นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 39

เบนจามินทร์รับหน้าที่ดูแลวินเซนต์หลังจากที่เขาพาลูกชายขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ เขาแยกตัวกลับมาที่ห้องพัก ก่อนจะพบว่าพะแพงนอนหลับฟุบอยู่กับโซฟาภายในห้องรับแขก

อารมณ์กรุ่นโกรธที่เกิดจากการที่เจ้าหล่อนไปทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นค่อยๆ จางลงไป เมื่อเดินเข้ามาก้มมองดวงหน้างามและเห็นคราบน้ำตาเปื้อนที่แก้มนวลทั้งสองข้าง หัวใจของเขาอ่อนยวบลงทันที ริมฝีปากกว้างเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ความลี้ลับลึกๆ ภายในหัวใจบงการให้เขาย่อตัวลงนั่งข้างๆ และใช้ริมฝีปากอบอุ่นจูบซับน้ำตาบนแก้มใสของพะแพงด้วยความอ่อนโยน

ใช่...มันอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาเคยกระทำมาก่อน

“คิดว่าน้ำตาของเธอจะทำให้ฉันโมโหน้อยลงงั้นเหรอ แพตตี้” ชายหนุ่มกระซิบแผ่วเบาชิดปากอิ่มหลังจากจูบซับน้ำตาบนแก้มนวลจนแห้งเหือด

“ฉันให้อภัยเธอง่ายๆ ไม่ได้หรอก”

เขาพึมพำ ก่อนจะก้มลงจูบปากอิ่มที่ลิ้มลองมาหลายครั้งหลายคราวแล้วว่ามันหวานล้ำแค่ไหนแผ่วเบา ค่อยๆ บดคลึงด้วยความทะนุถนอม ก่อนจะเพิ่มความหนักหน่วงขึ้นทีละนิดเมื่อแรงอารมณ์ทวีความร้อนแรงขึ้น

“อืมมมม”

เขาครางในลำคอ มือที่วางบนต้นแขนกลมกลึงกดหนักขึ้น ปากหยักสวยขยับเคลื่อนไหวด้วยจังหวะที่เร่าร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงอื้ออ้าในลำคอของคนที่กำลังหลับใหลนั่นแหละ เขาจึงได้สติและตัดใจผละออกห่าง

บ้าจริง นี่เขาถึงขนาดอดรนทนไม่ไหวจะลักหลับพะแพงเลยอย่างนั้นหรือ

เดมอนกระแทกลมหายใจออกมาอย่างสมเพชตัวเอง ตัณหาราคะที่มีต่อผู้หญิงคนนี้มันมากมายจนยากจะรับมือ เขาจะทำยังไงดี ที่จะไม่ให้ตัวเองถลำลึกมากไปกว่านี้

ชายหนุ่มเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง ก่อนจะตัดสินใจช้อนร่างอรชรของพะแพงขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน และอุ้มเจ้าหล่อนไปวางบนเตียงนอนอย่างอ่อนโยน

“ไว้ตื่นขึ้นมา ฉันค่อยคิดต้นคิดดอกกับเธอก็แล้วกัน”

เดมอนพึมพำคาดโทษไม่จริงจังนัก ดวงตาคมกริบยังคงจับจ้องมองดวงหน้างามแสนหวานของพะแพงไม่วางตา ใจหนึ่งก็อยากจะกระโจนขึ้นไปจัดการกับหล่อนบนเตียงให้คลายหิว แต่อีกใจก็สงสารอยากให้หล่อนมีเวลาพักผ่อนบ้าง

“บ้าเอ๊ย”

ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินกระแทกเท้าหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างไม่มีทางเลือก

นาฬิกาบอกเวลาเท่าไหร่หล่อนไม่อาจรู้ได้ เพราะตอนนี้รอบตัวมืดมิดมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศไม่สามารถทำให้คนขี้หนาวอย่างหล่อนเย็นยะเยือกได้ในค่ำคืนนี้ เพราะรอบกายของหล่อนมีผ้าห่มกับ...อ้อมแขนอบอุ่นของใครบางคน อ้อมกอดแสนคุ้นเคยที่หล่อนอยากอยู่ในนี้ไปชั่วชีวิต

ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นในความมืดสลัว รอยยิ้มเกลื่อนใบหน้าเมื่อความอบอุ่นจากอ้อมแขนทรงพลังของเดมอนทำให้หล่อนรู้สึกปลอดภัยเหลือเกิน แต่...

ความจริงกระแทกเข้าใส่หน้า เมื่อสมองร้องบอกว่าเขาคือจอมมารร้าย เขากำลังจะพรากลูกไปจากหล่อน

รอยยิ้มที่เกลื่อนใบหน้าจางหายไปในพริบตา สมองพยายามคิดหาหนทางที่จะหนีให้พ้นจากสถานการณ์ตอนนี้

ใช่...หล่อนต้องหนี หล่อนต้องพาวินเซนต์หนีออกไปจากที่นี่

เมื่อความคิดนี้ระเบิดขึ้นในหัว ก็ทำให้พะแพงต้องค่อยๆ ขยับตัวออกจากอ้อมแขนกำยำของเดมอนที่นอนประคองกอดหล่อนเอาไว้อย่างระมัดระวังและแผ่วเบาที่สุด และในที่สุดก็สามารถลงมายืนอยู่ข้างเตียงได้ โดยที่คนตัวโตยังไม่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

พะแพงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ก้มลงมองสภาพของตัวเอง แม้จะอยู่ในความมืดแต่หล่อนก็รู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ในชุดนอน แต่ถึงกระนั้นก็ไม่อาจจะถอยหลังกลับได้อีกแล้ว เท้าบอบบางก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างระแวดระวัง ภาวนาให้เดมอนไม่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ประตูห้องค่อยๆ เปิดกว้างออก หล่อนกำลังจะก้าวเท้าข้ามธรณีประตูออกไปได้อยู่แล้วเชียว ถ้าไฟในห้องไม่สว่างพึ่บขึ้นมาเสียก่อน