นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 457

ได้สิ่งที่ต้องการ คำง่ายๆแต่ปลดโว่ตรวนได้อย่างชัดเจน

ฮ่อฉวนสือจิบไวน์และหาร่างสือฮว่าในฝูงชน ก็เธอยืนอยู่กับหลิ่วชิงเฉี่ยน ไม่รู้ทั้งสองกำลังคุยอะไรกันอยู่

บรรยากาศระหว่างพวกเธอดูอึดอัด ไม่เหมือนแม่ลูกเลย

ฮ่อฉวนสือยืนอยู่ที่มุมห้อง ไม่ได้เข้าไปรบกวน แต่มองสือฮว่าอย่างกังวลใจ

สือฮว่าก้มศีรษะลง ถือแก้วไวน์แดงอยู่ในมือแต่ไม่ได้ดื่ม

หลิ่วชิงเฉี่ยนถอนหายใจ แววตาเศร้าเล็กน้อย

ความสัมพันธ์ทางสายเลือดจะลึกซึ้งแค่ไหน ภายใต้การชะล้างของกาลเวลาจนกลายเป็นช่องว่าง

"วันนี้เธอแต่งงานแล้ว ยินดีด้วยนะ อีกสองชั่วโมงแล้วฉันต้องบินแล้ว ต้องไปก่อนแล้วล่ะ"

เสียงของหลิ่วชิงเฉี่ยนนุ่มนวลมาก เดินไปข้างๆสือฮว่าแล้วตบไหล่ของเธอเบาๆ "ต้องมีความสุขนะ"

สือฮว่าพยักหน้า นอกเหนือจากนั้นก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรจริงๆ

งานเลี้ยงดำเนินไปจนถึงกลางคืน หลายคนก็เริ่มเมามายแล้ว

"ปุ้ง ปุ้ง ปุ้ง!"

เสียงดอกไม้ไฟดังขึ้น ทุกคนตกใจตื่นและมองไปยังฟ้า

ดอกไม้ไฟเบ่งบาน ครึ่งหนึ่งของท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยวิวนี้

สือฮว่ามองจนเหม่อจนมีเสื้อมาคลุม "ระวังเป็นหวัด"

เธอจูงมือเขาและยกยิ้ม "สวยเหมือนฝันเลย"

ดอกไม้ไฟกินเวลาหลายชั่วโมง ทันใดนั้นเฉียนสุ่ยวานที่ส่งเสียงดังก็เงียบลง ทุกคนต่างมองขึ้นไปที่ทิวทัศน์ที่สวยงาม

ฮ่อฉวนสือไม่เพียงแต่ซื้อดอกไม้ทั้งเมืองแล้ว ยังซื้อแม้แต่ดอกไม้ไฟด้วย

ทั่วทั้งจิงตูถูกปกคลุมไปด้วยบรรยากาศที่รื่นเริง

ความรัก ความเกลียดชังทั้งหมดเหมือนจะไม่ได้สำคัญขนาดนั้นแล้ว

งานเลี้ยงสิ้นสุดเป็นตอนสี่ทุ่ม

หนานจิ่นผิงดื่มไปมาก เดินโซเซไปข้างหน้าสือฮว่า และตบไหล่เธอ "ยินดีด้วยนะ เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ ฉันมีความสุขมากเลย เอิ้ก~"

สือฮส่ารู้สึกตลกและยื่นของขวัญที่เตรียมไว้ในมือ "ฉันก็มีความสุขเหมือนกัน สุขสันต์วันเกิดนะ"

หนานจิ่นผิงตกใจ และแนบข้างหูเธอ "ร่างกายของเธอยังไม่ดี คืนนี้ก็อย่าทำเรื่องอย่างว่าเลยแล้วกัน"

สือฮว่าชะงักและถามอย่างไม่รู้ตัว "อะไรนะ?"

หลังจากตอบโต้ ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นทันที และดันอีกคนออก "จิ่นผิง อย่าไปเลียนแบบกู่เฉินสิ"

กู่เฉินเดินผ่านพอดี พอได้ยินก็ขมวดขึ้นและโอบคอของหนานจิ่นผิง "สือฮว่า เธอพูดให้ชัดสิ เขาไม่ได้เลียนแบบฉันนะ แต่เธอน่ะนิสัยแบบนี้อยู่แล้ว เธอไม่รู้หรอกตอนฉันเจอเขาครั้งแรก เขาอยู่ที่บาร์ อื้อ อื้อ อื้อ..."

กู่เฉินถูกปิดปากทันที

หนานจิ่นผิงก้มหน้าไอ "เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ ฉันมีความสุขมาก ถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อนนะ"

สือฮว่าอยากถามหนานจิ่นผิงว่าไปทำอะไรที่บาร์ แต่พอเห็นสภาพของทั้งสองคน ก็คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่

คนในเฉียนสุ่ยวานค่อยๆจากไป พอเงียบสนิทก็เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว

สือฮว่ายืนนานเกินไป จนตอนนี้รู้สึกเจ็บหลัง

ฮ่อฉวนสือคอยพยุงเธออย่างใส่ใจและเข้าห้องน้ำเติมน้ำร้อนด้วยตัวเอง

สือฮว่าขี้เกียจจะขยับ คอยเพลิดเพลินกับบริการอาบน้ำของอีกคนอย่างอุ่นใจ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฮ่อฉวนสืออุ้มเธอขึ้นเตียงและนวดหลังของเธอเบาๆ "ฉันจะนวดให้เองนะ"

"โอเค อืม ลงไปอีกหน่อยสิ"

มูนกำลังคิดจะมอบของขวัญให้แด๊ดดี้กับหม่ามี๊ แต่ทันทีที่จูงมือฟู่ซีชวนเดินมาถึงประตูก็ได้ยินเสียงจากข้างใน

"คุณออกแรงมากไป เจ็บไปหมดแล้วนะ คนบ้า!"

"อืม อึก อืม แรงกำลังโอเคเลย"

"เร็วขึ้นหน่อยสิ"

มูนปิดประตูให้อย่างใส่ใจ หันไปมองเด็กหน้าแดง "ซีชวน ตอนนี้หม่ามี๊กับแด๊ดดี้ยุ่งอยู่น่ะ ของขวัญก็ให้พวกเขาพรุ่งนี้แล้วกันเนอะ"