นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 29

เกือบบ่ายสองโมง กิ่งแก้วถึงกลับเข้ามาภายในบริษัทอีกครั้ง แต่ไม่ได้มาพร้อมกับเดมอน

“แพงของฝากจ้ะ”

กล้วยทอดของโปรดวางลงบนโต๊ะของพะแพง

“ขอบคุณมากค่ะพี่กิ่ง แต่แพงยังไม่หิวเลยค่ะ”

“ไม่หิวก็ต้องกินนะ นี่ท่านประธานสั่งพี่ให้ซื้อมาให้แพงเลยนะเนี่ย”

สิ่งที่ได้ยินทำให้คนฟังยิ่งน้อยใจ หล่อนผลักถุงกล้วยทอดออกไปห่างๆ

“พี่กิ่งเก็บเอาไว้กินเถอะค่ะ แพงไม่หิวจริงๆ”

“พี่ก็กินไม่ไหวเหมือนกัน ท่านประธานเลี้ยงข้าวเสียจนอิ่มแปล้เลยเนี่ย” กิ่งแก้วยกมือขึ้นลูบพุงของตัวเองที่ดันตัวเสื้อออกมามากกว่าทุกวัน

“งั้นก็ทิ้งไปเถอะค่ะ”

“ท่านประธานรู้จะโกรธเอาน่ะสิ” กิ่งแก้วไม่เห็นด้วย แต่คนที่กำลังถูกความน้อยใจครอบงำ คว้าถุงกล้วยทอดแล้วโยนใส่ถังขยะทันที ท่ามกลางความตกใจของกิ่งแก้ว

“แพง...?!”

พะแพงฝืนยิ้มให้กับกิ่งแก้ว และรีบเปลี่ยนเรื่อง “หนังสือเชิญประชุมของฝ่ายบัญชี แพงส่งให้พี่กิ่งทางอีเมลแล้วนะคะ และถ้าพี่กิ่งอยากเพิ่มเติมหัวข้อการประชุมก็แจ้งแพงได้เลยค่ะ แพงจะรีบเพิ่มให้ค่ะ”

“แพงกับท่านประธานเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหม”

คำถามที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากปากของกิ่งแก้ว ทำให้พะแพงถึงกับชะงักงัน ก่อนจะรีบปั้นหน้าปฏิเสธ

“มะ...ไม่เคยค่ะ”

“แต่พี่ว่ามันแปลกๆ นะ”

“มันไม่มีอะไรแปลกนี่คะพี่กิ่ง”

พะแพงพยายามที่จะหัวเราะกลบเกลื่อนออกมา แต่ก็ทำได้ไม่ดีนัก เพราะกิ่งแก้วยังคงสงสัยเช่นเดิม

“แปลกสิ ทั้งแพงทั้งท่านประธานเลยล่ะ”

“แพง...ไม่มีอะไรแปลกนะคะ”

“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย แพงน่ะตัวดี พี่เห็นตัวสั่นเทาเป็นเจ้าเข้าทรงเลยตอนที่ยืนต่อหน้าท่านประธานน่ะ”

“แพง...แค่ไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ”

กิ่งแก้วถอนหายใจออกมาแรงๆ กับคำแก้ตัวไม่ยอมจนมุมของพะแพง “ส่วนท่านประธานก็แปลก ไปกินข้าวกับพี่แท้ๆ ดันชวนพี่คุยแต่เรื่องของแพงตลอดเลย”

“คุย...เรื่องแพงเหรอคะ” พะแพงที่เคยหลบสายตาของกิ่งแก้วพัลวัน ตอนนี้เปลี่ยนเป็นจ้องหน้าเขม็ง

“ใช่ ถามจนพี่คอแห้งเลยล่ะ”

“แล้วพี่กิ่งไม่ได้เล่าเรื่องอะไรของแพงให้กับเขา...เอ่อ ท่านประธานฟังใช่ไหมคะ”

กิ่งแก้วหัวเราะแหะๆ ก่อนจะตอบออกมาเสียงอ่อย “บอกหมดเลยจ้ะ”

“พี่กิ่ง!” พะแพงอุทานออกมาอย่างตกใจ

“พี่ขอโทษนะ ท่านประธานถามพี่เสียจนพี่งง และก็หยุดตอบไม่ได้เลย”

พะแพงยกมือขึ้นกุมขมับของตัวเอง และก็วิตกกังวลเกี่ยวกับเรื่องของวินเซนต์เป็นที่สุด

หล่อนจะต้องซ่อนวินเซนต์ให้พ้นจากสายตาของเดมอน จะให้จอมมารร้ายรู้ไม่ได้ว่าวินเซนต์เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา เพราะหล่อนรู้ดีว่าหากเดมอนรู้ว่าเขาพลาดพลั้งมีลูกกับหล่อน เขาจะต้องแย่งชิงเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองกลับไปลาสเวกัสอย่างแน่นอน และเมื่อนั้นชีวิตของหล่อนก็จะไม่เหลืออะไรอีกเลย แม้กระทั่งลมหายใจสุดท้าย...

ร่างอรชรที่แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงอยู่แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว

“แพงจะไปไหนน่ะ” กิ่งแก้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“แพงมีเรื่องจะคุยกับท่านประธานค่ะ”

แม้คู่สนทนาจะแสดงความมึนงงออกมามากแค่ไหน แต่หล่อนก็ไม่คิดจะอยู่อธิบายใดๆ ต่อไปอีก หล่อนแทบจะวิ่งเข้าไปในห้องทำงานของเดมอนเสียให้ได้

“อยากให้เบิลอีกรอบหรือแพตตี้”

คนตัวโตระบายยิ้มหยอกเย้า และมองร่างหอบๆ ของหล่อนที่โผล่เข้ามาในห้องทำงานกว้างอย่างล้อเลียน

“ฉันมาขอลาออกค่ะ”

เขาไม่ได้มีสีหน้าตกใจเลยแม้แต่น้อย “ถ้าเธอลาออกไป แล้วจะเอาเงินที่ไหนให้ลูกไปเรียนหนังสือล่ะ”

คำว่า ‘ลูก’ ที่หลุดออกมาจากปากของเขา เรียกน้ำตาจากหล่อนได้ดีเหลือเกิน หล่อนต้องใช้แรงใจมากมายกว่าจะสามารถสะกดกลั้นหยาดน้ำแห่งความเสียใจเอาไว้แค่เพียงที่ขอบตาเท่านั้น

“ได้ข่าวว่าผัวก็ทิ้งไปแล้วไม่ใช่หรือ” กรามแกร่งของคนพูดขบกันแน่น คล้ายกับเขากำลังโมโหไม่มีผิด

พะแพงเชิดหน้าสูง มองเขาด้วยสายตาท้าทายเป็นครั้งแรก และก็คงเป็นครั้งเดียวที่จะทำได้

“ถึงผัวจะทิ้งไป แต่ฉันก็สามารถหาใหม่ได้ไม่ยากค่ะ”

“แพตตี้!”