มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 879

เจ็ดวันต่อมา

ณ ไซต์งานก่อสร้างในเขตปกครองขนาดเล็กทั่วไปในจังหวัดซอลฟอร์ด

“ถึงเวลาการจ่ายค่าจ้างแล้ว! นายได้ยี่สิบสามดอลลาร์ เก็บไว้ให้ดีล่ะ!”

“นายสิบสี่ดอลลาร์!”

หัวหน้าคนงานที่มีน้ำหนักมากเกินไป และมีหน้าท้องที่อ้วนกลมสมบูรณ์กำลังมอบค่าจ้างรายวันให้ชายหญิงสองสามคนที่อยู่ในช่วงวัยห้าสิบปีของพวกเขา

ในหมู่พวกเขามีชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่แตกต่างอย่างเห็นได้ชัดเจน

คนอื่น ๆ ได้รับยี่สิบสามดอลลาร์เป็นเงินค่าจ้างรายวันของพวกเขา

อย่าไรก็ตามเมื่อถึงคิวของชายหนุ่มคนนั้น เขาได้รับเพียงสิบสี่ดอลลาร์เท่านั้น

หัวหน้าคนงานถ่มนำ้ลายใส่นิ้วของเขา ขณะที่เขานับเงินสดเพื่อให้มั่นใจว่าจำนวนเงินนั้นถูกต้อง

“เดี๋ยวนะ พวกเราตกลงในเรื่องนี้ก่อนที่จะมาที่นี่แล้วไม่ใช่เหรอ? คุณไม่ต้องจ่ายให้ผมยี่สิบสามดอลลาร์ต่อวัน แต่พวกเราจะจ่ายสิบหกดอลลาร์ต่อวันแทนไม่ใช่หรือไง?” ชายหนุ่มคนนั้นถาม

“ให้ตาย! นายลืมอาหารที่นายกินไปเมื่อบ่ายนี้แล้วเหรอ!? สองดอลลาร์นั้นถูกหักออกไปเพราะอาหารนายไง!”

“แต่มื้อเที่ยงที่พวกเราเพิ่งทานไปก็แค่ขนมปังกรอบสองชิ้นเองนะ และคุณจะหักสองดอลลาร์จากผมเลยเหรอ!?”

“แม่งเอ้ย! ฉันเพียงให้งานนายทำก็เพราะฉันคิดว่านายดูเหมือนเป็นคนหนุ่มที่จริงใจและสุภาพ ฉันจะให้นายสิบสี่ดอลลาร์เท่านั้น ก็แล้วแต่นายนะว่านายต้องการจะรับมันไปหรือไม่ นายไม่สามารถทำอะไรได้อยู่แล้ว แม้ว่าฉันไม่จ่ายให้นายแม้แต่เซ็นต์เดียวก็ตาม!”

ขณะนั้นเอง

“ฮะ? ทำไมคนงานคนนั้นถึงดูคุ้นมากขนาดนี้ล่ะ?”

มีคู่รักคู่หนึ่งที่จับมือกันมาพร้อมกับคนอื่น ๆ หลายคนขณะที่พวกเขาเดินผ่านบริเวณนี้

“คุ้น ๆ งั้นเหรอ? ราเคล มีบางอย่างผิดปกติกับสายตาของเธอหรือเปล่า? เธอรู้จักคนงานแบบนี้ด้วยเหรอ?”

ผู้ชายที่แต่งตัวอย่างมั่งคั่งถามอย่างดูถูก

“ไม่ค่ะ! ไม่ เขาดูคุ้นมากจริง ๆ เขาเป็นคู่หูที่แสนดีของแฟนเก่าที่ล้มละลายของฉัน เขาเคยเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากในอดีต ไม่ผิดพลาดแน่! เป็นเขา!”

“เธอจริงจังหรือเปล่า?” ผู้ชายคนนั้นถาม

หญิงสาวเดินไปหาคนงานคนนั้น

“เจอรัลด์ เป็นนายจริง ๆ ด้วย!”

หญิงสาวจำได้ว่าชายหนุ่มคนนี้คือใครในทันที

มีร่องรอยของความเยาะเย้ยและเย้ยหยันบนใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น

ถูกต้อง ชายหนุ่มคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจอรัลด์

ในคืนนั้นเมื่อเจ็ดวันก่อน ซาเวียตัดสินใจที่จะปล่อยเขาไป หลังจากแซครับเขาไปแล้ว เขาก็เผชิญกับภัยอันตรายมากมายมาตลอดทาง แต่ในที่สุดเขาก็มาถึงจังหวัดซอลฟอร์ด

แสดงให้เห็นถึงวิกฤตระลอกคลื่นอย่างสมบูรณ์แบบ

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันไม่คาดคิดว่าจะบังเอิญพบนายที่นี่จริง ๆ โอ้ ทำไมล่ะ? ฉันได้ยินมาว่าบริษัทที่นายร่วมทำกับเจ้าอ้วนนั่นพังลงไปแล้วหนิ ฉันได้ข่าวมาว่าเขาทำงานเป็นไกด์ทัวร์เล็ก ๆ ที่น่าสมเพชอยู่ตอนนี้ ฮ่าฮ่า! ดูนายสิ! นายยิ่งเลวร้ายกว่าเมื่อเทียบกับเขา! เมื่อคิดว่านายทำงานในไซต์งานก่อสร้างที่ครอบครัวของสามีฉันเป็นเจ้าของน่ะ!”

ราเคลหัวเราะพร้อมกับเอามือป้องปาก

“โอ้! คุณบราวน์ คุณราเคล คุณรู้จักชายหนุ่มคนนี้เหรอครับ?”

หัวหน้าคนงานโค้งตัวลงขณะที่เขาถามอย่างเคารพ

“นี่ไม่เกี่ยวกับคุณ! หลีกไป!” ราเคลตอบกลับอย่างเย็นชา

หัวหน้าคนงานรีบร้อนปลีกตัวออกไป

หลังจากนั้น ราเคลก็เอามือกอดอกและยิ้มเยาะ ในขณะที่เธอมองเจอรัลด์ตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ให้ตาย ฉันไม่คาดคิดจริง ๆ ที่จะเห็นนายที่นี่ นายเคยเป็นคนที่เท่มากในตอนนั้น น่าเสียดายมากที่นายลงเอยในสภาพเช่นนี้ หรือบางที นายแค่กำลังแสดงละครตบตาอยู่หรือเปล่า? นี่เป็นงานอดิเรกเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ผิดเพี้ยนของนายหรือเปล่า? เพื่อจะได้สัมผัสชีวิตเป็นคนธรรมดาที่หมดเนื้อหมดตัว?”

ราเคลถามด้วยโทนเสียงที่เป็นกังวล

ท้ายที่สุดแล้ว เจอรัลด์ก็เคยตบหน้าเธอครั้งหนึ่ง

“ถ้าเธอไม่มีอะไรอื่นที่จะพูด ฉันจะไปล่ะ”