moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 75

บทที่ 75 หลงทาง

ไม่ใช่หลงทางแล้วเหรอเนี่ย ?

มันก็ไม่ถูกนี่นา ตอนที่ตัวเองออกจากบ้านก็ได้บอกพ่อแม่บุญธรรมไปแล้วนี่ ดังนั้นไม่น่าจะเป็นแบบนี้

เมื่อในใจของจักรชัยนึกถึงตรงนี้ จึงกระวนกระวายอยู่บ้าง

ดังนั้นเมื่อรับสายแล้ว เขาจึงรีบถามขึ้นอย่างตื่นตระหนก

“พ่อครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอ ?”

“จักรชัย เมื่อกี้ตอนที่ฉันกับแม่ของคุณกินอาหารเสร็จก็พากันออกมาเดินเล่น แต่พอดีว่าตอนกลับ พวกเขาไม่ให้พวกเราเข้าไปแล้ว มีการบอกว่าเป็นไปไม่ได้ที่ฉันกับแม่ของคุณจะได้มาอยู่ในคฤหาสน์แบบนี้”

ก็คือพวกตาหมามองคนต่ำนั่นเอง

“เปลี่ยนหมาเฝ้าประตูแล้วเหรอ”

ในเมื่อคนอื่นมาดูถูกตัวเอง ถ้าอย่างนั้นตัวเองก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้ว

“ว่าใครเป็นหมาเฝ้าประตู ?”

ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ไม่คุ้นเคยเสียงหนึ่งส่งออกมาอย่างดุดัน

“จักรชัย ตอนนี้ฉันเปิดลำโพงอยู่นะ”

คำพูดที่จนปัญญาของพ่อใหญ่ส่งออกมา เขาเองก็นึกไม่ถึงเลยว่าคำพูดของจักรชัยมันจะแสบหนูขนาดนี้ ในตอนนี้ก็เลยอับอายอยู่บ้าง

“อ้าว เปิดลำโพงก็เปิดลำโพงไปสิ”

สำหรับเรื่องที่ด่าคนว่าเป็นหมาเฝ้าประตูนี้ จักรชัยก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำผิดอะไร

ดังนั้นเขาจึงได้เอ่ยปากพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่สบายๆ เช่นเดิม

“มาว่าพ่อแม่ของฉันไม่สามารถมาอยู่ในคฤหาสน์นี้ได้ ไอ้สารเลวนี้มันก็คือไอ้ตาหมามองคนต่ำ ฉันพูดไม่ผิดหรอก ไอ้หมาเฝ้าประตู”

“แก......”

ตรงจักรชัยนั้นกำลังพูดอย่างสบายใจ

ส่วนตรงพวกพ่อใหญ่สองคนนี้เห็นยามโกรธมาก จึงไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไร

“จักรชัย ฟังพ่อนะ พูดดีๆ หน่อย”

ในที่สุดพ่อใหญ่ก็เป็นคนเอ่ยปากเกลี้ยกล่อม จักรชัยถึงสามารถเก็บอารมณ์โมโหที่จะด่าคนเอาไว้ได้

“นั่นใครน่ะ ยามใช่ไหม ?”

เขาได้เอ่ยปากถาม เมื่อมั่นใจแล้ว จักรชัยจึงได้เอ่ยปากพูดไปลอยๆ

“คุณก็ไม่ใช่คนแรกที่ดูถูกพวกเราหรอก”

“หึ”

ขณะที่ยามกำลังโกรธ จักรชัยจึงเอาเรื่องที่ซื้อคฤหาสน์ในอดีตมาเล่าให้เขาฟัง

จากนั้นจึงได้พูดจาดีๆ

“ลุงยาม ตอนนี้ผมมีเรื่องสำคัญต้องจัดการ ขอรบกวน......”

“ไม่ได้ ผมมีหน้าที่ ประทานโทษนะครับ อย่าทำให้ผมต้องลำบากใจเลย”

ในความเป็นจริง จักรชัยก็รู้เป็นอย่างดีแล้ว

ยามคนนี้ก็แค่พูดให้น่าฟังเท่านั้น ความเป็นจริงคิดอย่างไรใครๆ ต่างก็รู้ดี

จากเรื่องที่ตัวเองด่าคนไปเมื่อกี้ ไม่ว่าอย่างไรวันนี้เขาอาจจะไม่ผ่อนผันให้กับตัวเองแน่ๆ

แต่ว่าจักรชัยก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไร

แต่ถ้าคุณไม่ผ่อนผันให้ก็อย่าคิดว่าจะรอดพ้นจากการลงโทษของฉันก็แล้วกัน

“พ่อครับ รอผมสักครู่นะ ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย”

เมื่อต้องเผชิญกับคนที่ไร้เหตุผล ทางเลือกที่ดีที่สุดคือลงมือทำ

แต่เมื่อจักรชัยนึกถึงงานเลี้ยงตรงนี้ก็ปวดหัวแล้ว

หลังจากวางสายไปแล้ว เขาก็ยืนอยู่ตรงนั้นชั่วครู่ จนกระทั่งธีรพลมาหาตัวเอง

“ว่าไงน้องชาย เกิดอะไรขึ้นเหรอ ? ทำเหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว”

ธีรพลเอ่ยปากพูดหนึ่งประโยคนี้ แล้วเอามือไปจับไล่ของจักรชัยจากด้านหลัง

น่าเสียดายที่จักรชัยกำลังหงุดหงิดอยู่ จึงไม่อยากจะไปสนใจเขา

“อย่ามายุ่งกับผม”

สะบัดไหล่และปฏิเสธมือของธีรพล

“แหนะ นิสัยใจคอของคุณนี่จริงๆ เลย จะให้ฉันเรียกคุณว่าอะไรดีเนี่ย ?”

ธีรพลทนไม่ได้จึงถอนหายใจ จากนั้นตรงไปด้านหน้าของจักรชัยแล้วเอ่ยปากพูด

“มีเรื่องอะไรคุณก็บอกผม อย่าทำแบบนี้สิ”

“ถึงพูดกับคุณไปมันก็แก้ปัญหาไม่ได้หรอก”

จักรชัยเบะปากแล้วเจตนาทำท่าทางดูถูกคน

“งานเลี้ยงวันนี้พวกเราก็ตั้งใจจัดเพื่อคุณ แล้วยังมีนักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่มามากมายขนาดนี้ คุณนี่......”

ธีรพลสังเกตได้ว่าสีหน้าของจักรชัยดูไม่ค่อยดี จึงเข้าใจว่าเขาต้องเข้าใจตัวเองผิดไปแล้วแน่ๆ

“น้องชาย คุณเข้าใจฉันผิดแล้ว พี่ก็แค่คิดว่าแม้คุณรีบขนาดไหนก็ควรจะไปทักทายคนอื่นก่อนไหม ?”

เมื่อคำพูดของธีรพลจบไป จักรชัยก็รู้สึกดีมากขึ้น

“พี่ชายครับ ผมเข้าใจแล้วครับ”

“อืม งั้นคุณก็ปรับอารมณ์ก่อนแล้วค่อยตามมานะ”

ธีรพลไม่ได้รู้จักจักรชัยดีพอ ดังนั้นเขากลัวว่าหากพูดมากไปจะยิ่งผิดพลาดมากไปด้วย

โดยเฉพาะเมื่อกี้ แค่ธีรพลนึกถึงก็รู้สึกกลัวแล้ว

เอาล่ะ รีบหนีก่อนดีกว่า

อย่างไรก็ตาม ตัวเองก็พูดไปซะขนาดนั้นแล้ว จักรชัยก็น่าจะเข้าใจ

หลังจากธีรพลจากไปได้ไม่นาน จักรชัยก็ปรากฏตัวอยู่ในสถานที่จัดงานอีกครั้ง

เมื่อเขาเพิ่งมาถึงตรงนั้นก็รีบโค้งคำนับให้กับทุกคนอีกครั้งพร้อมกับขอโทษขออภัย

“ทุกท่านครับ ขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงานเลี้ยงของผมในวันนี้ แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ผมมีเรื่องด่วนพอดี จึงต้องขอลาไปก่อนครับ”

หลังจากจักรชัยพูดคำที่ควรจะพูดจบในรวดเดียวก็พร้อมจะก้าวลงไปทันที

“น้องชาย เดี๋ยวก่อน”

ในช่วงเวลาสำคัญ ธีรพลก็เอ่ยปากพูดขึ้น

จักรชัยมองไปยังทิศทางที่เขากำลังพูดด้วยสีหน้าสงสัย

สิ่งที่ตัวเองควรจะพูดก็ได้พูดไปแล้ว ทำไมถึงยังไม่ให้ตัวเองไปอีกเนี่ย

“อะแฮ่ม”

เมื่อเผชิญกับความสงสัยของจักรชัย ธีรพลจึงกระแอมไปสองสามครั้งอย่างจนปัญญา แล้วพูดกับทุกคนว่า

“ทุกท่านครับ ผมแน่ใจว่าทุกคนคงทราบดีว่างานเลี้ยงในวะนนี้จัดขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่น้องชายของผม”

“และนี่ เขาก็คือน้องชายของผมเอง แล้วก็เป็นคนของตระกูลหัสบดินทร์ด้วย ชื่อ จักริน”

จักริน ?

มุมปากของจักรชัยกระตุกขึ้นอย่างหมดหนทาง