moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 3

ตอนที่ 3 แม่บ้านส่วนตัว

จักรชัยมองบัตรในมือ เพียงครู่เดียวก็เคลิบเคลิ้มอยู่บ้าง

กี่สิบล้าน สำหรับเขาเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วก็เป็นแค่นิทานที่น่ามหัศจรรย์เรื่องหนึ่งจริงๆ

ในหัวนึกถึงพ่อแม่ที่ลำบากของตนเองอย่างไม่รู้สึกตัว สภาพที่ทำงานหนักทั้งวันทั้งคืนเพื่อความเป็นอยู่และค่าเล่าเรียนของเขา อยากจะเอ่ยปากอย่างอดไม่ได้

“ถ้าตอนแรกตามหาลูกได้เร็วกว่านี้สักหน่อย ก็คงไม่ทำให้ลูกได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างนี้!”

เมื่อครู่จักรชัยอยากจะบอกว่าเขาไม่ต้องการเงินนี้ แต่ยศพลเอ่ยปากออกมาเสียก่อน จึงทำให้เขาต้องกลืนคำที่อยากจะพูดลงไป

ได้ยินคำพูดของยศพล เขาก็รู้แล้วว่าเงินก้อนนี้ไม่เพียงแต่เป็นปัญหาของตัวเลข แต่ถ้าไม่รับเงินก้อนนี้ ก็เหมือนกับไม่ยอมรับพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด

แต่ถ้ารับเงินก้อนนี้แล้ว ก็เหมือนกับละทิ้งพ่อแม่ที่เลี้ยงดูและอบรมสั่งสอนตนเองมา จักรชัยลังเลแล้ว

“ผมไม่โทษพวกคุณ อันที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจนี่ครับ!”

จักรชัยเพียงพูดอย่างนี้ เพื่อปลอบใจทั้งสามคนตรงหน้า

“จักรชัย แม่ไม่รู้ว่าวันที่ผ่านมาลูกผ่านมันมาได้อย่างไร แต่ต่อไป พ่อกับแม่จะไม่ให้ลูกได้รับความไม่เป็นธรรมแม้แต่นิดเดียว อย่าถือโทษโกรธเคืองที่พวกเราเจอลูกช้าเกินไปเลยนะ”

อันที่จริงเขาอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆอย่างนั้น แทบจะไม่ติดต่อกับโลกภายนอกเลย ถ้าคราวนี้ไม่ใช่เพราะออกโทรทัศน์อย่างกะทันหัน บางทีอาจจะนานกว่านี้ถึงจะตามหาเจอ

พวกเขายอมรับพ่อแม่บุญธรรมของจักรชัย นอกจากเพราะบุญคุณที่พวกเขาเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนมา ในเวลาเดียวกันก็ไม่อยากให้จักรชัยที่เพิ่งจะกลับมาอยู่ข้างกายไม่ยอมรับพวกเธอเพราะความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่บุญธรรมหรอก

ในที่สุดธีรพลที่ยืนอยู่ข้างๆก็เอ่ยปากออกมา

“จักรชัย นายเป็นน้องชายของฉัน ระหว่างพวกเราเป็นความสัมพันธ์ทางสายเลือด ไม่ว่าจะอย่างไร ก็ปฏิเสธไม่ได้”

พูดๆอยู่ ก็เอาบัตรที่จักรชัยเตรียมจะส่งคืนดันเข้าไปอีกครั้ง

ได้ยินหมอที่เพิ่งจะเข้ามายืนกล่าวขอโทษตนเองอยู่ตรงนี้ จักรชัยก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ มีเงินนี่ทำอะไรก็ได้จริงๆ

นึกถึงแฟนของตนเอง แต่ก่อนแม้ว่าจะมีท่าทีอวดดีต่อหน้าเขา แต่ถึงอย่างไรก็ยังเดินมาด้วยกันตลอดทาง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าครั้งนี้ แค่พูดถึงเรื่องเงินก็เหมือนกับเปลี่ยนไปเป็นอีกคนแล้วอย่างนั้น

จักรชัยเม้มปาก: “บัตรพนักงานของฉัน......”

ยังพูดไม่ทันจบ หมอคนนี้ก็รีบส่งบัตรพนักงานมาให้เขาด้วยสองมือ

จักรชัยไม่ได้พูดอะไร ยินยอมให้หมอให้น้ำเกลือที่ก่อนหน้านี้ยังให้ไม่เสร็จอีกครั้ง ขณะที่เขากำลังเก็บบัตรพนักงานไว้ในกระเป๋า ตอนที่เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ตรงหน้าก็เปลี่ยนเป็นหญิงสาวที่สวมเสื้อยืดสีขาวคนหนึ่ง

แค่มองไปเห็นดวงตาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาวคู่นั้นก็ทำให้เขาสนใจเป็นพิเศษ ดั้งจมูกที่จิ้มลิ้มปรากฏออกมาอย่างสวยงาม ริมฝีปากชมพูละเอียดอ่อนเผยอออกเล็กน้อย ราวกับเป็นภาพวาดที่มีชีวิตชีวา

รูปร่างที่มีส่วนเว้าส่วนโค้ง ทำให้เด่นชัดมากขึ้นในเสื้อยืดรัดรูปดึงดูดใจคนมากเป็นพิเศษ

“สวัสดีค่ะ คุณชาย ฉันน้ำทิพย์เป็นแม่บ้านส่วนตัวของคุณค่ะ ดูแลชีวิตประจำวันของคุณ ต้องการอะไรบอกฉันได้ทันทีเลยนะคะ”