มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 847

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นครู่หนึ่ง เจอรัลด์ก็ลงเอยด้วยการตบหัวของเบเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นมา “ฉันจะเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังในอนาคตแล้วกัน ไม่ว่าจะยังไง พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเธอ! ฉันจะเตรียมบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เธอ ดังนั้นก็คาดหวังที่จะรู้สึกประหลาดใจอย่างน่ายินดี เมื่อเธอได้รับของขวัญของฉันเถอะ!”

“ฮะ? ของขวัญอะไรเหรอ?” เบถาม ขณะที่เธอแลบลิ้นออกมาอย่างขี้เล่น

“มันจะไม่เป็นเซอร์ไพรส์ถ้าฉันบอกคำตอบเธอตอนนี้ใช่ไหม? แค่รอให้ถึงวันพรุ่งนี้แล้วกัน” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ก่อนจะกลับไปห้องของเขา

แม้เขากำลังยิ้มขณะที่เขาจากไป แต่เบก็รู้สึกได้ว่าเจอรัลด์เหงาหงอยอย่างแท้จริงอย่างไร นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอสังเกตเห็นมันเหมือนกัน

แม้ลูกพี่ลูกน้องของเธอมักจะทำตัวเหมือนเป็นพี่ชายที่เอาใจใส่อยู่เสมอ แต่เธอก็บอกได้เลยว่าเขามีเรื่องหนักใจบางอย่างอยู่ในใจของเขาตลอดมา เขาไม่เคยดูเหมือนมีความสุขอย่างแท้จริงเลย

เบคาดคิดว่ามันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและพี่สะใภ้ที่เป็นไปได้ของเธอ อย่างไรซะเนื่องจากเขาปฏิเสธที่จะคุยกับเธอ เบจึงไม่ได้ถามเขาต่อไปด้วยความเคารพ

การเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา ตามปกติเบจึงรู้สึกอยากจะช่วยเหลือเขา และเธอรู้ว่าวิธีที่ง่ายที่สุด และอาจเป็นทางเดียวเท่านั้น ที่เธอจะช่วยในสถานการณ์เช่นนี้ได้ก็คือเบี่ยงเบนความสนใจของเขาไปจากความหดหู่ของเขาซะ

ปัญหาก็คือว่าเจอรัลด์ไม่ได้มีคนมากมายที่เขาสามารถจะไปสนุกด้วยได้ในยานเคน หรืออย่างน้อยนั่นก็คือสิ่งที่เธอคาดเดา

ขณะที่เฟืองในหัวของเบเริ่มหมุน เวลาก็ผ่านไปและวันเกิดของเธอก็มาถึงในท้ายที่สุด

แม้เดิมทีเธอวางแผนที่จะจองร้านอาหารในเช้าตรู่ของวันนั้น แต่เธอก็ได้รับการแจ้งเตือนจากตระกูลของเธอก่อนที่เธอจะทันได้โทรออกด้วยซ้ำ

เห็นได้ชัดว่าตระกูลของเธอจะจัดงานเลี้ยงเพื่อฉลองการดำเนินการของโครงการทั้งหลาย ผู้นำของตระกูลทุกคนได้รับเชิญให้เข้าร่วม ท้ายที่สุดแล้ว ก็เป็นเวลานานแล้วตั้งแต่งานเลี้ยงเฉลิมฉลองที่เกี่ยวกับการลงนามสัญญาเช่นนี้ ถูกจัดขึ้น

จากสิ่งที่เบสามารถจำได้ ครั้งสุดท้ายที่จัดงานเลี้ยงคล้าย ๆ กันนี้ก็ถูกจัดขึ้นประมาณสิบสองปีก่อนแล้ว นี่จึงบ่งบอกได้ว่างานเลี้ยงคราวนี้จะเป็นงานที่ยิ่งใหญ่เป็นพิเศษ มันยิ่งใหญ่มาก ความจริงแล้วงานเลี้ยงวันเกิดแปดสิบปีของท่านผู้หญิงเยลแมนก็อาจจะไม่ใกล้เคียงพอที่จะทัดเทียมกันได้ด้วยซ้ำ

เนื่องจากตระกูลเยลแมนได้เชิญทุกคนที่พวกเขาสามารถคิดได้ เบจึงไม่กล้าที่จะคิดขอตัวเลยด้วยซ้ำ เช่นนั้นทั้งเธอและแคทเธอรีนจึงจากไปยังสถานที่จัดงานกันอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเธอพร้อม

ในฐานะหนึ่งในสองคนหลักที่รับผิดชอบโครงการ เบจึงต้องยืนอยู่ตรงประตูกับยูรา เพื่อกล่าวทักทายแขกทั้งหลาย

“ยินดีด้วยนะครับที่ได้รับโครงการทั้งหมดเหล่านี้มา คุณเยลแมน!”

ท่านผู้หญิงเยลแมนไม่อาจยั้งตัวเองจากการดุว่าเธอได้ ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็เป็นคนที่ใส่ใจกับชื่อเสียงและความมีเกียรติของเธอมาก

“คุณย่าอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ แต่วันนี้เป็นวันเกิดของเบ! แน่นอนเธอจะไม่มีความสุขเพราะเธออยู่ที่นี่เพื่อต้อนรับแขกแทนที่จะได้ฉลองมัน!” ยูราอธิบาย

“โอ้? วันนี้เป็นวันเกิดเธอเหรอ? ช่างเป็นสถานการณ์ที่น่าสงสารจริง ๆ! เธอกำลังรู้สึกเป็นภาระที่จะต้องจัดการกับงานของตระกูลทั้ง ๆ ที่เป็นวันพิเศษของเธอ ใช่ไหม?” โรสกล่าวขึ้นมาฉับพลัน ขณะที่เธอเข้าร่วมบทสนทนา

“ไม่ใช่ค่ะ!” เบปฏิเสธทันที

เมื่อได้ยินสิ่งที่โรสกล่าว ท่านผู้หญิงเยลแมนจึงขมวดคิ้ว

“ไม่ว่าจะอย่างไร เธอและยูราก็ยังต้องยืนอยู่ที่นี่ เพราะเธอทั้งคู่รับผิดชอบในโครงการทั้งหลาย แต่อย่างไรก็ตาม ดูวิธีที่เขานำเสนอตัวเองสิ จากนั้นก็เปรียบเทียบตัวเองกับเขา! ระวังมารยาทหน่อนต่อหน้าแขกทั้งหลายน่ะ! ดูเหมือนว่าสิ่งที่ป้าของเธอพูดจะถูกนะ เธออ้างว่าเธอขาดประสบการณ์กับการเป็นผู้นำ และแม้ว่าย่าคิดว่าเธอจะสามารถปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว แต่ย่าผิดเอง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถจัดการกับโอกาสเช่นนี้ได้อย่างแท้จริง”

“เธอไม่ต้องต้อนรับแขกอีกต่อไปแล้ว! เข้าไปด้านในเถอะและดูว่ามีอะไรอื่นที่ต้องช่วยเหลืออีกหรือไม่!” ท่านผู้หญิงเยลแมนกล่าวอย่างเคร่งขรึม