นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 453

"อืม"

เธอตอบอย่างแผ่วเบาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

ดวงตาของซือรั่วเฉินเป็นประกายและกำลังจะพุ่งมาข้างหน้า แต่มาได้ครึ่งทางก็ถูกดึงคอเสื้อไว้ "เสี่ยวซือ ชายหญิงต่างกันนะ"

ทันทีที่เขาพูดจบ ซือรั่วเฉินก็ผล็อยหลับจนหัวล้มกับเตียง

สือฮว่ากระตุกมุมปาก ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ความประมาทเหมือนเดิมและไร้เดียงสาเหมือนเดิมด้วย

สองสามนาทีต่อมา ซือรั่วเฉินก็ตื่นขึ้น ขยี้ตาตัวเองแล้วคว้าแขนของฮ่อฉวนสือไว้อย่างรวดเร็ว "ฮ่อหมิง นายต้องช่วยฉันนะ คนที่สะกดรอยตามฉันที่ชื่อซือเหลิ่งมาอีกแล้ว..."

"คิก!"

สือฮว่าที่นั่งอยู่บนเตียงหัวเราะและจับคางตัวเองไว้ "ซือรั่วเฉิน ยังน่ารักเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ"

ซือรั่วเฉินผงะแล้วมองเธอ "สือฮว่า?"

การแสดงออกแบบเดียวกัน คำถามเดียวกัน

สือฮว่าโล่งใจในทันที เธอควรจะรู้สึกว่าโชคดี อย่างน้อยความทรงจำของเธอก็ไม่ได้อยู่เพียงไม่กี่วินาทีเหมือนซือรั่วเฉินและเธอก็ไม่ได้ผล็อยหลับไปโดยไม่คำนึงถึงสถานการณ์เลย

ตอนนี้เธอสบายดี อย่างน้อยก็ไม่มีผลกระทบต่อชีวิตเธอ

เธอขมวดคิ้วและหลับตา "ให้ฉันนอนหน่อยนะ"

ฮ่อฉวนสือไล่ซือรั่วเฉินออกไป ซือรั่วเฉินเหมือนหางที่ตามหลังเขา หัวมองมองที่เตียงเป็นครั้งคราว

หลังจากที่ประตูห้องปิดลง เขาก็พิงราวบันไดและถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ

"เกิดอะไรขึ้น?"

ฮ่อฉวนสือลูบหัวของเขา "ยังคิดถึงซือเหลิ่งอยู่เหรอ?"

ซือรั่วเฉินมองด้วยสายตาว่างเปล่า "อะไรคือซือเหลิ่ง?"

ฮ่อฉวนสืกุมขมับแล้วเดินลงบันไดไป "ไม่มีอะไร"

ทันทีที่เขาก้าวเท้า เสียงของซือรั่วเฉินก็มาจากข้างหลังเขา "ฉันดีใจจริงๆ ที่สือฮว่ายังมีชีวิตอยู่ ฮ่อหมิง พวกนายต้องอยู่กันดีๆนะ ฉันเห็นหน้าเธอ จู่ๆก็นึกถึงเรื่องตอนแรก ก็รู้สึกว่ามีชีวิตนี่ดีจริงๆ ถึงจะลำบาก แต่ก็ยังรู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่นั้นดีจริงๆ"

"หายากนะที่นายยังจำเธอได้"

ซือรั่วเฉินพ่นลม "ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ผู้หญิงคนนี้เอางูไลโคดอยสองตัวของฉันไป ต้องโดนผู้หญิงในป่านั่นกลืนกินแน่ นั่นคือความพยายามอันมีค่าของฉันเลยนะ"

ฮ่อฉวนสือหัวเราะเบาๆ รอบกายเต็มไปด้วยความอ่อนโยน "ต้องขอบคุณงูไลโคดอนนาย ป้าคนนั้นบอกว่ามันมีประโยชน์มาก ถ้าตอนที่นายถูกแมลงนั้นกัด แล้วเจองูไลโคดอนด้วย ก็ไม่มีวันเป็นแบบนี้"

นั่นเป็นสิ่งที่มีพิษมากที่สุดและเป็นยาที่ได้ผลดีที่สุด

"ฉันคิดว่าตอนนี้ก็ดีแล้ว มีความสุขทุกวัน"

ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรอีก ทันทีที่ฮ่อฉวนสือเดินลงบันได โทรศัพท์มือถือของสือฮว่าบนโซฟาก็ดังขึ้นอีกครั้ง ยังคงเป็นพี่ฉี

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดรับ

ยังไม่ได้พูด เสียงของพี่ฉีก็ดังขึ้น เหมือนจะกลัวอะไรบางอย่าง แต่จงใจคลายน้ำเสียงลง "เสี่ยวฮวา เธอต้องใจแข็งนะ อย่าถูกเขาหลอกได้ง่ายๆ อย่าลืมที่ฉันบอกล่ะ พวกคนรวยไม่มีความรู้สึกหรอก เมื่อกี้ฉันเพิ่งออกไปซื้อที่ป้องกันตัวให้เธอ วันหลังตอนไปเจอฮ่อฉวนสือ ต้องพกไว้นะ อันนี้พับเก็บเข้ากระเป๋าได้"

พี่ฉีขมวดคิ้วเมื่อไม่ได้ยินเสียงจากทางนั้น "เสี่ยวฮวา ทำไมเธอไม่พูดล่ะ?"

"เธอหลับอยู่"

มีเสียงผู้ชายนิ่งๆดังเข้ามา พี่ฉีแทบจะลงไปคุกเข่า ใบหน้าแดงก่ำ "คุณฮ่อ เมื่อกี้ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นนะคะ ฉัน...ฉันเกรงว่าเสี่ยวฮวาจะไร้เดียงสาเกินไป และจะโดนหลอกง่ายๆ โดนรังแก..."

"อีกเดี๋ยวจะมีคนไปหาคุณ วันหลังก็มาเป็นนายหน้าที่ตี้เซิ่ง"

เอ๋??

ไม่เพียงไม่โกรธ แต่ยังให้ไปทำงานที่ตี้เซิ่งด้วย

แผ่นหลังของพี่ฉีเริ่มเย็บวาบ เสี่ยวฮวาถูกเอาเปรียบถึงขั้นไหนกัน คุณฮ่อถึงพูดขนาดนี้

หลังจากวางสาย เธอก็กังวลเล็กน้อย คิดว่ารอเสี่ยวฮวากลับมาแล้วค่อยคุยดีกว่า

แต่สือฮว่าเข้าเฉียนสุ่ยวานไปแล้ว จะออกมาได้ง่ายๆได้ยังไง