแบบที่พวกมันได้เกิดขึ้นในวันนี้กัน

คนมากมายที่อยู่ที่นั่นเลือกที่จะต่อต้านเขาอย่างชัดเจน เลือกที่จะหาที่หลบภัยอยู่ภายใต้ตระกูลหลงแทน

ในที่สุด ผู้คนที่ได้ทักทายเขากันอย่างอบอุ่น และด้วยความเคารพก่อนหน้านี้ก็เป็นเพียงการจัดฉากขึ้นมาสำหรับช่างเวลานี้สินะ!

ในขณะนั้น ทั้งซาเวียและยูนัสก็ได้นั่งลงตรงที่นั่งของพวกเขากันแล้ว ซาเวียยิ้มอยู่ตลอดเวลา ขณะที่เธอจ้องไปที่เจอรัลด์ เมื่อจับคู่สีหน้าบนใบหน้าของเธอพร้อมกับการมองในสายตาของเธอ มันดูเหมือนราวกับว่า เธอกำลังถามอยู่ว่ามันรู้สึกดีไหมที่กำลังถูกทำให้อับอายขายหน้า

“ระวังไว้ให้ดีแล้วกัน วอลเลซ ควินเนนส์!” โยเอลกล่าวอย่างฉุนเฉียว เขาโกรธมากจนหน้าของเขากลายเป็นซีดเซียว เขาเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้อยู่ทุกเมื่อ

อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์หยุดเขาไว้ เขาไม่ต้องการจะจัดการกับเรื่องของวันนี้อย่างหุนหันพลันแล่นมากเกินไป แต่แทนที่ เขากลับเริ่มเดินไปยังโต๊ะด้านข้าง

“พัฟ! คุณยังคิดที่จะตีผมอยู่อีกเหรอ? คนบางคนช่างหน้าด้านขนาดนี้เลยนะ!” วอลเลซพูดเยาะเย้ย

อย่างไรก็ตาม คน ๆ นี้ก็หน้าด้านมากจริง ๆ

เมื่อมองไปทางเจอรัลด์ เขาก็กล่าวขึ้นมา “มาทางนี้ครับ คุณคลอฟอร์ด! ผมจะพาคุณไปเอง!”

เมื่อพวกเขามาถึงโต๊ะด้านข้าง เจอรัลด์ก็กำลังจะนั่งก่อนที่วอลเลซจะตะโกนขึ้นมา “โอ้ ขออภัยด้วยครับคุณคลอฟอร์ด! ที่นั่งตรงนั้นถูกจับจองไว้ให้นักธุรกิจที่มั่งคั่งอีกคน! คุณไม่สามารถนั่งที่นั่นได้!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น นักธุรกิจที่มั่งคั่งบางคนก็ถึงกับระเบิดหัวเราะกันออกมา

เจอรัลด์เพียงสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะย้ายไปนั่งยังเก้าอี้ที่ถัดจากที่นั่งตัวนั้น แต่อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทันได้นั่ง วอลเลซก็กล่าวขึ้นมา “ขอโทษครับ คุณคลอฟอร์ด! ที่นั่งตัวนั้นก็สำหรับนักธุรกิจอีกคน!”

จากนั้นเจอรัลด์ก็ถลึงตามองวอลเลซด้วยสีหน้าดุร้ายก่อนจะย้ายไปยังอีกที่นั่งต่อไป

“โอ้ ขอโทษครับคุณคลอฟอร์ด แต่”

ประโยคของวอลเลซถูกตัดให้สั้นลง

เจอรัลด์เพิ่งตบหน้าเขาไปอย่างแรง เขาออกแรงอย่างมากในการตบนั้นจนเจอรัลด์สามารถรู้สึกได้ถึงความรู้สึกแผดไหม้บนฝ่ามือของเขาได้เลย

วอลเลซกุมแก้มที่บอบช้ำของเขาขณะที่เขานั่งอยู่บนพื้น นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าเจอรัลด์ได้ตบเขาไปแรงมากแค่ไหน ตามปกติแล้ว เสียงตบนั้นก็ได้ดึงดูดความสนใจของทุกคนเอาไว้

“คุณ…คุณกล้าตบผมเหรอ?