มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 877

“ตู้ม!”

เสียงของการระเบิดรุนแรงสะเทือนไปทั้งเมือง

มีกลุ่มควันตรงที่เกิดเหตุและซากสลักหักพังไปทั่วทุกที่

ไฟจากกองไฟทำให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนสว่างสไว

รถหลายคันระเบิดในเวลาเดียวกัน และเริ่มเกิดกองไฟขนาดใหญ่ภายในไม่กี่วินาทีต่อมา

“คุณคลอฟอร์ด คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เดรกปกป้องเจอรัลด์ ขณะที่พวกเขากลิ้งลงไปตามที่ลาดเอียงเล็ก ๆ

เดรกและไทสันพาเจอรัลด์ไปกับพวกเขา ในขณะที่พวกเขากระโดดออกจากรถระหว่างที่รถชนกันเมื่อครู่นี้

ใครก็ตามที่ตามหลังพวกเขามาบ้าคลั่งไปแล้ว

“ผมไม่เป็นไร คิดว่านะ!”

เจอรัลด์ส่ายหัวของเขา และเขารู้สึกราวกับว่าท้องฟ้ากำลังหมุนอยู่

“พวกมันยังคงไล่ตามเรามาอยู่!” ไทสันตะโกนพูดออกมาในคราวนี้

บอดี้การ์ดมากมายที่แต่งกายในชุดดำกวัดแกว่งอาวุธ ในขณะที่พวกเขารีบลงมาตามททางลาดเอียงเล็กจากถนนหลัก

“ยังคงมีพวกมันเหลืออยู่สิบหกคน พี่ชาย มาจัดการพวกมันคนละแปดคนกันเถอะ คุณคลอฟอร์ด เริ่มวิ่งไปทางเหนือจากตำแหน่งของเรา! คุณไลล์รอคุณอยู่ที่นั่นแล้วใต้เนินเขาในทางเหนือ คุณสามารถทิ้งทุกอย่างที่นี่ให้เราจัดการได้!”

แซคก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน!

เจอรัลด์รู้สึกสะเทือนใจ

ในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้เช่นกันว่าเขาจะสร้างปัญหาให้เดรกและไทสันมากขึ้นเท่านั้น ถ้าเขายังคงเกาะติดอยู่กับพวกเขา

เช่นนั้นเขาจึงไม่เสียเวลาในการบอกลา แต่แทนที่เขาส่งสัญญาณให้พวกเขาด้วยการพยักหน้าอย่างเดียว ก่อนจะวิ่งไปทางเหนือ

นับตั้งแต่ฟินน์เลย์สอนเทคนิคการหายใจง่าย ๆ บางอย่างให้เขาและการต่อสู้ห้าท่านั้น ร่างกายของเจอรัลด์ก็กลายเป็นแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิม

เจอรัลด์หมดเรี่ยวแรงและกำลังทั้งหมดของเขา ขณะที่เขาวิ่งไปทางเหนืออย่างสิ้นหวัง

“ฉันเกือบจะถึงที่นั่นแล้ว!”

เจอรัลด์กัดฟันขณะที่เขาเตือนตัวเอง

อย่างไรก็ตาม ยิ่งเขาวิ่งมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งมืดมากขึ้นเท่านั้น ณ จุดหนึ่ง ทุกอย่างตรงหน้าเขาก็กลายเป็นดำมืดสนิท

เจอรัลด์พูดด้วยความประหลาดใจ

ซาเวียเดินตรงมาหาเจอรัลด์พร้อมกับเอามือกอดอกไว้

“ฮึ่ม! เจอรัลด์ นายคงไม่มีวันคาดคิดว่าจะตกมาอยู่ในมือของฉัน ใช่ไหม?” ซาเวียถามอย่างเย็นชา

“ไม่ ฉันไม่คิดเลย” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มขบขันแกมเหน็บแนมบนใบหน้าของเขา

“เจอรัลด์ โอ้นายช่างน่าทึ่งเสียจริงกับการเป็นนายน้อยของตระกูลคลอฟอร์ด นายรู้บ้างไหมว่ามีคนอิจฉานายมากแค่ไหน? แค่คำเดียวจากนาย ตระกูลหลงก็จะถูกกวาดล้างซะเรียบ ช่างน่าประหลาดใจอะไรอย่างงี้ที่เห็นใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่าสมเพชของนายที่นี่!” ซาเวียกล่าว

“เนื่องจากฉันก็อยู่ที่นี่แล้ว ทำไมเธอไม่แค่พาฉันกลับไปที่บ้านของเธอล่ะ ดังนั้นเธอก็จะสามารถได้รับความไว้วางใจที่จับฉันได้ไง? ไม่มีความจำเป็นที่เธอต้องเสียเวลา โดยการพูดเรื่องทั้งหมดนั่น สุดท้ายแล้วโอกาสก็มาถึงแล้ว เพื่อที่เธอจะได้แก้แค้น!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยการหัวเราะอย่างขมขื่น

แปะ!

ซาเวียยกมือของเธอขึ้นมาและตบหน้าเจอรัลด์

“นายกำลังบอกให้ฉันหุบปากไปงั้นเหรอ? ฟังนะ ฉันจะพูดต่อไปเมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันอยากจะพูด! ฉันคือคนที่ตัดสินใจในที่นี้! เจอรัลด์ นายรู้ไหมว่าฉันเฝ้ารอช่วงเวลานี้มานานแค่ไหน? ฉันรอวันนี้มานานแสนนานที่นายจะมายืนก้มหัวอยู่ตรงหน้าฉัน!”

แปะ!

ซาเวียตบหน้าเจอรัลด์อีกครั้งโดยใช้หลังมือของเธอ