นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 100

ฉันรีบวิ่งขึ้นมาบนห้องเพื่อมาเอาโทรศัพท์กดโทรออกไปหาคุณเหนือ ไม่ได้จะโทรไปขอบคุณแต่จะโทรไปต่อว่าที่เขาใช้เงินมากมายซื้อของพวกนี้มา

( ชอบของที่ฉันซื้อให้หรือเปล่า )

พอฉันกดรับสายคุณเหนือก็ถามคำนี้ออกมา เขาดูจะมีความสุขไม่ได้เดือดร้อนที่เสียเงินไปมากมายมหาศาลเลยสักนิด เป็นฉันคนเดียวที่นึกเสียดาย

( ไม่ชอบค่ะ )

( ถ้าอย่างนั้นเธอชอบแบบไหน เดี๋ยวประชุมเสร็จฉันจะพาไปเลือกใหม่ )

แทนที่จะหงุดหงิดหรือโกรธที่ฉันไม่ชอบ แต่คุณเหนือกลับอารมณ์ดีแถมจะพาฉันไม่เลือกใหม่อีกต่างหาก

( รินไม่ชอบให้คุณเหนือใช้เงินฟุ่มเฟือยแบบนี้ )

( ฟุ่มเฟือยที่ไหนกัน เงินแค่ไม่กี่สิบล้าน )

( สะ สิบล้านเลยหรอคะ )

( ห้าสิบกว่าล้าน ) คุณเหนือตอบกลับมาทำให้ฉันแทบจะเป็นลมจนต้องจับขอบเตียงเพื่อพยุงตัวเอง

เขาพูดออกมาง่ายๆ คำว่าห้าสิบล้าน ไม่รู้สึกเสียดายบ้างหรือไง

( ต่อไปนี้ห้ามใช้เงินแบบนี้อีกนะคะ รินอยากให้คุณเหนือเก็บเงินไว้ )

( เดือนๆ หนึ่งบริษัทฉันได้กำไรร้อยกว่าล้าน ของพวกนั้นฉันตั้งใจอยากจะซื้อให้ แต่ถ้าเธอไม่ชอบจะเอาไปทิ้งในถังขยะฉันก็ไม่ว่าอะไร )

( อย่ามาประชดกันแบบนี้นะคะคุณเหนือ )

( ในเมื่อฉันตั้งใจจะให้แต่เธอไม่รับ จะให้ฉันเอาไปให้ใครถ้าไม่ทิ้งมันซะ )

( โตแล้วคิดได้แค่นี้เองหรอคะ )

( ฉันก็แค่อยากทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด แต่มันคงจะขัดใจเธอ )

( ริน….)

( ฉันต้องเข้าประชุม อย่าลืมเอาของพวกนั้นทิ้งก็แล้วกัน มันคงจะเกะกะสายตาเธอ )

ฉันรู้ว่าคุณเหนือกำลังตัดพ้อและน้อยใจฉันอยู่ แต่มันใช่เรื่องหรือเปล่าล่ะ ทั้งที่ตอนนี้ฉันกำลังตักเตือนว่าต่อไปอย่าฟุ่มเฟือยแบบนี้อีก ไหงถึงมานอยมาโกรธฉันได้

หลังจากที่พูดจบคุณเหนือก็ตัดสายทิ้งไปเลย เหอะ! ให้มันได้แบบนี้สิแฟนฉัน ทำไมถึงเป็นคนที่นิสัยเหมือนผู้หญิงแบบนี้นะ

ฉันรู้และเข้าใจว่าคุณเหนืออยากให้ เขาเป็นผู้ชายที่ไม่ใช่คนโรแมนติกอะไรมากนัก เวลาอยากจะให้อะไรก็เลยต้องเหมายกร้านมาเลยว่างั้น

แล้วฉันต้องง้อ ใช่มั้ยล่ะ!

ฉันกดโทรออกไปหาคุณเหนืออีกครั้ง แต่กลับไร้คนรับสาย ไม่ว่าจะโทรไปอีกกี่ครั้งคุณเหนือก็ไม่รับสายเหมือนเดิม

จากที่ฉันคิดว่าตัวเองไม่ผิดตอนนี้มันเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาแล้วนะ

#ตกเย็น

ฉันเอาพวกเครื่องเพชรและของแบรนด์เนมที่คุณเหนือซื้อให้มาใส่ไว้ในตู้ คงไม่บ้าทิ้งอย่าที่คุณเหนือบอกหรอก ของมูลค่ามากมายมหาศาลขนาดนี้น่ะ

หลังจากที่ทำอะไรเสร็จฉันมองดูนาฬิกาแล้วก็รู้สึกแปลกใจที่จนกระทั่งตอนนี้คุณเหนือก็ยังไม่กลับบ้าน จึงโทรตามเขาอีกครั้ง แต่ก็ไม่ยอมรับสาย

ฉันคิดอยู่นานว่าจะโทรถามพี่รุ้งดีหรือเปล่า ก่อนจะตัดสินใจโทรหาพี่รุ้งในที่สุด

( ว่าไงจ้ะริน )

( คุณเหนือประชุมเสร็จหรือยังคะพี่รุ้ง )

( เสร็จแล้วค่ะ เห็นบอกว่าจะออกไปดื่มกับลูกค้า คุณเหนือไม่ได้บอกรินไว้หรอจ้ะ )

( ค่ะ ขอบคุณพี่รุ้งนะคะที่บอกริน แค่นี้ก่อนนะคะ )

ฉันกดวางสายด้วยความรู้สึกที่กำลังโกรธคุณเหนือเอามากๆ เข้าใจที่เขาโกรธฉัน แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมจะไปไหนถึงไม่ยอมบอก แถมยังไม่รับสาย

ด้วยความโกรธฉันพิมพ์ข้อความไปให้คุณเหนือรัวๆ ในแชต

ฉัน: ทำไมไปไหนถึงไม่บอกคะ รินโทรหาก็ไม่รับสาย

ฉัน: ไหนบอกว่าประชุมเสร็จจะกลับบ้านไงคะ รินก็รอ ถ้าเกิดไม่โทรถามพี่รุ้งรินก็คงไม่รู้ว่าคุณเหนือไปดื่มกับลูกค้าต่อ

ฉัน: รินไม่อยากให้เรามาทะเลาะกันแบบนี้นะคะ ที่รินบอกก็เพราะว่าไม่อยากให้ฟุ่มเฟือยแค่นั้นเอง