My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 293

ตอนที่ 293

ปาณีรีบลุกขึ้น เข็นรถเข็นของธามนิธิออกไปจากห้องทำงาน

พอกลับไปถึงห้องนอน นึกถึงปฏิกิริยาของเวทัสเมื่อครู่ ปาณีสงสัยว่าเขาถูกผีเข้าสิงเป็นอย่างมาก

ปาณีถามว่า “เวทัสอยากทำอะไรกันแน่?”

ธามนิธิตอบว่า “คงว่างเกินจนอยากโดนสั่งสอน”

เขาก็รู้สึกปวดหัวเหมือนกัน แต่ว่านี่เป็นหลานชายแท้ๆของเขา! และเป็นเขาเองที่ตามใจเวทัสมาตั้งแต่เด็กจนโต

ปาณีคุยกับธามนิธิไปด้วย แล้วก็เกินเข้าห้องน้ำไปด้วย พบว่าผ้าปูถูกน้าลำมุงเก็บไปแล้ว ไม่รู้จะพูดอะไรก็เลยไม่ได้สนใจต่อ

หลังจากที่เธอเดินออกมา ก็พูดกับธามนิธิว่า “วันนี้เป็นวันทำงาน คุณอาไม่ไปทำงานหรอคะ?”

แม้ว่าปาณีจะลาป่วย แต่ว่าธามนิธิคงไม่ได้ลาป่วยด้วยใช่ไหม?

ธามนิธิมองไปยังปาณี “เธอกินยาหรือยัง?”

“ยาลดไข้หรอคะ?” ปาณียื่นมือไปแตะหน้าผากตัวเอง “ไข้ลดแล้วค่ะ”

“ไปเอายามาหน่อย”

ปาณีเถียงเขาไม่ไหว จึงไปเอายามาแต่โดยดี

ยาพวกนี้กินแล้วจะทำให้ง่วงมาก บวกกับวันนี้เป็นวันพักผ่อนของเธอ ไม่มีอะไรทำ

ตอนนี้อยู่กับคุณอาด้วย และยังไม่อยากไปเปิด Weibo รับรู้เรื่องปวดหัวพวกนั้น จึงนอนเล่นอยู่บนเตียง

เห็นธามนิธิกำลังจะตามขึ้นมาบนเตียงด้วย ปาณีตัวสั่นเล็กน้อย “คือว่า...... หนูยังรู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย”

ธามนิธิอึ้งไปสักพัก มองสายตาที่ป้องกันตัวของปาณีแวบหนึ่ง รู้ทันว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก

เขานอนลงไป กอดปาณีไว้ในอ้อมแขน “นอนสิ ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ”

ปาณีได้ยินคำพูดของเขา ถึงจะรู้ว่าตัวเองคิดมากไป!

แก้มของเธอเริ่มร้อนขึ้นมา

นอนอยู่ในอ้อมแขน แม้จะสวมเสื้อผ้าก็ยังสัมผัสได้ถึงความร้อนในตัวเขา ปาณีคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่...... ภาพที่ทำให้คนคิดอายขึ้นมาดื้อๆ

ธามนิธิเป็นคนที่พูดจริงทำจริง บอกว่าจะไม่แตะต้องเธอ ก็เพียงแค่ห่มผ้าห่มนอนจริงๆ

ปาณีก็นอนแบบนี้ไปทั้งวัน รู้สึกว่าพออยู่ข้างคุณอาก็ทำให้หลับสบายมาก

ในตอนบ่าย คนขับรถรออยู่หน้าประตู ปาณีเข็นธามนิธิออกมาจากในบ้าย ตอนนี้เป็นเวลาทานข้าว แต่ว่าธามนิธิตั้งใจจะพาไปปาณีออกไปทานข้าวนอกบ้าน

สองสามวันนี้เธอเครียดมากเกินไป เขาอยากไปเธอไปปลดปล่อยสักหน่อย

ไวยาตย์ประคองธามนิธิขึ้นรถ ปาณียังไม่ทันขึ้นรถ ก็เห็นเวทัสเดินออกมา

“พวกน้าไปทานข้าวทำไมไม่พาผมไปด้วยล่ะ?”

เขายืนอยู่ข้างรถ ทำท่าทางน่าสงสาร

ปาณีหมดคำพูดกับคนๆนี้จริงๆ ไม่คิดเลยว่าเวทัสจะโผล่มาอีก

เวทัสปล่อยพลังความแอ๊บแบ๊วของตัวเองต่อไป “ผมหิวครับ”

“ไม่พาหาพวกเพื่อนๆหรอ?” ช่วงนี้เวทัสสนิทกับเพื่อนในทีมมากๆ

“แต่ว่า ผมอยากไปกับน้า ทำไมแค่อยากทานข้าวกับน้ามันยากขนาดนี้ล่ะครับ” น้ำเสียงของเวทัสเริ่มเศร้า “ผมจำได้ว่าตอนเด็ก......”

“พอละ หุบปากได้แล้ว” เห็นเขากำลงจะรื้อฟื้นความหลัง ธามนิธิจึงขัดเขาไว้ซะก่อน

เวทัสยิ้ม “ขอบคุณครับน้า”

ปาณี “......”

ในตอนกลางคืน หลังจากกลับมาบ้านหลังรับประทานอาหารเสร็จ ปาณีกำลังนวดขาให้ธามนิธิอยู่ ปกติเขาไม่ค่อยได้เคลื่อนตัวนัก และก็เดินไม่ได้นานแล้ว เธอจึงช่วยนวดให้กล้ามเนื้อเขาได้ขยับบ้าง

เวลาที่อยู่ด้วยกันของทั้งสองคนนั้น ช่างอบอุ่นมากจริงๆ ไม่มีเวทัสมาคอยกวน รู้สึกสงบไม่น้อย

ธามนิธิมองไปยังปาณีที่นั่งอยู่ตรงหน้าตัวเอง มีเส้นหลุดออกมาบิดบังแก้มของเธอไว้ เขาจึงยื่นมือออกไปเอาผมเธอทัดหู