มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 904

หลังจากเห็นเขาพยักหน้า จากนั้นมินดี้ก็พูดขึ้นมา “ไปตรวจดูแจสมินก่อนเถอะ เพราะเธอฝึกฝนอย่างมากเมื่อไม่นานมานี้ มันอาจเป็นปัญหาเดิมอีกแล้วก็ได้ ฉันจะรอนายอยู่ที่นี่คืนพรุ่งนี้ เพื่อที่เราจะได้คุยกันอีก!” มินดี้กล่าว

จากนั้นเจอรัลด์ก็พยักหน้าตกลง ขณะที่เขาเริ่มตามคนรับใช้หญิงไปที่ห้องของแจสมินพร้อมกับอุปกรณ์ทางการแพทย์ในมือ เมื่อพวกเขาไปถึงที่นั่น เจอรัลด์ได้รับการทักทายด้วยภาพของแจสมินที่สวมชุดนอนสตรี

ผมของเธอห้อยหลวม ๆ รอบไหล่ของเธอ และรูปลักษณ์ราวกับเทพธิดาของเธอก็ทำให้เจอรัลด์ถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ

“เนื่องจากนายอยู่กับผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันในช่วงเช้าเป็นส่วนใหญ่ ฉันรู้สึกว่ามันจะเป็นการไม่สุภาพที่รบกวนนาย ฉันเกรงว่าฉันสามารถขอความช่วยเหลือของนายได้ในตอนกลางคืนเท่านั้น” แจสมินกล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเธอ

“อ่า! อ่า!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาแสดงท่าทางเป็นการตอบสนอง บ่งบอกว่าเขาไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับมันเลย

เมื่อเห็นแบบนั้น แจสมินจึงนั่งลงก่อนจะพูดขึ้นมา “ขอบคุณนะ…คือ ไหล่ของฉันเจ็บปวดเป็นครั้งคราวนับตั้งแต่ที่มันได้รับบาดเจ็บในอดีต เนื่องจากการฝึกฝนของฉันรุนแรงยิ่งขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ การเจ็บปวดจึงเริ่มเกิดขึ้นบ่อยมากขึ้น และเจ็บมากขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน…”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์จึงแสดงท่าทางด้วยมือของเขาราวกับว่าเขากำลังถามเธอว่าไหล่ของเธอได้รับบาดเจ็บตั้งแต่แรกได้ยังไงกัน

“เอาเป็นว่าเพื่อนคนหนึ่งของฉันทำให้ฉันเจ็บโดยไม่ตั้งใจแล้วกัน…ย้อนกลับไปช่วงการแข่งขันเทควันโด้…ฉันประเมินเขาต่ำไป ดังนั้นเพราะความประมาทของฉัน ฉันจึงถูกเหวี่ยงออกนอกสนามแข่ง! ในกระบวนการล้มลงนั้น ไหล่ซ้ายของฉันได้รับผลเสียมากมาย…นับตั้งแต่วันนั้นมา ความเจ็บปวดก็ไม่เคยหายไปจริง ๆ” แจสมินอธิบาย

เจอรัลด์นวดไหล่ซ้ายของเธอเบา ๆ ในขณะนั้น และหลังจากได้ยินคำอธิบายทั้งหมดของเธอ เขาก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา

‘คนที่ก่อให้เกิดอาการบาดเจ็บนี้…เป็นฉันเอง ใช่ไหม? เมื่อคิดว่าเธอมีความเจ็บปวดเช่นนี้บนไหล่ของเธอตลอดเวลามานี้… ตอนนี้เธอก็กำลังขอให้ฉันรักษาเธอ ฉันยังไม่มั่นใจเลยด้วยซ้ำว่ามันเป็นความประสงค์ของพระเจ้าอีกต่อไป…’

หลังจากการตรวจสั้น ๆ เจอรัลด์จึงยกนิ้วโป้งให้เธอก่อนจะเลียนแบบท่าทางของการถือเข็ม โดยพื้นฐานแล้ว เขากำลังพูดว่าหลังจากเขาทำการฝังเข็มให้เธอสองสามครั้ง เธอก็น่าจะรู้สึกดีเหมือนใหม่

“อย่างงั้นเหรอ? ขอบคุณนะ คุณผู้ชาย! ในขณะที่พวกเราดำเนินการอยู่ ฉันขอไม่เรียกนายว่าคุณผู้ชายได้ไหม? สำหรับเหตุผลน่าอายบางอย่าง ฉันรู้สึกค่อนข้างไม่สบายใจที่พูดมัน…ฉันขอเรียกนายว่าแซนเดอร์สันได้ไหม?” แจสมินกล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเธอ

เมื่อเห็นเขาพยักหน้า จากนั้นแจสมินจึงถามขึ้นมา “นายมักจะอยู่เคียงข้างผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันเสมอใช่ไหม? นายไม่เคยเบื่อเลยเหรอ? เมื่อฉันเห็นนายบนยอร์คนอร์ท เมาน์เทนในเช้าวันนั้น ดูเหมือนว่านายไม่ได้มีเพื่อนมากนักเหมือนกัน ท้ายที่สุดแล้ว นอกเหนือจากมินดี้ที่ร่าเริง จริง ๆ แล้วก็มีผู้คนไม่มากที่ใช้เวลาพูดคุยกับนาย การคาดเดาของฉันถูกต้องไหม?”