มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 867

“ช่างหรูหราจริง ๆ!” ผู้หญิงอีกคนกล่าวเสริมด้วยความประหลาดใจ

ด้วยความสงสัยว่าผู้อิทธิพลแบบไหนกันที่ขับรถที่ดูราคาแพงขนาดนี้ได้ มาริลินและคนอื่น ๆ จึงเลือกที่จะรออยู่ใกล้ประตูเพื่อดูว่าใครจะลงมา

พวกเธอสองสามคนยังนำกระจกกะทัดรัดของพวกเธอออกมาด้วยซ้ำ และเริ่มแต่งหน้ากัน! อย่าลืมว่า ถ้าคนที่ลงมาจากรถคือทายาทหนุ่มที่ร่ำรวย ใครจะบอกได้บ้างว่าพวกเขาจะไม่ลงเอยด้วยการตกหลุมรักกับพวกเธอคนใดคนหนึ่ง? ฮ่าฮ่า!

สุดท้ายแล้ว บอดี้การ์ดที่สวมชุดสูทสีดำกลุ่มหนึ่งก็ลงมาจากรถกัน ก่อนที่ในที่สุดจะเปิดประตูรถที่ดูราคาแพงมากที่สุดคันนั้น ที่ก้าวลงมาคือทายาทร่ำรวยที่ดูค่อนข้างคุ้นเคย…

“…เฮ้ นั่น…นั่นไม่ใช่เจอรัลด์หรอกหรือ?” มาริลินถาม รู้สึกมึนงงกับสิ่งที่เธอกำลังเห็น

“กีย่า นั่นคือ…นั่นคือเจอรัลด์ ไม่ใช่หรือไง?” มาริลินกล่าวซ้ำ ขณะที่เธอเริ่มกระโดดอย่างตื่นเต้นอยู่กับที่

กีย่าตอบรับโดยการพยักหน้า ก่อนที่จะพูด “ใช่!”

“ให้ตายเถอะ! เจอรัลด์… เมื่อคิดว่าจริง ๆ แล้วเขามีทีมรถ… เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่…?”

อาการตกใจของเธอได้รับการยืนยันได้จากก่อนหน้านี้ มาริลินเพิ่งรู้ว่าเจอรัลด์รำ่รวยก็เท่านั้น แต่สิ่งที่เธอกำลังเห็นในตอนนี้นั้นอยู่อีกระดับหนึ่งไปเลย เธอไม่คาดคิดว่าเจอรัลด์จะมีด้านนี้กับเขาด้วย

เห็นได้ชัดว่าเจอรัลด์เองก็ไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่ากีย่า และคนอื่น ๆ กำลังแอบมองเขาอยู่

จากนั้นสาว ๆ จึงเฝ้ามองเจอรัลด์เดินนำลูกน้องของเขาเดินไปยังทางเข้าของคฤหาสน์ตระกูลหลง ซึ่งเต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉง

“ตระกูลหลงเชิญเจอรัลด์เป็นการส่วนตัว หรือมีอะไรบางอย่างหรือเปล่า?” มาริลินร้องเสียงหลงอย่างตื่นเต้น

“ไม่มีทางที่พวกเขาจะ…มีบางอย่างที่รู้สึกผิดปกติ…เร็วเข้า ไปใกล้ ๆ และดูกันเถอะ!” กีย่ากล่าว

ด้วยเหตุนั้น กีย่าจึงดึงมาริลินที่ยังคงดูงุงงงไปพร้อมกัน พวกเธอเดินเข้าไปในคฤหาสน์อย่างเงียบ ๆ เมื่อเข้ามาแล้วพวกเธอก็เห็นทั้งสองฝ่ายกำลังดูเหมือนจะเผชิญหน้าซึ่งกันและกันอยู่

“คุณคือเจอรัลด์ ใช่ไหม? จากสิ่งที่ผมนึกขึ้นมาได้ ครอบครัวของผมไม่ได้เชิญคุณมาที่นี่หนิ!” คนเหล่านั้นจากตระกูลหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร

“ฮึ่ม! คุณช่างใจกล้าแค่ไหนที่มาที่นี่! บอกมาซะ! คุณเชน หลง อยู่ที่ไหน? และคุณยูนัสก็เหมือนกัน! คุณลักพาตัวพวกเขาทั้งคู่ไปใช่ไหม?” หลงอีกคนที่อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะอย่างเย็นชาให้เจอรัลด์กับคนของเขาตะโกนขึ้นมา

“ตอนนี้ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องหยาบคาย พวกนายทุกคนพูดแบบนั้นโดยไม่มีหลักฐานใด ๆ ได้ยังไงกัน? ถ้าเกิดคุณคลอฟอร์ดไม่ได้เกี่ยวข้องเลยล่ะ?” นายท่านหลงกล่าว ขณะที่เขาทำการปรากฏตัว โดยส่งสัญญาณให้สมาชิกครอบครัวของเขายอมจำนนกัน

จากนั้นเขาก็มองไปที่เจอรัลด์ด้วยรอยยิ้มกระด้างบนใบหน้าของเขา ก่อนจะพูดขึ้นมา “นั่นไม่ถูกต้องหรือครับ คุณคลอฟอร์ด?”

‘นี่คือข้อตกลงที่ได้รับการลงนามโดยนายน้อยคนแรกของตระกูลหลง เชน เขาได้ทำให้ตระกูลคลอฟอร์ดต้องขุ่นเคืองใจเป็นอย่างยิ่ง และจึงได้ตัดสินใจที่จะชดเชยให้กับตระกูลคลอฟอร์ด ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลหลงที่อยู่ภายใต้การจัดการของเขาตอนนี้จะเป็นของตระกูลคลอฟอร์ดอย่างเป็นทางการ’

หลังจากการอ่านข้อตกลง นายท่านหลงรู้สึกได้ว่าริมฝีปากของเขากำลังกระตุกอย่างรวดเร็วมาก จนมันเริ่มเจ็บขึ้นมา

เชนเป็นผู้รับผิดชอบอย่างน้อยหนึ่งในสามของทรัพย์สินของตระกูล

“นี่…เห็นได้ชัดว่าเป็นการขู่กรรโชก!” นายท่านหลงตะโกนขึ้นมา

“เดี๋ยวนะครับ ผมยังไม่เสร็จ สัญญานั้นอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะจัดการทุกอย่างได้” เจอรัลด์ตอบกลับอย่างใจเย็น

“ไม่พองั้นเหรอ?”

“แน่นอนสิครับ ท้ายที่สุดแล้ว เชนก็ยังคงจำเป็นต้องจ่ายค่าชดเชยหนึ่งหมื่นห้าพันหมื่นล้านดอลลาร์!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น สมาชิกตระกูลหลงมากมายจึงเริ่มมองกันอย่างทำอะไรไม่ถูก คนอื่นหลายคน รวมถึงนายท่านหลงเอง เพียงจ้องไปที่เจอรัลด์อย่างโกรธแค้นกัน

“ตอนนี้ก็พาเขาเข้ามาได้!” เจอรัลด์สั่ง ขณะที่บอดี้การ์ดสองสามคนอุ้มกระสอบถุงหนึ่งเข้ามาในห้องและโยนมันลงกับพื้น