นางบำเรอ BAD GUY นิยาย บท 5

หลังจากคุยกับหมอ ฉันก็แอบมาร้องไห้ในห้องน้ำเพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ ฉันไม่มีปัญญาหาเงินมากมายขนาดนั้นมาได้เพียงเวลาแค่ไม่กี่วันหรอก มันมากเกินไป มากเกินกว่าความสามารถของฉัน

ฉันไม่อยากต้องมาเห็นน้องสาวของตัวเองจากไปแบบนี้ เธอเพิ่งอายุสิบเก้าปี ยังต้องมีอนาคตที่สดใส ทำไมกัน ทำไมต้องเป็นน้องสาวของฉัน ทำไมความโชคร้ายถึงมาเกิดขึ้นกับเรา

30 นาทีผ่านไป…

ฉันพยายามทำตัวเองให้เป็นปกติที่สุด ล้างหน้าล้างตา จากนั้นก็เดินออกจากห้องน้ำเพื่อไปหานาลิน

ตอนนี้นาลินหลับอยู่ นอกจากใบหน้าที่ซีดเผือดแล้ว ตัวของเธอเองก็เริ่มซีด พอเห็นน้องสาวที่อยู่ในสภาพนี้น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้มันก็เริ่มจะไหลออกมาอีกครั้ง

“พี่ริน…” เสียงแหบแห้งของนาลินเอ่ยขึ้น มันเบามากซะจนฉันแทบจะไม่ได้ยิน

ฉันก้มหน้าลงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อให้น้ำตาไม่ไหลออกมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองน้องสาว

“หนูคงไม่รอดแล้วใช่มั้ยพี่ริน…” คำถามของน้องสาวทำให้ฉันถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้ ในที่สุดหยดน้ำใสๆ มันก็ไหลลงมาอาบพวงแก้มทั้งสองข้าง

“อย่าพูดแบบนี้สินาลิน เธอต้องรอด อย่าทิ้งพี่ไปไหนนะ”

“หนูรู้ว่าพี่รินทำงานหนักเพื่อหาเงินมารักษาหนู แต่คงไม่ต้องแล้วนะคะ หนูอยากให้พี่รินเก็บเงินไว้ ไม่ต้องมาจ่ายค่ารักษาของหนูแล้ว เพราะยังไงหนูก็ไม่มีทางหาย”

“หายสิ พี่จะส่งตัวเธอไปรักษาที่อังกฤษ คุณหมอแนะนำมาว่าที่นั่นมีทีมแพทย์ที่เชี่ยวชาญ”

“เราไม่มีเงินมากขนาดนั้นไม่ใช่หรอพี่ริน อย่าให้หนูต้องเป็นภาระของพี่ไปมากกว่านี้เลยนะคะ…”

“ไม่ อึก ยังไงพี่ก็ไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปแน่ๆ เรื่องค่ารักษา….”

ฉันหยุดคิด ก่อนจะนึกถึงคุณเหนือขึ้นมาได้ ขะ เขาเคยเสนอเรื่องเงินให้กับฉัน วันนี้เขาก็เพิ่งพูดขึ้นมาถึงอาการป่วยของนาลิน แปลว่าเขาต้องยินดีช่วยฉันแน่ๆ

“ไม่ต้องห่วงนะ มีคนใจดีจะจ่ายค่ารักษาให้”

“ใครหรอคะพี่ริน…”

“เดี๋ยวพี่ต้องไปคุยกับเขาก่อน พรุ่งนี้พี่จะรีบมาเยี่ยมนะ” เมื่อคิดได้แบบนั้น ฉันต้องรีบไปคุยกับคุณเหนือตอนนี้ เวลานี้เลย

“มีอะไร” เสียงทุ้มเข้มของคุณเหนือเอ่ยถามขึ้น

ฉันเม้มปากแน่นและมองผู้หญิงคนนั้น คุณเหนือก็คงจะเดาได้ว่าฉันลำบากใจ หากต้องพูดต่อหน้าคนอื่น

“พอดีฉันติดธุระ เธอออกไปก่อนแล้วกัน” คุณเหนือสั่งผู้หญิงที่นั่งคร่อมอยู่บนร่างของตัวเอง

“นี่ไล่เกรซอย่างนั้นหรอคะ”

“ผมว่าคุณฟังที่ผมสั่งรู้เรื่องนะเกรซ”

คุณเหนือกดเสียงต่ำบอกเธอ ทำให้เธอลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ แถมยังมองหน้าฉันเหมือนคนที่ไม่ถูกชะตา ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

“มีอะไรว่ามาสิ อะไรดลใจให้เธอกลับมาหาฉันที่บริษัท หื้ม ?” คุณเหนือถามในขณะที่กำลังจัดความเรียบร้อยของเสื้อผ้าตัวเองไปด้วย

ฉันกัดริมฝีปากตัวเองจนห้อเลือด “ที่คุณเหนือเสนอมา ระ เรื่องเงิน ริน รินสนใจค่ะ”