My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 300

ตอนที่ 300

......

หลังจากอาหารเสร็จ พวกเขาก็นั่งเล่นเกมกันต่อ ปาณีกลับไปที่ห้อง เปิดคอมพิวเตอร์

พอออนไลน์ปุ๊บ ก็ได้รับข้อความจากเด็กสมาร์ท “ตายจริง นี่เธอเก่งเกินไปแล้วนะ!”

ปาณีถามว่า “ทำไมหรอ?”

“คนที่ใส่ร้ายเธอก่อนหน้านี้ ออกมาขอโทษเธอออกสื่อทั้งขบวนเลย ยังอธิบายว่าพวกเขาเข้าใจเธอผิดไป”

“......” หลังจากได้ยินในสิ่งที่เด็กสมาร์ทพูด ปาณีก็รีบเปิดเข้าไปดูใน Weibo ก็เจอประกาศของเน็ตไอดอลเหล่านั้นที่ออกมาขอโทษกันทั้งทีม

ชาวเน็ตที่คอยมารุมด่าปาณีใน Weibo ของเธอก็ไม่เจอแล้ว ตอนนี้มีเพียงชาวเน็ตที่เข้ามาปลอบใจเธอ เห็นใจเธอ :

------- ที่แท้ก็แค่เรื่องที่แต่งขึ้นมาหรอ!

------- ใช่แล้วใช่แล้ว! ตอนนี้พวกแอนตี้ในเน็ตนี่เกินไปจริงๆ พูดเรื่องปลอมให้กลายเป็นเรื่องจริงได้

ปาณีไม่คิดเลยว่าการทำงานของธีระจะมีประสิทธิภาพขนาดนี้

เขาเพิ่งรับปากเมื่อตอนกลางวัน ตอนนี้ก็เห็นผลลัพธ์ซะแล้ว

หรือว่าเขาจะเป็นขุนนางในตำนาน?

เด็กสมาร์ทส่งข้อความมาให้ปาณีต่อ “เธอมีคนหนุนหลังอยู่ใช่ไหม?”

“ฉันเซ็นสัญญากับบริษัทหนึ่ง”

“บริษัทอะไร? ทำไมสิ่งจัดการกับคนพวกนั้นได้อย่างหมดจดในชั่วพริบตาเดียว”

“......”

คำถามนี้ ปาณีก็คิดไม่ออกเหมือนกัน ครั้งต่อไปถ้าเจอธีระอีก เธอจะถามรายละเอียดสักหน่อย

......

ปาณีลุกขึ้นยืนหลังจากอัพเดท Weibo ของวันนี้จนเสร็จ เคลียร์เรื่องนี้จบ รู้สึกเหมือนตัวเบาไปเลย เธอเดินเข้าไปหาธามนิธิ

ธามนิธินั่งอยู่บนโซฟา ในมือถือโทรศัพท์ไว้ ได้ยินปาณีแบ่งปันเรื่องราววันนี้กับเธอ เขาพยักหน้ารับรู้

“คุณอา คุณทำอะไรอยู่หรอคะ?” เห็นเขาจ้องมือถืออย่างผิดปกติ ปาณีจึงเดินเข้าไปหาเขาด้วยความสงสัย

ปกติเขาไม่ชอบเล่นมือถือไม่ใช่หรอ?

ผลปรากฏว่า สิ่งที่เห็นทำให้เธอตกใจจนทำตาโต คิดไม่ถึงว่าคุณอา......กำลังเล่นเกมอยู่!

ยิ่งไปกว่านั้น เป็นเกมที่พวกเวทัสเล่นวันนี้ด้วย

ปาณีอดไม่ได้ที่จะดูเขาเล่นสักพัก ความรู้สึกของเธอไม่ผิดจริงๆ ตอนนี้เห็นเวทัสช่วยเธอในวันนี้ เขาเอาเรื่องนี้มาใส่ใจจริงๆด้วย!

......

เช้าวันต่อมา เวทัสตื่นนอนและเตรียมตัวออกไปเรียน ก็เห็นปาณีที่สวมเสื้อคลุมขนฟูสีขาวกับกางเกงยีนส์ เรียบๆง่ายๆ แต่ว่า ดูโดดเด่นมากทีเดียวเชียว

เมื่อเทียบกับเธอที่เขาเห็นเมื่อสองวันก่อน ช่างต่างกับท่าทางที่อิดโรยเหมือนดอกไม้ที่เหี่ยวแห้งนั้น

ปาณีเดินไปแล้วเห็นเวทัสมาขวางเธอไว้ ถามอย่างไม่เข้าใจว่า “นายทำอะไร?”

เวทัสมองไปยังใบหน้าที่ขาวใสนั้น “เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ฉันจะเป็นอะไรได้?” ปาณีรู้สึกแปลกใจ

“ก่อนหน้านี้เธอดูเหมือนจะไม่สบายใจมากๆ” เวทัสจ้องตาเธอ ดวงตากลมใสนั้น ทำให้เธอสวยดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น

ปาณีอึ้งไปสักพัก ไม่คิดเลยว่าทัสจะใส่ใจเรื่องนี้ด้วย

หรือว่าสองวันก่อน เธอดูแสดงอาการออกขนาดนั้นเลยหรอ?

“นายคิดมากไปแล้ว” ปาณีมองเขาอย่างเย็นชา จากนั้นก็เดินจากไป

เธอเคยชินกับการนั่งรถไฟฟ้าไปเรียนทุกวัน

เวลานี้ คนจะเยอะเป็นพิเศษ ปาณีเพิ่งจะเบียดเข้าไปในรถไฟฟ้า ก็เห็นเวทัสเดินขึ้นมาด้วย

“......” ปกติเขาจะนั่งรถหรือเรียกรถไปนี่ ยังไม่เคยเห็นเขานั่งรถไฟฟ้าเลย

ปาณีมองไปยังชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผู้ชายที่ความสูงของเธอถึงแค่บนบ่าของเขา “นายอยากตายหรอ?”

ถ้าหากให้คุณอารู้ว่าเวทัสตามเธอมา เขาจะไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตัวเองจะตายยังไง

เวทัสมองเธอแวบหนึ่ง “ที่นี่เป็นบ้านของเธอหรอ? ทำไมเธอมาได้ แล้วฉันมาไม่ได้ล่ะ?”