My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 262

ตอนที่262

แล้วจะยังกล้าไปซีเรียสกับเรื่องอดีตของเธอและเวทัสได้ยังไง?

ติรยามองจันวิภาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ผ่านไปสักพักก็ยังไม่ได้พูดอะไร

จันวิภา “อายุเธอก็เท่ากับลูกรักของฉัน เด็กผู้หญิงคนหนึ่งก็ควรทำแบบเด็กผู้หญิงวันๆอย่าคิดจะทำแต่แผนชั่วๆเพราะมันก็ไม่มีผลดีต่อเธอ ปาณีก็แต่งเข้ามาในบ้านวิสิทธิ์เวชแล้วพวกเราก็จะไม่มีทางให้ใครมารังแกเธอได้ฉะนั้นหวังว่าเธอคงรู้ตัวดี”

จันวิภาพูดจบก็เดินออกไปเลย

เหลือติรยาไว้ในห้องคนเดียวเธอกำหมัดแน่นน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้

เธอไม่คิดว่าสุดท้ายปาณีจะหาคนที่พึ่งพาได้ขนาดนี้ไม่ว่าตัวเองจะทำยังไงก็ทำร้ายปาณีไม่ได้อยู่ดี

จันวิภาออกมาจากห้องก็เห็นเวทัสยืนอยู่หน้าประตูราวกับว่าไม่ไว้ใจเรื่องของติรยา

เธอเห็นจันวิภา “แม่ครับ”

จันวิภาเดินไปแล้วมองลูกชายตัวเองก่อนหน้านี้เขาไม่รู้เรื่องระหว่างปาณีและเวทัสทำอะไรหลายอย่างที่ทำให้เวทัสอึดอัด

เธอพูดกับเวทัสอย่างอ่อนโยน “ถ้าลูกเหนื่อยก็กลับไปพักก่อนก็ได้นะ”

เวทัส “ติรยสเป็นยังไงบ้างครับ”

“ไม่เป็นไร ฉันไปทักทายเธอสักหน่อย” คนก็ชอบเอาหน้าตัวเองไว้อยู่แล้วเธอเองก็พูดชัดเจนพอแล้วหวังว่าติรยาควรรู้ขอบเขตตัวเอง

ได้ยินคุณแม่พูดแบบนี้เวทัสค่อยไว้ใจหน่อย

คุณน้ากับปาณีจะแต่งงานเธอก็เสียใจ

แต่ถ้างานแต่งงานวันนี้มีอะไรผิดพลาดขึ้นมาเธอก็คงจะไม่ดีใจ

ยังดีที่ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น

จันวิภาพูดกับเวทัส “ฉันไปดูน้าชายเธอก่อน เธอกลับไปก่อนเลย”

ถ้าเป็นปกติเธอคงจะเรียกเวทัสไปด้วยแต่พอเธอรู้ความจริงก็ไม่ทำอะไรเกินเรื่องอีก

จันวิภาเดินมาถึงหน้าห้องพึ่งจะผลักประตูยังไม่ทันเห็นปาณีและธามนิธิก็ได้ยินเสียงของทั้งสองคนดังออกมาจากข้างใน

เสียงต่ำๆของธามนิธิ “เป็นยังไง? สบายขึ้นหรือยัง?”

“เจ็บนิดหน่อย เบาหน่อยสิ……”

“ไม่เป็นไรหรอกทนอีกหน่อย”

อยู่ๆก็ปาณีก็ตะโกน “อ่า……มันเจ็บมากจริงๆ”

“……” ฟังถึงตรงนี้จันวิภาก็เบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ถึงแม้วันนี้เป็นวันแต่งงานของทั้งสองคนแต่มาทำในห้องแบบนี้มันไม่โอเว่อร์ไปหรือไง!

ฟังไม่ลงไปอีกแล้วเธอเลยรีบถอยออกมาแล้วปิดประตู

วินาทีต่อมาก็ยิ้มขึ้มางั้นก็หมายความว่าร่างกายของธามนิธิแข็งแรงดี?

ได้อยู่ๆราวกับว่าเธอไปเห็นเด็กคนหนึ่งเรียกตัวเองว่าคุณป้า

“คุณหนูจันวิภาครับ” ไวยาตย์เดินมาก็เห็นจันวิภายืนอยู่หน้าประตูอย่างแปลกๆ “ทำไมคุณไม่เข่าไปครับ?”

“ฉันพึ่งเข้าไปเอง” จันวิภาว่าจะไปทำธุระก่อนแล้วเดียวค่อยมา

ไวยาตย์มองจันวิภาแบบแปลกๆก็ไม่ได้สนใจเลยจะเปิดประตูเข้าไปหาธามนิธิอยู่ๆก็โดนจันวิภาเรียก “ไวยาตย์”

“ครับคุณจันวิภา?” ไวยาตย์หยุดเดินแล้วมองจันวิภาอย่างไม่เข้าใจ

จันวิภาเดินมาแล้วลากแขนเธอดึงไป “ฉันมีเรื่องให้เธอช่วยหน่อย”

กว่าสองคนนี้จะยอมทำเรื่องนี้ถ้าให้ไวยาตย์เข้าไปตอนนี้เดียวก็ไปสร้างความเดือดร้อนอีก?

ในห้อง ปาณีนอนราบบนโซฟา ธามนิธิช่วยเธอนวดที่เอวอยู่ “ดีขึ้นหรือยัง?”

ปาณียืนขึ้นมาแล้วลองขยับดู “เหมือนดีขึ้นนิดนึงแต่ก็ยังเจ็บอยู่แต่ทนได้อยู่”