My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 218

ตอนที่ 218

ก็เปรียบเสมือนการสอบเข้าวิทยาลัย ปกติผลการเรียนของเธอดีมาก แต่เนื่องจากตื่นเต้น จึงทำข้อสอบได้ไม่ดีเท่าที่ควร คนอื่นไม่มีทางที่จะให้โอกาสเธอสอบใหม่แน่นอน

และสำหรับติรยา แม้จะได้คะแนนสูงสุด แต่ง่า เขาไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเอง กลัวว่าจะแพ้ให้คนอื่น จนกลายเป็นสภาพเช่นนี้ ไม่มีใครใส่ร้ายเธอทั้งนั้น

ปาณียิ้ม “จริงๆๆแล้วหนูยังอิจฉาเขาเลย”

“อิจฉาอะไร?”

“เขามีความสามารถหลากหลายตั้งแต่เด็ก เต้นรำก็ได้ เล่นเปียโนก็เก่ง เรื่องพวกนี้หนูไม่เป็นเลย” ฐานะครอบครัวของเธอ จนถึงตอนนี้ก็ยังไมดี พ่อแม่สามารถทำให้เธอกับนภันต์กินอิ่ม สวมเสื้ออุ่นสบาย ได้เรียนหนังสือ ก็ถือว่าไม่ง่ายแล้ว

ไม่มีเวลามาสนใจฝึกฝนความสามารถด้านอื่นให้พวกเขาหรอก.......

บนโลกนี้มีเด็กอย่างเธอมากมาย

และก็เป็นแบบนี้ ตอนปาณีอยู่ต่อหน้าติรยา เธอถึงรู้สึกว่าตัวเองอยู่เหนือกว่า ทนไม่ได้ที่จะเห็นปาณีดีกว่าเธอ ไม่ว่าจะด้านไหนก็ตาม

ธามนิธิพูดว่า “สิ่งที่เขาเป็น คนอื่นก็เป็นหมด แต่สิ่งที่เธอมี ไม่ใช่ว่าจะมีทุกคน”

ปาณีเงยหน้า มองไปยังธามนิธิ “ที่คุณพูดหมายถึงตัวเองหรอคะ?”

เธอมี คนอื่นไม่มี งั้นก็คงคุณอาน่ะสิ

“......” ธามนิธิมองเธออย่างจนปัญญา นับถือในความคิดของเธอจริงๆ

และสิ่งที่ธามนิธิพูด แน่นอนว่าหมายถึงเธอกล้าหาญมากกว่าคนอื่น มีจิตใจที่กล้าเผชิญกับสิ่งใหม่ๆ

เธอไต่มาจากข้างล่าง จึงไม่กลัวการพ่ายแพ้ ดังนั้น เธอจึงพยายามมากกว่าใครๆ และเธอก็กล้าหาญมาก กล้าที่จะทำทุกสิ่งที่ตัวเองอยากทำ

แต่สำหรับติรยาที่เกิดมาก็มีพร้อมทุกอย่าง กลับต้องมากลัวตัวเองจะสูญเสียอยู่ตลอดเวลา

วันชาติจีนหยุด 7 วัน

จันวิภากับนพรุจ ชัยพรและฐิตพรก็ออกไปเที่ยวด้วยกัน

เวทัสที่ติดเกมจึงไม่ได้ไปด้วย ประเด็นคือ ถึงไปก็เป็น ก ข ค ของพ่อแม่อยู่ดี อาจจะถูกพ่อเธออบรมสั่งสอนได้ทุกที่ทุกเวลา

ติรยาอารมณ์ไม่ค่อยดี แล้วยังขายหน้าที่มหาลัยอีก ก็ออกไปผ่อนคลายข้างนอก

เทียบกับการออกไปท่องเที่ยวนอกบ้านอย่างพวกเขาแล้ว วันหยุดของปาณีถูกจัดตารางไว้ด้วยการ : ทำงาน ทำงาน ทำงาน

เนื่องจากขาของธามนิธิเคลื่อนตัวไม่สะดวก ดังนั้นจึงพักผ่อนอยู่ที่บ้าน ไม่ได้ออกไปไหน

ไวยาตย์เข็นเขาออกมาจากห้องทำงานไปยังห้องอาหารเพื่อทานขาวเที่ยง และไม่เห็นวี่แววของปาณีแต่อย่างใด

ทำให้ธามนิธิขมวดคิ้ว “เธอล่ะ?”

ไวยาตย์ตอบว่า “เธอไปทำงานครับ ไปทำงานกับเพื่อนของเธอที่ร้านกาแฟ”

วันหยุดยาววันชาติจีน เมืองชยุตในฐานะเมืองท่องเที่ยว ผู้คนจับจ่ายใช้สอยเยอะมาก ทำงานในเวลานี้จะได้เงินเยอะกว่าปกติ

ธามนิธิขมวดคิ้ว ปาณีแค่อยู่เป็นเพื่อนเขาในวันพฤหัสบดีแค่วันเดียว สองสามวันนี้ไม่เจอตัวเลย เค้ารู้สึกว่าตัวเองถูกมองข้ามอย่างไงไม่รู้

ไวยาตย์มองไปยังธามนิธิ รู้สึกไม่เข้าใจ “คุณธามนิธิทำไมไม่ให้เงินเธอเลยล่ะครับ ทำไมถึงให้เธอออกไปทำงานข้างนอกล่ะ?”

ปาณีออกไปทำงาน ได้ 200 หยวนต่อวันก็รู้สึกว่าตัวเองรวยแล้ว

เธอสามารถใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติ มั่งคั่งและร่ำรวยได้ รับผิดชอบในการอยู่ข้างธามนิธิไปวันๆก็พอ ธามนิธิให้ค่าขนมเธอสักหน่อย ก็ไม่มีทางน้อยไปกว่าที่เธอทำงานแน่นอน

ธามนิธิพูดว่า “เธอมีอิสรภาพ”

เธอเป็นตัวของเธอเอง ไม่ใช่สินของของเขาแต่อย่างใด

แม้ปาณีจะไม่พอใจในสภาพปัจจุบันของเธอ อยากเปลี่ยนแปลงชีวิตเธอตลอดเวลา แต่ว่า เป้าหมายของเธอนั้น ไม่มีทางที่จะใช้ผู้ชายเป็นทางผ่านเพื่อบรรลุวัตถุประสงค์แน่นอน

เธอขาดเงินขนาดนั้น แม้แต่ครั้งแรกที่เธอไปบ้านวิสิทธิ์เวช พ่อแม่ของธามนิธิให้อั่งเปากับเธอ เธอก็ยังคงเก็บมันไว้อย่างดี ไม่เคยนำเงินส่วนนั้นมาช็อปปิ้งหรือซื้อเสื้อผ้าอะไรเลย