My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 109

ตอนที่ 109

พอมอบเรื่องนี้ให้ทนายความจัดการต่อ ไวยาตย์ก็เดินออกมาเลย

รออยู่ข้างนอกประมาณห้านาที ทนายความก็ถูกฝนสิริไล่ออกมา มือของเธอยังถือไม้กวาดไว้ “ไสหัวไป! คิดจะมาขู่ฉันหรอ นึกว่าฉันกลัวรึไง?”

ทนายความมองไวยาตย์แวบหนึ่ง ส่ายหัวอย่างจนปัญญาว่า “พูดกับเขาแล้ว เขาก็ไม่รู้เรื่อง”

ไวยาตย์มองไปยังฝนสิริที่ไล่ทนายความออกมาอย่างรุนแรง เป็นผู้หญิงที่ไม่มีความรู้เลยจริงๆ “เคยพูดก็พอแล้วครับ เรากลับกันก่อนเถอะครับ!”

เพราะถึงยังไงเขาก็ทำตามหน้าที่

ไวยาตย์เพิ่งจะออกไป ฝนสิริก็โทรหาตมิสาทันที “ตมิสา วันนี้คนของบ้านนั้นมาอีกแล้ว ยังมีคนที่ชื่อไวยาตย์อีก ยังหาทนายความมาขู่ฉันด้วย บอกว่าถ้าฉันไม่เอาทะเบียนบ้านของปาณีให้ เขาก็จะฟ้องฉัน นี่มันทำเกินไปแล้วนะ ไม่กลัวกฎหมายบ้านเมืองเลยรึไง เธอต้องช่วยพี่นะ!”

ตมิสาที่เพิ่งจะยืนยันตัวตนของธามนิธิกับพี่ชวิศมา “......”

เมื่อกี้เธอก็กำลังจะโทรหาฝนสิริอยู่พอดี พี่ชวิศเพิ่งกลับมาวันนี้ เธอจึงถามคำถามนี้ไป ผลลัพธ์ที่ได้คือ พี่ชวิศพูดว่าไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะไม่เคยเจอธามนิธิ รู้เพียงแต่ว่าข้างกายเขามีผู้ช่วยที่ชื่อว่าไวยาตย์......

ตอนนี้ได้ยินฝนสิริพูดถึงไวยาตย์ ก็สามารถยืนยันตัวตนของเขาได้ทันที

แล้วได้ยินมาอีกว่าฝนสิริไล่เขาออกไปจากบ้าน ก็ยิ่งไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

ตมิสาพูดในสายว่า “พี่ พี่ให้ฉันจัดการเรื่องนี้ ฉันเองก็จัดการไม่ได้นะ!”

“นี่...... นี่มันอะไรกัน” ฝนสิริไม่เข้าใจ

ในสายตาของเธอ ครอบครัวของตมิสามีฐานะหน้าตาทางสังคมดีที่สุดแล้ว

เธอจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ ถ้าอย่างนั้น..... จะทำยังไงดี?

“พี่รู้ไหมว่าธามนิธิเป็นใคร? พี่รู้ไหมว่าครอบครัวของเขาทำอะไร?”

“ไม่รู้” ฝนสิริจะรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง?

ตมิสาพูดว่า “พี่รู้จักพื้นที่วิลล่าแถวเมืองชลธีของพวกพี่ใช่ไหม?”

คงไม่ได้เป็นเพราะว่าเมื่อกี้ยังด่าไม่พอ ตอนนี้จะมาหาเรื่องอีกหรอกนะ?

ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริงๆ ไวยาตย์จะไม่เกรงใจเธอแล้วเหมือนกัน

ก็เพียงแต่สงสารปาณีเท่านั้นที่มีแม่แบบนี้

กลับเห็นฝนสิริทำหน้าตาเอาอกเอาใจ “คือว่า...... เมื่อครู่ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันเข้าใจผิดไปเอง คุณจะเอาทะเบียนบ้านของปาณีไม่ใช่หรอคะ? ฉันไปเอาให้คุณเดี๋ยวนี้เลย พอใช้เสร็จคุณค่อยให้คนอื่นส่งกลับมาก็พอ! หรือว่าให้ฉันเข้าไปเอาในเมืองก็ได้นะคะ”

ไวยาตย์ขมวดคิ้ว เมื่อกี้เพิ่งไล่พวกเขาออกมา ไม่ว่าพูดอะไรฝนสิริก็ไม่ยอมตกลง จู่ๆทำไมเกรงใจขึ้นมาล่ะ?

นี่มันหมายความว่าอะไรกัน?

ไวยาตย์อดไม่ได้ที่จะหันไปมองทนายความที่ยืนอยู่ข้างๆ ทนายความก็ทำหน้างงเช่นกัน

ฝนสิริเห็นไวยาตย์ยืนอยู่ จึงพูดว่า “รอก่อนนะคะ ฉันเข้าไปเอาทะเบียนบ้านให้”