My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 107

ตอนที่ 107

พอเห็นฝนสิริร้องไห้ เธอก็พูดว่า “พี่สะใภ้ อย่าร้องไห้เลยนะคะ มีเรื่องอะไรก็ค่อยๆคุยกันดีกว่าค่ะ”

“เฮ้อ ก็เรื่องก็ปาณีไงล่ะ” ฝนสิริถอนหายใจ

ตมิสาพูดว่า “ปาณีเป็นอะไรล่ะ? ผลการเรียนของเธอก็ดีมาตลอดเลยไม่ใช่หรอ?”

ผลการเรียนของปาณี ไม่ได้ถือว่าดีที่สุดในโรงเรียนมัธยมชญตว์ แต่เมื่อก่อนตอนเรียนประถมและมัธยมต้นที่เมืองชลธีนั้น ผลการเรียนก็ดีมาตลอด ไม่เคยคลาดจากที่ 1 เลย เพราะฉะนั้นญาติของเธอจึงรู้เรื่องนี้

ฝนสิริพูดว่า “ใช่สิ! เธอก็ดีมาตลอด แต่ว่าตอนนี้...... เธอไม่เชื่อฟังฉันแล้ว จะแต่งงานให้ได้”

ตมิสาขมวดคิ้ว “แบบนี้ได้ยังไงกัน? อายุเธอน้อยขนาดนั้น ต้องเรียนให้สูงๆสิ”

เธอกับฝนสิริไม่เหมือนกัน รู้สึกว่าเด็กผู้หญิงเรียนหนังสือนั้นสำคัญมาก

“ใช่สิ! เธออายุยังน้อย เพราะฉะนั้นยังไม่รู้เรื่อง นี่ก็โทษเธอไม่ได้ หลักๆแล้วก็เป็นเพราะว่าครอบครัวผู้ชายคนนั้นน่าเกลียดมาก เห็นว่าปาณีของเราหลอกง่าย จึงหลอกเธอไป! เธอลองคิดดูนะ ถ้าหากเป็นผู้ชายปกติก็ช่างเถอะ แต่ผู้ชายคนนั้นดันต้องนั่งรถเข็น และยังเป็นคนพิการอีก เธอลองคิดดู ถ้าหากหลอกปาณีของเราไปจริง แล้วจะทำยังไง?” ฝนสิริโยนความผิดทุกอย่างไปให้คนอื่น เธอไม่พูดถึงเรื่องที่ตัวเองไม่ให้ปาณีเรียนต่อและเรื่องที่จะจับปาณีแต่งงาน

“เกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน?” ตมิสาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ลักพาตัวผู้หญิงผิดกฎหมายนะ ปาณีอายุยังไม่ครบ 20 ใช่ไหม!”

“ใช่สิ ดังนั้นฉันเลยมาหาเธอไง เธอลองดูว่าจะช่วยฉันคิดหาวิธีได้ไหม?” หาที่พึ่งให้ตัวเองซะก่อน เธออยากรู้เหมือนกันว่าบ้านวิสิทธิ์เวชจะเอาอะไรมาสู้กับเธอ!

ยังดื้อดึงที่จะสู่ขอลูกสาวของเธออีกไหม?

เธอจะทำให้ครอบครัวนี้ตกอับจนไม่มีที่ให้ร้องไห้เลย!

“เดี๋ยวรอพี่ชวิศกลับมาก่อนแล้วฉันช่วยถามให้” คิดถึงเรื่องที่มีคนอยากจะหลอกหลานสาวเธอ ตมิสาก็รู้สึกโกรธมากเหมือนกัน “พี่รู้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นชื่ออะไร?”

“นามสกุลวิสิทธิ์เวช ชื่อธามนิธิ”

เธอได้ยินไวยาตย์เรียกคุณธามนิธิ เมื่อวานตอนทานข้าวกับคนในบ้านวิสิทธิ์เวช พวกเขาก็เรียกชื่อธามนิธิออกมาเหมือนกัน