นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 454

หนึ่งในนั้นแน่นอนว่ารวมกู่เฉินและหนานจิ่นผิงด้วย

หนานจินผิงก้มศีรษะลงและดื่มชานมอย่างเงียบๆ หลุบตาลงราวกับว่าไม่ต้องการใส่ใจอะไรทั้งนั้น

กู่เฉินเข้ามาหาเธอและวางมือบนกำแพงข้างหลังเธอ "จิ่นผิง คืนนี้ไปหาฉันไหม?"

หนานจินผิงไม่พูดอะไรก่อนโยนชานมลงถังขยะ

ดวงตาของกู่เฉินมืดลง ตั้งแต่สือฮว่าหายตัวไป หนานจิ่นผิงก็เย็นชาขึ้นเรื่อยๆ

ใช่แล้ว ตอนแรกเธอยอมที่จะเซ็นสัญญากับเขา เพราะสือฮว่า สือฮว่าเป็นคนเดียวที่เธอแคร์บนโลกใบนี้

เขารีบปรับอารมณ์ตัวเองแล้วพูดต่อ "จิ่นผิง พรุ่งนี้วันเกิดเธอ เรา..."

ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกหนานจิ่นผิงขัดจังหวะ "กู่เฉิน กวนประสาทฉันมาตั้งปีหนึ่งแล้ว คุณไม่เหนื่อยหรือไง?"

"ไม่เหนื่อยเลย"

"แต่ฉันเหนื่อย"

การใช้ชีวิตที่ต้องมีความสุขตลอดทั้งวัน ด้วยรอยยิ้มที่หนักแน่น เห็นมาหมดทุกอย่าง คนในชีวิตเธอไม่มีเหมือนสือฮว่าสักคน

ฝีเท้ากู่เฉินแข็งทื่อ เจ็บหัวใจ ขณพกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทางนั้นกลับมีเสียงทะเลาะกัน

"แกเป็นใคร! กล้าดียังไงมาตบฉัน นังต่ำ! มาแบบนี้เพื่อมาอ่อยผู้ชายไม่ใช่หรือไง!"

"ละครเรื่อวก่อนเล่นเป็นตัวประกอบก็คงใช้ตัวเข้าแลกใช่ไหมล่ะ คงไปมั่วกับคนอื่นแล้วสินะ!"

สือฮว่าเลิกคิ้วและหัวเราะ "มีหลักฐานไหมล่ะ?"

ผู้หญิงคนนั้นผงะ เรื่องแบบนี้จะมีหลักฐานได้ยังไง

"แค่เพราะฉันสวย เธอเลยใส่ความว่าฉันมาที่นี่เพื่ออ่อยผู้ชาย แค่เพราะฉันได้รับบทเป็นตัวประกอบ เธอเลยบอกว่าฉันเอาตัวเข้าแลก ทำไม เห็นคนอื่นได้ดีไม่ได้เหรอคะ?"

ทันทีที่เสียงนี้ดังขึ้น หนานจิ่นผิงและกู่เฉิงก็มองไปแทบพร้อมกัน "สือฮว่า?"

เมื่อหนานจิ่นผิงเห็นใบหน้านั้นก็ขมวดคิ้ว ต่างจากสือฮว่าคนก่อนเล็กน้อย แต่ก่อนสือฮว่าผิวขาวมาก แต่ผิวของผู้หญิงคนนี้ขาวกว่า ใบหน้าก็ดูป่วยเหมือนไม่ได้เจอแสงอาทิตย์มานาน

เธอก้าวเข้าไปคว้ามือของสือฮว่า

แม้แต่กู่เฉินยังเดินตามเธอไป

สือฮว่าเห็นสองคนที่คุ้นเคย กำลังจะทักทาน รอบด้านก็เริ่มมีเสียงดังขึ้น

"คนมาใหม่คนนี้ช่างน่าสมเพชจริง ใครไม่รู้ว่ากู่เฉินเกลียดคนที่สร้างปัญหา"

"คงโดนบล็อคแน่"

พี่ฉีที่ได้ยินบทสนทนาของทุกคน เธอเองก็ประหม่าอยู่ข้างๆ

หนานจิ่นผิงมาถึงตัวสือฮว่า เห็นใบหน้าก็ยื่นมือไปบีบ "เหมือนแต่ก็ไม่เหมือน ขาวขึ้น รู้สึกขาวจนไม่แข็งแรงแล้ว แถมอ่อนแอลงไปมาก ใบหน้าควรจะดื้อรั้นกว่านี้ แต่เสียงก็ยังคล้ายๆ"

ก่อนที่ทุกคนจะมีปฏิกิริยา หนานจิ่นผิงก็กอดสือฮว่า "ออกมาตากแดดน้อยใช่ไหม ขาวแบบนี้ดูสุขภาพไม่ค่อยดีนะ"

หัวใจของสือฮว่าอบอุ่นก่อนจะยกยิ้ม "คงจะใช่น่ะ"

ที่มุมหนึ่งของป่า เธอมักจะถูกเก็บไว้ในห้องที่มืดและชื้น